Buti Pa Ang Leron Leron May Sinta by Jahric Lago (Published under TBC)

Tegi Boom Boom

Tegi Boom Boom

“Maaalala ba ako ng mga tao o makalilimutan na lang pagkalipas ng ilang buwan ng aking pagpanaw?”

“Kung mamamatay ka bukas, bakit hindi pa ngayon?” Ang sarap sabihin ng linyang ‘to sa mga taong nanakit sa ‘tin, pinaglaruan ang feelings natin, pinaasa tayo, pinagmukhang tanga, pinaghintay sa wala, at winasak ang pagka-virgin natin este puso nating tunay na nagmamahal. Minsan nga biruan pa ang linyang ito sa mga kaibigan natin o sa pa-Q&A portion sa mga Miss Gay Batungbakal sa barangay o pista. Pero once we experience death or a near death phenomenon doon lang natin mari-realize how serious death is.

Death? Madaming natatakot dito pero madami ring ginagawa itong biro. Katulad na lang sa mga comedy movies na kunwari ang patay ay may bulak pa sa ilong tapos biglang gigising at mananakot kahit hindi naman nakatatakot. O kaya naman ‘yong nauso dati na Death Clock sa internet wherein you can check kung kailan ka mamamatay at sa kung paanong paraan. Wow, ha, ginamit pa ang internet para mag-predict kung kailan ka mate-tegi boom boom. O katulad na lang ng madalas na biro ng papa ko noon tuwing umiinom siya ng alak, “Kung mamamatay ka, mamamatay ka.” Now, sadly, he’s gone. Naalala ko pa ‘yung mukha ni papa when he was confined in the hospital talagang he was struggling to get his life back. Alam kong ‘yung moment na ‘yun hindi na niya masabi ang favorite line niya, hindi na niya mabiro pa ang tadhana because it was playing its tricks on him na.

Hindi naman importante ang death, eh, kundi ang life natin. But we will never value our lives or even be serious about living and taking good care of our body na hiniram lang natin sa Diyos if hindi natin maranasan ang muntikan ng pagkawala nito sa ‘tin. ‘Di ba nga sabi nila sa love daw you will never know the importance of something or someone until you lose it, same thing goes with “life”. At noong December 16, 2015 I had a close encounter with death.

It was an ordinary day for me sa work ko sa isang sikat na donut shop, gawa ng donuts at tulong na rin sa pag-pack ng donuts para sa mga customers. Then, night struck and since I was part of the closing team, we had to clean the store. Ang lakas kong maka-Snow White na parang naglilinis ng bahay ng seven dwarfs. Hugas dito, hugas doon. Mop pa more. Walis pa more. Tapos biglang may naamoy ako na parang amoy gaas. Something that even caught the attention of our manager at kaya nagpahanap siya agad ng guards to check up on it. At habang wala pa ang guards, siyempre tuloy pa rin ang paglilinis ko. Binuksan ko na ang ilalim ng sink to clean our grease trap. Nakasusulasok na amoy ang sumalubong sa ‘kin, kadiring amoy ng gaas na pati mga coworkers ko ay amoy na amoy na rin. Dinoble ko na ang face mask ko para maibsan ang amoy, I cleaned the thing for like 15 minutes and it only took me that short amount of time to have that near encounter with kamatayan.

After cleaning, I felt unease. Parang may gumuhit na kung ano sa loob ng tiyan ko. I went to the bar area para maghugas ng kamay and there I suddenly felt shortness of breath. Lumabas na ako ng store para makahinga ng maayos. I unbuttoned my clothes and doffed it off of me. Then, I started to get fidgety. My vision kept on getting hazy. Until I got dizzy then wobbly, sobrang blurred na ng paningin ko and I was still gasping for air. Lumabas ‘yong isa kong co-worker to check on me. I asked for a paper bag so I could breathe through it. Hanggang naisip ko na I was hyperventilating. I was breathing through and through that paper bag then I felt that pain in my stomach again. Kaya tumakbo na ako sa second floor namin while I still have energy, I went straight to the restroom and I plunged my face in the toilet bowl and vomited to death. Another coworker came to rescue, hanggang may dumating na medical assistance na pinatawag ng manager ko. While the first aider was checking on me, I was still catching my breath. Hindi pa rin ako makahinga ng maayos tapos biglang sumakit na naman ang tiyan ko but this time the pain crawled up to my back. Ang sakit! Ang sarap magmura! Then, he asked me to lie down and raise my feet above my heart. Medyo nag-cease na ‘yong sensation ng sakit sa tiyan ko and my breathing slowed down until I fell into sleep. Sabi ko na sa ‘yo para akong si Snow White na muntikan na ring ma-tegi boom. But sadly, walang Prince Charming na dumating para iligtas ako with a true love’s kiss.

Good news! Nakauwi pa naman ako ng buhay. Thanks be to God! Grabe, ang experience na ‘yon, I wasn’t only gasping for air but for my life. While all that chaos was happening, iniisip ko, “I can’t die now. Madami pa akong hindi nagagawa sa buhay.” Buti na lang talaga hindi pa ako kinuha ni Lord. Kaloka, wala pa nga akong nagiging first boyfriend eh, sayang naman ang sexy body ko kung walang makakatikim sa ‘kin at made-deds na lang agad ako. Haha! Kidding aside, I realized so many things, na pa’no kung tuluyan na pala akong hindi nakahinga at na-suffocate to death ng hindi ko lang man nayakap at nahalikan ang mama ko, o nasabi kung ga’no ko kamahal ang mga kapatid at pamangkin ko, o nakapag-gala for the last time with my dear cousins, nakapag-bonding with my superfriends, at nakapagpasalamat muli sa mga supporters ko na nagbabasa ng mga libro ko. Pa’no na lang nga kung namatay na pala ako bigla? Maaalala ba ako ng mga tao o makalilimutan na lang pagkalipas ng ilang buwan ng aking pagpanaw? But above all, will I enter heaven or hell?

Ang daming pumasok sa isip ko sa mga oras na nangyayari ang malla near death experience ko. Ang dami kong ‘di makalilimutan sa experience kong ‘yon. Especially ‘yong paper bag na binigay sa ‘kin ng co-worker ko. Paper bag kasi ‘yon ng Potato Corner na naiwan ng customer namin. Footspa! Amoy na amoy ko pa rin ‘yong sour cream fries hanggang ngayon. Haha! But on a serios note, I believe that life’s too short kaya I will live my life to the fullest, I will be a good son of God, I will say what is right, I will think what is right, and I will do what is right. Kaya, thank God everyday para sa buhay na ipinagkaloob niya sa ‘tin. Praise Him!

*****

BE FRIENDS WITH JAHRIC LAGO! ❤
Facebook: /JahricLagoOfficial
YouTube: /JahricLago
Instagram: @JahricLago
Wattpad: @JahricLago