SADECE BİR OYUNDU: NİMBUS

1.BÖLÜM: VARTA

***
Nefes. Karanlık suların dibinde ulaşamadığım tek şey bir solukluk nefesti. Denizin dibinde kahverengi saçlarımın süzüldüğü yerde gözlerim tamamen kapalıydı, sanki her an karanlıktan bir şey fırlayıp beni yutacak gibiydi. Korkuyordum, gözlerim sımsıkı kapalıydı ama çırpınışlarım bitmiyordu. Nefes alamıyordum, ellerim yumruk haline gelmiş denizin dibindeki suyu dövüyordum. Çığlıklarım birer baloncuğun içine hapsolarak boğulurken yavaş yavaş öldüğümü hissediyordum. Canımın usul usul çekildiğini anlayabiliyordum. Karanlık olduğu kadar soğuk olan su tenimin üzerindeki tüm tüyleri havaya dikmişti adeta.

Nasıl gelmiştim ben buraya? Kalp atışlarımın sesi kulaklarımda atarken bir çığlık daha attım. Çırpınışlarım bir türlü işe yaramıyordu. Suya çarptığım yumruklarım boşluğa düşerken kendimi yavaşça huzura bıraktım. Suda süzülen bedenim dibe inmeye başladı ve kollarım yavaşça havaya kalktılar. Ölümün beni çağırdığını duyabiliyordum, kulaklarım uğulduyordu. Gidiyordum, ölüyordum. Ruhumu teslim etmeme ramak kalmıştı. Diri bedenim ölü bir cesede dönüşüyordu. Çok az kalmıştı denizin dibindeki kumlara batmama. Yıllar önce de böyle hissetmiştim. Boğazımın tam ortasında koca bir yumru, kalbimin üzerinde tonlarca ağırlık büyük bir basınç uyguluyordu. Neydi bu nefesimi kesen şey. Birkaç yıl önce karşılaştığım bakışlar mıydı bunun sebebi? Çıplak ayaklarımın parmak uçlarında hissettiğim zemin ölümün habercisiydi sanki. Geri sayım başlamıştı çoktan ve son bir salise kala tam arkamda bir beden hissettim. Güçlü, soğuk, gizemli ve tehlikeli. Üşüyordum ve gözlerim sonsuzluğa kapanıyordu. Yok mu olacaktım, damarlarımdaki kan tamamen çekilecek ve ruhumu teslim mi edecektim? Bir kol beyaz elbisemin üzerinden belime sarıldı. Korkuyordum, damarlarımda gezen adrenalin kalp atışlarımı gümbürdetiyordu. Gözlerim suyun altında yavaşça açıldı ve bedenim ağır bir şekilde çevrildi. Yarı açık bilincim beni yanıltıyordu öyle ki gözlerimin gördüğünü beynim algılamıyordu. Gördüğüm şeyleri anlayamıyordum, hissizleşen ruhum yavaşça ayıklanır gibiydi. Belimdeki eller, suyun altında özgürlüğünü ilan etmiş saçlarımın arasına daldı ve sakince okşadı. Beni ölüme hazırlar gibi, sonumun ne olacağını fısıldıyordu parmak uçları. Gözlerim tekrar kapandı ve dudaklarımda bir gülümseme oluştu. Asıl huzuru şimdi tadıyordum, sanki ölüm bana değil de ben ölüme meydan okuyordum. Azrail beni değil de ben Azrail'in canını alıyordum. Neydi bunun adı? Cehennemle buluşmadan önceki son nefes, son gülümseme, son huzur ve son bir veda mı?

Bedenimdeki eller çekilirken, üşüyen ruhum kızgın ateşlerle buluştu. Dipteki kumlara gömüldüğümü hissettim ve beni ele geçiren huzur tek bir kırıntısını bile bırakmadan aniden çekildi, dudaklarımdaki gülümseme soldu ve bilincim tamamen kapanmadan, ölümün elini tutmadan önce duyduğum şey, beni kendi elleriyle ölümün kucağına bırakan adamın son sözcükleriydi.

"Kan sudan yoğundur Zaya."

Bedenimden geçen karıncalanmayla gözlerimi açtım. Odanın içi loş bir karanlığa gömülmüş, dışarıdan gelen yağmur ve şimşek sesleri kulağa gelen tek seslerdi. Ev huzurlu ancak şüphe çekici bir sessizliğe gömülmüştü. İçimdeki sıkıntı tıpkı biraz önce gördüğüm rüyadaki gibi etkisini üzerimden ayırmıyor boğazımda ki ellerini bir türlü çekmiyordu.
Elimin tersiyle alnımda biriken ufak ter damlacıklarını sildim. Aklımda ki sorular beni bilinmeze doğru sürüklerken içimden onları def etmek gelse de bunu bir türlü beceremiyordum. Daha önce hiç bu kadar gerçekçi ve iliklerime kadar hissettiğim bir rüya görmemiştim. Boğuluyordum, bunu uykumda hissetmiştim, nefesimin boğazıma tıkandığını, kanımın çekildiğini ve şeytanın ellerini tuttuğumu. Şu an yaşadığım şey her neyse bir ilkti, hiç bu kadar gerçekliğe itildiğimi hatırlamıyorum.

Yavaşça üzerinde uyuya kaldığım eski kanepeden doğruldum ve iki dakikadır hiç aralıksız çalan telefonumu masanın üzerinden aldım. İçimden nedensiz bir ürperti geçti. Boşluğa itildiğimi hissettim fakat bunu umursamayacak kadar kafam doluydu.