Ascend

Chapter 13

His Majesty, King Marcus Cunningham II

Napapikit at malalim na napabuntong hininga bago ko buksan ang pinto ng silid ng prinsesa.

Naglakad ako papasok at nakita ko siyang nakahiga roon habang yakap ang unan ng kanyang anak.

Lumapit ako sa kanya at umupo sa tabi niya. Nakapikit siya habang patuloy ang pagtulo ng luha mula sa kanyang mga mata. Hinaplos ko ang pisngi niya at pinunasan ang luha niya. Napansin ko naman ang paghigpit ng yakap niya sa unan at pag kawala ng hikbi sa kanyang bibig.

"Queen." I called her but she never dared to open her eyes.

"The prince is worried about you. You never left this room since we came back." sinuklay ko ang kanyang buhok at sa wakas ay nagmulat na siya ng mata.

"Your Majesty." She said and a sob escaped from her mouth. I remove the pillow in her and put her in my arms.

Naramdaman ko ang pagyakap niya pabalik at ang pagkapit niya ng mahigpit saaking kasuotan. Naging malakas din ang kanyang pag iyak.

"God, my baby." she cried.

Marahan kong hinaplos ang likod niya at hinigpitan ang yakap ko. Gustuhin ko mang bumigay sa sakit na nararamdaman ko ngayon dulot ng pagkawala ng aking anak, hindi maaari. Kahit ang sakit na mawala ang presenya niya ay walang kapantay sa sakit ng tuluyan niyang pagkawala ay wala akong magawa kung hindi magpakatatag.

Kailangang may maiwang matatag.

At bilang hari, ako yon.

The Queen shut herself to the world after her burial. Nagtataka na ang konseho na tuwing pagpupulong ay bakante ang trono na nasa aking tabi. Gusto ko man siyang hayaang gawin ang sa tingin niya ay kailangan niya para maibsan ang sakit ng pagkawala ng isang anak, hindi maari.

"You need to leave this place now, Queen." I said.

"No, I can't leave my daughter. She's hurting!"

Napabuntong hininga ako at pilit ininda ang sakit ng milyong matutulis na bagay na tumutusok saaking puso.

Our baby's hurting. Maybe on the place where she is now, she finally find the ease.

"You can't mourn long. You are the Queen, and this land is on war."

Napalitan ng galit ang kanyang nagluluksang mata habang nakatingin saakin. Inaasahan ko ito, pero mas umasa akong iba ang makikita ko.

"Bakit kailangan ko pang ipaglaban ang bansang naging dahilan ng pagkamatay ng aking anak? Sa tingin mo ba may lakas pa akong ipagtanggol ang bansang ito na kumuha sa anak ko?"

Napapikit ako at sumandal sa kanyang balikat. Nagpakawala ako ng malalim ng buntong hininga bago mahinang nagsalita.

"Hindi mo ba alam na napapagod din ako? Hirap na hirap na ako. Minsan gusto ko na ring sumuko nalang at bitawan ang lahat."

"Marcus.." at last, she called my name. Matagal ko na ding hinihintay na pagaanin niya ang loob ko ngunit alam kong hindi niya iyon magagawa dahil maging siya ay hindi ayos.

"But I still have a son, Alana. Whenever I think of it, I ask myself Is it the world I want to give Atticus? I want to have a better world for our children, Azara might not be here but she wants it too. So if you feel like giving up, think about Atticus and think of what Azara dreamed of."

Tinaas ko ang tingin ko at sinalubong ko ang mata niya. Inabot ko ang luha niya at pinahid iyon. Kinulong ko ang kanyang mukha saaking palad.

"We lost our daughter, but we still have to keep going. There are thousands of daughters and sons of this land hoping for us. We need to fight or we'll lose them too."