ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစံုတရာမျမင္ရဘဲ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းကိုအေဖာ္လုပ္ေနေသာကြ်န္ေတာ့္ကို သနားေသာလူေတြရွိသလို အပိုေတြဟုျမင္ျပင္းကပ္ေသာလူေတြလဲရွိသည္ ရူးလိုက္တာ အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာလို႕ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ကာအျပစ္ျမင္ၾကသည့္လူေတြလဲရွိသလို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တယ္ဟုဆိုကာ မုန္းေနၾကေသာလူေတြလဲရွိျပန္သည္
သို႔ေသာ္ ထိုအျမင္ေတြအကုန္လံုးကကြဲထြက္ကာ တခါတရံႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမူတတ္ေသာ တခါတရံသူမတူေအာင္ ဂရုစိုက္ေကာင္းျပတတ္ေသာ သူ~~
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဥေပကၡာျပဳထားတတ္ေသာ လိုအပ္သည့္အခ်ိန္မွသာ အနားေရာက္လာကာ ရင္ဖြင့္ျပတတ္ျပန္ေသာ သူ~~
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အမ်ားအျမင္အေျပာေတြကိုဂရုမစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္အၾကည့္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခုန္သံတို႔ကို ခ်ိတ္ပိတ္ကာ တေယာက္ထဲအပိုင္ယူထားေသာ သူ~~
"Han ဒီေန႔မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား ဘယ္သူနဲ႔ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ"
စာသင္ခန္းထဲဝင္လာေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ အကဲျဖတ္ခန္႔မွန္းရင္း သူထိုင္ေနရာအခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္အလယ္က်က်သို႕ အေျပးသြားေမးမိျပန္ေတာ့ ျပန္ရလိုက္တာ ကြ်တ္ခနဲစုတ္သတ္လိုက္သံရယ္ မ်က္ေစာင္းတခ်က္ရယ္
ဟုတ္သည္ သူစိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ဆို ကြ်န္ေတာ္ကအၿမဲအလိုက္မသိတဲ့ အရႈပ္ထုပ္တခု စိတ္ပူတတ္လြန္းလို႕ ဒီေလာက္ဂရုစိုက္ေပးေနတာကိုသူသိေသာ္လည္း တမင္အရြဲ႕တိုက္ျခင္း
အရည္ထူေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီအျပဳအမူကပါးပါးေလးပါ
"ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ Han"
အႏူးညံ့ဆံုးအသံနဲ႕ ေလ်ာ့ေနက်စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ရင္းေမးမိေတာ့
"မင္းေၾကာင့္ Sehun အဲဒါ မင္းေၾကာင့္"
"ကိုယ္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲ ဟင္"
အျပစ္အႀကီးႀကီးတခုကြ်န္ေတာ္က်ဴးလြန္မိျပန္ၿပီလား
"ငါ့ကို Hyejeen စိတ္ဆိုးေနတယ္ အဲဒါမင္းမေန႔ကငါ့ကိုအိမ္ျပန္ပို႔လို႕"
