The Dare

Πολυ καλο για να 'ναι αληθινο.

"Απο τοτε που ειπε αυτο ο Τζεισον....αρχισες να μου αρεσεις"

Με το που ειπα αυτα τα λογια αρχισα να περπαταω προς την πορτα με αργα βηματα προσπαθωντας να μην κλαψω και να μην λυποθιμισω...Δεν μπορω να συνειδητοποιησω τι μολις εγινε. Τι εκανα; Τι ηταν αυτο που μολις εκανα...Φτανω στη μεση της ταξης λιγο πριν την πορτα και την κοιταζω...Η καρδια μου χτυπαγε τοσο δυνατα...Την ακουγα να χτυπαει και τρελενομουν..

Με κοιταζε κι εκεινη. Τα βλεμματα μας συναντηθηκαν. Με κοιταζε με ενα βλεμμα...Τοσο σαστισμενο..Τοσο περιεργο...Ειχε μισανοιξει το στομα της και ηταν σαν να με ρωταγε...σαν να με ρωταγε τι ηταν αυτο που μολις ειπα...Ηταν τοσο χαοτικο βλεμμα...

Δεν αντεχα να το βλεπω...Ενιωθα τα ματια μου να βουρκωνουν ολο και περισσοτερο οσο περνουσαν τα δευτερολεπτα. Γυρισα μπροστα και βγηκα γρηγορα απ' την ταξη.

Εβαλα τα χερια μου στα μαλλια μου ,ακουμπησα την πλατη μου στον τοιχο και αρχισα να κλαιω με ληγμους. 'Την εχασα μαλακα την εχασα. Εγω φταιω. Εγω φταιω. Την εχασα γαμωτο'. Παραμιλουσα...Καυτα δακρυα ετρεχαν στα μαγουλα μου και δεν ειχα καν τη δυναμη να τα σκουπισω. 'ΤΗΝ ΕΧΑΣΕΣ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ' ,σκεφτομαι απο μεσα μου και οι ληγμοι γινονται ακομα περισσοτεροι. Αυτο που κυριαρχουσε μεσα μου ηταν θυμος και πονος. Δεν ειχα νιωσει χειροτερα στη ζωη μου.

Γυρισα προς τον τοιχο και τον κλοτσισα με δυναμη και αρχισα να τον χτυπαω με γροθιες...Επεσα κατω και εκλαιγα σιωπιλα...Γιατι..Γιατι σε εμενα..Γιατι...Γιατι το εκανα αυτο γαμωτο...Γαμωτο Εμιλι.

Μετα απο λιγα λεπτα οταν καταφερα να ηρεμησω κατεβηκα κατω...Ζητησα να παρω τον πατερα μου τηλεφωνο γα να φυγω...Αφου συννενοηθηκα με τον μπαμπα μού ειπε οτι στο σπιτι θα ειναι και η γιαγια...Πηρα αδεια απ' την διευθυντρια και αρχισα να ανεβαινω τις σκαλες για να παω στην ταξη .

Δεν ηθελα να τη δω...φοβομουν...ντρεπομουν..ολα. Και γι' αυτο εφευγα αυτη τη στιγμη...Γιατι δεν μπορουσα να την αντικρισω και να της μιλησω...να της εξηγησω..Μου ηταν αδυνατον.

Παιρνω μια ανασα και μπαινω στην ταξη..

-Θα φυγεις; ,με ρωταει η καθηγητρια.

-Ναι..

-Γιατι φευγεις;; , με ρωτανε τα κοριτσια που καθονται στον μπροστινο θρανιο.

-Ποναει η κοιλια μου. , απανταω ξερα και παω στο θρανιο μου...περναω απο μπροστα της και την βλεπω απ' την ακρη του ματιου μου να γυρναει το κεφαλι και να με κοιταζει επιμονα. Αρνηθηκα να ανταποδωσω στο βλεμμα της.