Forbidden love - Julex (compleet)

9.6

Hey guys, sorry dat er al een tijd niets geüpload was! Ik was mijn account kwijt voor een erg lange tijd! Vandaag eindelijk weer terug !! Omdat ik al een tijd niets had geüpload, vandaag 2 hoofdstukken. Veel lees plezier.

                                                           ---------------------------

"Viel het alleen mij op?" Vraagt Jonas. "Wat?" Vraagt Charlie. "Nou, van Alex en Jules.." Begint Jonas. Mila begint te lachen. "Nee, mij ook." Moet ze toegeven. "Oh dat." Zegt Charlie, nu ze het begrijpt. Dan komt Jimmy naast hun lopen. "Zeg, waarom zijn Alex en Jules eigenlijk zo vaak bij elkaar?" Vraagt hij niets vermoedend. Mila, Jonas en Charlie kijken elkaar aan. Dan beginnen ze alle drie plots te lachen. "Wat?" Vraagt Jimmy. "Is dat zo'n rare vraag?" Vraagt hij, terwijl hij er echt niets van begrijpt. De meisjes lopen lachend voor hem uit. Jonas geeft Jimmy lachend een schouder klopje, en loopt dan achter de meisjes aan. "Het was maar een vraag.." Zucht Jimmy mopperend, terwijl hij achter zijn vrienden aan loopt.

                                                            -------------------------

Een maand later, is het weer tijd voor de dansles. Het is zover. Dansen voor een cijfer. Alex zit nagelbijtend op 1 van de bankjes in het danslokaal. Hij is gestrest. "Rustig nou. Het lukt je echt wel." Zegt Jules die naast hem gaat zitten. Alex schuld wilt zijn hoofd. "Het ging de laatste keer zo slecht!" Roept hij luidt. "Hoe zit het dan met die keer na schooltijd. Vlak bij het water. We hebben daar nu al een paar keer geoefend. En de laatste keer? Dat was zo wat perfect, weet je nog?" Helpt Jules hem herinneren. "En toen deden we het op school weer, en het ging net zo mis als de aller eerste keer!" Roept Alex, nog niet overtuigd. "Denk dan gewoon aan die keer dat het wel goed ging. Denk aan die plek, het water, de lucht, de omgeving. Sluit je ogen, en denk enkel daar aan." Probeert Jules. Alex doet wat Jules zegt, en sluit zijn ogen.

Flashback...

"Kom op, luilak! Loop eens door! Straks komen we daar aan en hebben we niet eens meer de tijd om te oefenen." Roept Jules lachend, die een stuk voor Alex loopt. "Ja, jij was degene die net plots begon te rennen, hé! Daar kan ik ook niets aan doen dat ik er nu moe van ben geworden!" Protesteert Alex. "Het waren maar 5 minuten!" Roept Jules terug. "Dat zijn er 5 te veel!" Vind Alex. Jules schudt lachend zijn hoofd.

"Oké, we hebben hier nu al een paar keer geoefend. Het gaat steeds beter, en dat mag ook wel na die paar weken. We gaan nu verder." Verteld Jules. Alex knikt, terwijl hij stil gaat staan. Als Jules achterom kijkt, kijkt hij Alex vragend aan. "Wat is er?" Vraagt Alex niets vermoedend. "We gingen toch verder?" Jules knikt. "Ja, maar niet hier. Kom mee." Zegt Jules. Alex haalt zijn schouders op en volgt Jules. "We gaan naar mijn favoriete plek. Het is daar altijd rustig. Ook vlak bij het water. Het geluid van het water is heerlijk om op na te denken, of om gewoon even naar te luisteren." Legt Jules uit. "Kom je daar vaak?" Vraagt Alex nieuwsgierig. Jules knikt. "Heel vaak. Niemand weet dat ik daar zo vaak kom. Het is geen afgelegen plek hoor, iedereen kan er komen. Ik heb er alleen niemand over verteld. Ik wou gewoon een plek voor mezelf." Probeert Jules uit te leggen. "Maar nu zeg je het wel tegen mij?" Valt Alex op. Jules knikt. "Jij bent de enige die ik echt vertrouw." Verklaart Jules. Zwijgend lopen ze verder, Alex met een glimlach op z'n gezicht.

