The Dare

Ή τωρα ή ποτέ.

22 Φεβρουαριου

Η μονη νυχτα που δεν καταφερα να κοιμηθω ηταν η σημερινη. Κυλιολεκτικα δεν κοιμηθηκα. Ισως να με πηρε ο υπνος καποια στιγμη κατα τις 5 αλλα για πολυ λιγη ωρα μιας και ξυπνησα στις 6 απο την υπερενταση. Σκεφτομουν πως θα της το ελεγα...Πως θα καταφερνα να ξεπερασω καθε οριο του εαυτου μου και να παραδεχτω κατι τετοιο σε εκεινη. Να παραδεχτω πως την αγαπαω παραπανω απο οσο θα επρεπε.

Χαχ...απο την αλλη..τι παει να πει "θα πρεπε"; Ποιος οριζει τι πρεπει και τι οχι; Δεν ξερω αν ειναι λαθος...Δεν μπορω να καταλαβω αν εχω παρει τον λαθος δρομο. Αν ειναι λαθος τοτε γιατι ειμαι ευτυχισμενη με καθε βλεμμα της; Δεν μπορω να δεχτω οτι ο ερωτας ειναι λαθος...ο καθε ερωτας.

Ολη νυχτα σκεφτομουν...σκεφτομουν τον τροπο να της το φερω με τετοιο τροπο ωστε να μην την χασω. Σκεφτηκα οτι αν της το πω ετσι απλα...και μου πει πως δεν νιωθει κατι..Δεν θα καταφερω να την φιλησω ποτε..Μετα απο εκει δεν θα ναι καθολου ευκολο..Και ισως παρει πισω το θαρρος και ξεχαστουν ολα. Αποφασισα να την φιλησω...πριν της το πω...Τουλαχιστον να φιλησω τα χειλη που ερωτευτηκα...

Το πως θα το καταφερνα αυτο και μαλιστα σε χωρο σχολειου...Ηταν αλλο θεμα. Παρολαυτα..το πονηρο μυαλο μου σκαρφιστηκε παλι κατι. Στο σχολειο στον δευτερο οροφο υπαρχουν σκαλες που οδηγουν σε εναν μικρο χωρο με παλια θρανια. Εκει εχει και μια πορτα που οδηγει με τη σειρα της στην ταρατσα του κτηριου. Σε αυτο το μερος πηγαιναμε μονο εγω, η Κατ και αλλα 4 κοριτσια...ηταν το μυστικο μας στεκι. Απαγορευοταν να παει καποιος εκει πανω γι'αυτο και κανενα παιδι δεν τολμουσε. Εμεις ημασταν οι μονοι. Ειχαμε κρυψει χαρτια και διαφορα πραγματα λεγοντας οτι του χρονου θα πηγαινουμε εκει, θα τα βρισκουμε...και ετσι θα θυμομαστε τι ζησαμε.

Σε αυτο το μερος...Θα φροντιζα να παω με την Κατ στο διαλειμμα....

10:15 μ.μ

-Λοιπον θα μου πεις;; ,ειναι η 3η φορα που με ρωταει σημερα.

-Πρωτα θελω να σου δωσω κατι και μετα! , λεω και της δειχνω την κλειστη παλαμη μου η οποια υποτιθεται οτι κατι εκρυβε μεσα. Οπως ειπα..Υποτιθεται!

-Τι ειναι;; ,με ρωταει καρφωνοντας το βλεμμα της στην κλειστη παλαμη μου.

-Θα δειςς..Παμε πανω!

-Ενταξειι!

Το στομαχι μου με ποναει απιστευτα απο το αγχος μου...Ειναι πολυ..πολυ δυσκολο ολο αυτο που παει να γινει.