Moja wilczyca

Rozdział 11 Szpital, szczeniak i naleśniki.Co kurwa jeszcze?

Rozdział dedykuje TheoParissh która kocha naleśnik tak jak ja💜💙💛
*Beth*
Biało. Biel. Aparaty rodem ze szpitale. Wait?! Przecież ja jestem w szpitalu.
- Cieszę się że się obudziłaś!- uścisnął mnie.
- Zaraz mnie udusisz i znowu zasne tylko że tym razem na zawsze- ostatnie słowo podkreśliłam. Odskoczył ode mnie i zaczął skanować moje ciało w poszukiwaniu ciężkich obrażeń po przytuleniu.
- Wyluzuj żyje- zapewniłam go szybko. Chciałam wstać ale Archie szybko mnie zatrzymał.
- Nigdzie nie idziesz. Jeszcze coś sobie zrobisz-warknął. Raz gra wrażliwego a raz Złego Pana Dyktatora.
- Zluzuj stringi. Jestem głodna
- Co ci przynieść?- i znowu gra miłego. Co z nim jest nie tak?
- Naleśniki z bitą śmietaną, cytryną i miętą- wstał i wyszedł. Tak poprostu.

Zamknęłam oczy i próbowałam zasnąć ale przerwało mi pukanie. Czego znowu?
- Proszę!- krzyknęłam. Do pokoju wślizgnęła się kobieta w średnim wieku z koszykiem w ręku.
- Lluno przepraszam że przeszkadzam, ale pod drzwiami- zaczęła trzęsącym się głosem.
- Znalazłam koszyk z karteczką-ostrożnie podała mi koszyk i pośpiesznie wyszła zostawiając mnie z zawiniątkiem. Na kocyku leżała mała karteczka.
- Mam na imię Shon. Przygarnij mnie- przeczytałam na głos. Odwinęłam kocyk. Leżał tam malutki chłopczyk słodko śpiący.
Wyjęłam Shona z koszyka i pocałowałam go w czółko.
*Archie*
Kiedy wreszcie załatwiłem jej te naleśniki (co nie było takie łatwe) udałem się spowrotem do skrzydła szpitalnego. To co tam zastałem rozkruszyło moje twarde serce. Moja Beth spała z jakimś dzieckiem na rękach. Wyczułem od niego Bete. Byłem nawet ciut zazdrosny ale mój wilk mnie pouczył.
~ O własnego syna też będziesz zazdrosny?
~ A żebyś wiedział!
~ Ale z ciebie idiota!~ ochrzanił mnie i się zamknął. Miał jednak trochę racji. Postawiłem naleśniki na szafce po czym położyłem się na łóżku koło tej słodkiej parki. Tak oto moja rodzina.
TYLKO MOJA

💜💙💛
Mientowa2004