Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

06. No Place Like Home

Κοίταξα με μία γρήγορη ματιά το καθιστικό, κανένα περίεργο γράμμα αυτήν την φορά, το ίδιο και στην κουζίνα, τις κρεβατοκάμαρες. Και βρήκα το απόλυτο τίποτα.

Με το σπίτι σε ντροπιαστικά βρόμικη κατάσταση, την κουζίνα γεμάτη σκουπίδια, και σπίτι γενικότερα τυλιγμένο με σκόνη, το υπνοδωμάτιο ήταν περιέργως, πεντακάθαρο.

Σκόνη ούτε για δείγμα, κρεβάτια στρωμένα, τίποτα αξιόλογο. Τι διάολο, ξέχασαν πως όταν υποτίθεται καθαρίζουμε, το κάνουμε σε όλο το σπίτι;

Ακόμα και με την ατμόσφαιρα στο δωμάτιο καθαρή, το σπίτι βρομούσε. Στην σκέψη αυτή τα μάτια μου σταμάτησαν να χαζεύουν τα κρεβάτια και το σώμα μου γύρισε απότομα, με εμένα να τρέχω πως το καθιστικό.

Το παράθυρο ήταν κλειστό. Μα όταν το συνειδητοποίησα ήταν πολύ αργά.
«Γαμώτο.» ψιθύρισα σιωπηλά την ώρα που μια πόρτα άνοιξε.

Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και ο Peter ήταν στο σπίτι. Πως στο καλό δεν το πρόσεξα νωρίτερα αυτό;

Από το μπάνιο, ακούστηκε από 'κει. Κάποιος είναι στο μπάνιο.

Η καρδιά μου χτυπάει νευρικά, ασταμάτητα και την ακούω τόσο δυνατά που νιώθω πως θα πέσω κάτω. Οι σκέψεις μου τρέχουν τόσο γρήγορα και δεν προλαβαίνω να τις καταλάβω.

Πέφτω στα γόνατα γρήγορα, και για καλή μου τύχη δεν ακούγεται τίποτα.

Δεν γίνεται να με βρουν εδώ, με τα κλειδιά στο χέρι, να εξιχνιάζω το σπίτι.

Ξαπλωμένη στο πάτωμα, γλιστράω όσο πιο αθόρυβα μπορώ, αδύνατον καθώς οι κινήσεις μου έκαναν μικρούς θορύβους στο πάτωμα, κάτω από το κρεβάτι και βάζω το χέρι μου πάνω από το στόμα μου και κρατιέμαι να μην ουρλιάξω.

Είμαι τρελή για αυτά που κάνω, αλλά και ο Peter δεν θα κράταγε τόσα μυστικά αν αυτά δεν ήταν τόσο σημαντικά. Και ο φόβος μάς κάνει τρελούς, η δικαιολογία η καλύτερη που μπορούσα να σκεφτώ με σκοπό να δικαιολογηθώ για το πως έφτασα σε αυτό το σημείο. Κάτω από το κρεβάτι, με τον Peter ή τον Dylan να περπατάνε γοργά προς το μέρος μου.

Μάλλον ο Peter θα 'ταν. Ο Dylan δεν ανοιγοκλείνει τα παράθυρα, για αυτό βρωμάει το σπίτι κλειστούρα όταν περνάει την μέρα σπίτι. Αλλά δεν είχε τόση σημασία ποιος ήταν. Το γεγονός πως κρυβόμουν δεν άλλαζε.