The Dare

-Το τελος-

Νιωθω πως εχω ενα τεραστιο μεριδιο ευθυνης απεναντι σε ολους οσους εχουν διαβασει αυτα τα λιγα που καταφερα να γραψω.

Θυμαμαι τοτε που ανεβασα το πρωτο κεφαλαιο και με πλυμιριζε το αγχος για το αν θα διαβαστει εστω απο ενα ατομο. Οι προβολες αρχισαν να ανεβαινουν και τα σχολια ηταν τοσο θετικα που ξεκινησα να πιστευω πως η ζωη μου ειναι τοσο ομορφη οσο εγω τη βιωνω, ισως και περισσοτερο. Τωρα..περιπου εναν χρονο μετα απο την πρωτη φορα που ανεβασα οι ρολοι εχουν καπως αλλαξει.

Υπαρχουν τοσα ατομα καθημερινα, οπως βλεπω στις ενημερωσεις μου, που διαβαζουν την ιστορια, σχολιαζουν, την προσθετουν στην βιβλιοθηκη τους και αναμενουν μεχρι να ανεβασω καινουριο κεφαλαιο. Πως πρεπει να νιωθω οταν βλεπω την ανταποκριση που υπαρχει σε οτι γραφω αλλα δεν μου παει η καρδια να γραψω ουτε μια λεξη παραπανω; Οταν βλεπω ποσο σιπαρετε το "Κατεμιλυ" αλλα να ξερω μεσα μου πως αυτο το ονομα εχει πεθανει εδω και 7 μηνες;

Ισως να επρεπε να σας αφησω με τις ελπιδες οτι θα ξαναγραψω και θα ειναι ολα τοσο γλυκα οσο ειναι σε ολα τα γραμμενα κεφαλαια. Ενιωσα την αναγκη να απολογηθω που δεν μπορω να το κανω αυτο πλεον. Προσπαθησα να παλεψω για να ολοκληρωσω την ιστορια και να ξεμπερδεψω με αυτο το θεμα μια και καλη. Ειχα σταματησει να γραφω για αρκετους μηνες, ηταν τοτε που ειχαν αρχισει τα προβληματα στη σχεση μου. Αφου ολα εγιναν σταχτη συνειδητοποιησα οτι δεν πρεπει να αφησω αγραφα ολα αυτα που εγιναν, φοβουμενη οτι καποια μερα θα διαγραφουν απο τη μνημη μου. Το εβαλα στοχο, ομως κανεις δεν ειπε οτι ολοι οι στοχοι ειναι ευκολο να επιτευχθουν. Θα μου πει καποιος "Ποσο δυσκολο ειναι να τα γραψεις και να τελειωνεις;"

...Αυτη τη κοπελα την ερωτευτηκα με ολο μου το "ειναι", με ολη μου την καρδια. Εδωσα ο,τι ειχα μεσα μου ωστε να την κανω λιγο παραπανω ευτυχισμενη απο οτι ηταν συνηθως. Εκανα τα αδυνατα δυνατα για να την ακουω να γελαει, γιατι στον λογο μου δεν εχω ακουσει πιο ομορφο γελιο. Οταν αρχισα να βλεπω στο προσωπο της το ποσο χαρουμενη ηταν μαζι μου ενιωσα πληρης. Ημουν αποφασισμενη να κανω τα παντα μαζι της, να θυσιασω οτιδηποτε για να την κρατησω κοντα μου. Τις δυο πιο ξεχωριστες νυχτες της ζωης μου μου τις χαρισε εκεινη. Απο τοτε αρχισα να θολωνω. Ηρθα κυριολεκτικα τοσο κοντα με αυτον τον ανθρωπο που κατεληξα να δεθω υπερβολικα πολυ. Κατι τετοιο ειχε αποτελεσμα να μετατρεψω την σχεση μας σε μια "φυλακη" για εκεινη. Φοβομουν οτι οτιδηποτε και οποισδηποτε την πλησιαζε ηταν μια απειλη για αυτο που ειχαμε. Το πως κατεληξε αυτο ειναι αναμενομενο. Πανε 7 μηνες οπως προανεφερα που δεν μπορω να σταματησω να τη σκεφτομαι, ή μαλλον δεν προσπαθησα και ποτε στ' αληθεια. Κανεις δεν καταφερε να παρει τη θεση της ολον αυτον τον καιρο.