Als Jules plots stil staat, kijkt hij om zich heen met een glimlach. "Hier is het." Zegt hij. "Het is simpel, en toch mooi." Alex knikt. "Zeker." Moet hij toegeven. "Oké, zullen we maar gelijk beginnen?" Vraagt Jules. Alex knikt. "Goed idee, er is veel werk aan de winkel." Vind hij. Jules haalt zijn schouders op. "Dat valt wel mee. Het lukt ons, dat weet ik zeker." Zegt hij met een glimlach. "Goed. Kijk eerst naar mij, en doe me dan na." Zegt Jules. Als hij begint te dansen, droomt Alex zo wat weg. "Nu jij." Hoort Alex Jules zeggen. Alex schrikt wakker uit z'n gedachtes. "Euh.." Zegt hij, wetend dat hij niet echt goed op de pasjes heeft gelet. "Zou je het nog 1 x willen herhalen?" Jules knikt. Hij doet de pasjes nogmaals, en laat dan Alex het doen.

Met een zucht vallen zowel Jules als Alex op de grond. "Hoe lang hebben we zitten oefenen?" Vraagt Alex hijgend. Jules kijkt op z'n horloge. "Wow, bijna 3 uur. Zeg maar ongeveer 2 en een half uur." Zegt Jules verbaasd, niet verwachtend dat het zo lang geweest zou zijn. "Dat meen je niet." Zegt Alex, net zo verbaasd als Jules. Jules knikt. "Wel dus, maar wel met een top resultaat. Het dansen was perfect, en zonder ook maar enige kleine foutjes!" Roept Jules trots. Alex knikt. "Klopt. Echt bedankt, zonder jou had ik het niet gered!" Roept hij blij. Jules haalt zijn schouders op. "Je had het altijd al in je." Zegt hij, terwijl hij z'n hoofd richting die van Alex draait. Alex doet hetzelfde, en door pure toeval kijken ze elkaar recht in de ogen.

Even is het stil.

"Sorry, heren. Letten jullie wel op als jullie zo op de open weg liggen. Straks komt er een auto aan." Zegt een oud vrouwtje, die bezorgd klinkt om de jongens. Jules gaat gelijk recht op zitten, terwijl Alex hem na kijkt. "Natuurlijk mevrouw, u heeft helemaal gelijk." Zegt hij met een glimlach. De mevrouw knikt vriendelijk, en loopt dan weer verder. Jules staat op en steekt z'n hand uit om Alex ook te helpen opstaan. Alex neemt z'n hand aan en trekt zichzelf omhoog via Jules. "Zullen we even bij het water zitten?" Stelt Jules voor. Alex knikt. Nog steeds zonder worden door die kleine toeval.

Jules en Alex gaan allebei met hun benen over de rand zitten, kijkend naar het water. Het is stil. Het enige wat je kan horen zijn de vogels die fluiten, de wind die waait en het water dat stroomt. Alex denkt terug aan wat Jules zei en focust zich op het geluid van het water. "Je had gelijk over het water. Het is echt rustgevend." Zegt Alex dan, om die stilte te onderbreken. Jules knikt. "Ja, ik weet het. Af en toe is dat gewoon even fijn. Rust." Antwoord Jules. Alex knikt instemmend. "Mee eens."

Einde flashback...

"En?" Vraagt Jules, die naar Alex kijkt. Alex opent zijn ogen met een glimlach en knikt. "Ik zei het toch." Zei Jules. "Alex, Jules. Gaan jullie klaar staan. Het is jullie beurt." Zegt mevrouw De Neve plots. Alex staat vol zenuwen op en gaat achter Jules aan. "Begin maar." Zegt De Neve. Jules wil net beginnen, als hij Alex zijn bange blik ziet. "Denk aan het water." Fluistert Jules. Alex neemt diep adem, en sluit zijn ogen voor een paar tellen.

Flashback...

"Kom op, luilak! Loop eens door!" "We gaan naar mijn favoriete plek." "Het geluid van het water is heerlijk om op na te denken, of om gewoon even naar te luisteren." "Jij bent de enige die ik echt vertrouw." "Je had het altijd al in je."

* en door pure toeval kijken ze elkaar recht in de ogen. *

Einde flashback...

Alex en Jules kijken elkaar lachend aan. Dan begint het muziek, en beginnen ze te dansen. Een paar minuten later, krijgen ze een applaus van de klas. Zelfs mevrouw De Neve klapt mee. "Dat is super goed gedaan, jongens! Zeker een 9.6 waard! Dat is jullie cijfer." Zegt mevrouw De Neve trots. "Yes!" Roepen Alex en Jules tegelijk. Van blijdschap geven ze elkaar een knuffel en houden ze elkaar stevig vast.