ဘယ္ေလာက္ေတာင္လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့အိမ္မက္လဲ
အိပ္ရာကႏိုးေနေပမယ့္ ထိုအိမ္မက္ေလးကိုေမ့သြားမွာ စိုးရိမ္တာရယ္ တကယ္ဟုခံစားမိေနတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားပ်က္သြားမွာစိုးရိမ္တာရယ္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးတို႔ကိုမဖြင့္ဘဲအၾကာႀကီးျပန္ေမွးေနမိတယ္
Ding ding
ေစာေစာစီးစီးဝင္လာတဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ စိတ္ကူးေတြနဲ႕ၾကည္ႏူးေနတဲ့ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚကအားယူထကာ ဖုန္းကိုရွာေတာ့
Kai? miss call ေတြလဲအမ်ားႀကီးပါလား
"inn Kai yah"
အဖ်ားကအကင္းမေပ်ာက္ေသးသ၍ထြက္လာတဲ့စကားသံမွာႏွာသံသဲ့သဲ့ပါေနေသးသည္
"Sehunnie ႏိုးၿပီလား သက္သာရဲ႕လား အဖ်ားေရာရွိေသးလား"
တရစက္ေမးေနတဲ့ Kai အသံမွာေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနပံုေပၚတာေၾကာင့္
"ငါေနေကာင္းပါတယ္ ဒါနဲ႕"
ကုတင္ေဘးစားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဆန္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္္ရယ္ ေဆးနဲ႕ေရတြဲရက္သားေလးရယ္ကို အခုမွျမင္မိတာေၾကာင့္
"ညက မင္းငါ့ဆီလာသြားတာလား"
Kai ဘက္ကအတန္ၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ
"ငါအခုမင္းအိမ္နားေရာက္ေနၿပီ ေနာက္မွေအးေဆးဆက္ေျပာမယ္"
ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားတဲ့ Kai ေၾကာင့္ ဘာမွန္းေသခ်ာမသိေပမယ့္ သူ႔အလာကိုသာ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
ေမးလဲေမး လက္ကလဲႏွဖူးကိုစမ္းေနတဲ့ Kai
"အဖ်ားရွိေသးတယ္ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား ဘာစားထားလဲ ငါဒီမွာဆန္ျပဳတ္ဝယ္လာတယ္"
"Kai ခနေနဦး"
သူ႕ေျခသူ႕လက္နဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္သြားတဲ့ Kai ေနာက္ေညာင္းကိုက္ေနေသးတဲ့ေျခေထာက္ေတြကိုမႏိုင္တႏိုင္သယ္ရင္းလိုက္ရျပန္တယ္
"ဆန္ျပဳတ္ေတြရွိတာပဲ"
အိုးေတြခြက္ေတြလွန္ေလွာၾကည့္ေနတဲ့ Kai ေရရြတ္ေတာ့
"ငါအဲ့ဒါေမးမလို႔ မင္းငါ့ဆီလာသြားေသးလား မေန႔ညက"
"Luhan"
