Slytherin girl

Sirius in the commonroom

's Avonds lig ik in bed, starend naar het plafond. Het feest heeft de hele avond geduurd en ik heb me nog nooit zo moe gevoeld. Mijn benen doen het niet meer. Mijn gedachten dwalen af naar George. Hij is knapper dan me op het eerste gezicht opviel. 
Stop, Kate, hij is de broer van je beste vriend.
Ja, maar hij is nog steeds knap. Ik grijns in mijn kussen. Hormonen. Vanuit het bed naast me maakt Hermelien een geluidje. Ik kijk opzij, maar ze lijkt gewoon te slapen. Arm kind. De opmerking van Ron over Peter was echt teveel.

Ik rol op mijn zij waardoor ik bijna uit het bed val. Voordat ik me wil terugduwen, valt mijn oog op mijn koffer. Het boek Harry Potter en de gevangene van Azkaban steekt eruit. Glimlachend kijk ik ernaar. Aan het begin van het jaar zat ik nog op de bank dat te lezen, en nu speel ik er zelf in. Als je mij dat toen had verteld had ik je waarschijnlijk heel hard uitgelachen. 

Waar zouden we nu eigenlijk zijn in het boek? De volgorde klopt niet helemaal met hoe ik het beleef. We zitten nu op meer dan de helft van het jaar volgens mij en hebben bijvoorbeeld net pas de les met de boeman gehad. Volgens mij was dat in het boek een van de eerste lessen meteen. 

Ik besluit het te laten en draai me terug. Opnieuw staren naar het plafond dan maar. De slaap krijg ik echt niet te pakken. Opeens wordt het om me heen vaag. De bedden verdwijnen. Het wordt lichter in de kamer en hij heeft meteen een andere sfeer. Sterker nog, ik sta in een andere kamer!

Niks kan ik besturen. Voor me staan Remus en Sirius samen met Peter. Naast me Harry, Hermelien en Ron. Dit is de avond dat ze het te weten komen wat er nou echt is gebeurd. Wie de echte verrader is. 

Remus' transformatie begint. Sirius probeert hem te stoppen en daarbij valt de stok van Remus op de grond. Peter pakt hem op en richt hem op beide. 'Expelliarmus' roept Harry naast me. Peter kijkt ons een paar seconden uitdrukkingsloos aan. Dan zwaait hij met een gemene grijns. 
'Nee jij ontsnapt me niet weer' hoor ik mezelf mompelen. Ik richt mijn stok op hem. 

En ik weet niet wie mij over nam.

Wat mij bezielde.

Wat ik deed.

Maar ik deed het wel. 

'Avada kedrava' klinkt uit mijn mond. Uit mijn eigen mond! Ik heb de doodsvloek uitgesproken. Peter was ondertussen al compleet verandert in een rat en ligt opgekruld op de grond. 

'KATE je hebt hem vermoord!' roept Hermelien. 'Technisch gezien was het een rat' mompel ik.

De waas keert terug en langzaam worden de omtrekken van de slaapzaal zichtbaar. Hijgend schiet ik overeind. Was dit een droom? Of meer? Een visioen? Maar kan ik in de toekomst kijken dan? Er is een andere gedachte die direct door me heen schiet

Ik wordt een moordenaar. Visioen of niet.

Ieder normaal mens zou schrikken bij deze ontdekking. Zou zichzelf een monster voelen. Zou niet weten hoe hij moet reageren. 
En ik zit alleen rechtop in mijn bed, starend naar mijn gordijnen voor me. Langzaam komt een glimlach op mijn gezicht. Het doet me niets. Dan ben ik maar een moordenaar. Een moordenaar die het kwaad vermoordt. 

Zie je, ik word gek. 

Een harde schreeuw maakt me wakker uit mijn gedachten. Meteen spring ik uit bed en kijk rond. De rest van de meiden wordt net wakker, dus zij waren het niet. Dan moet het van de jongensslaapkamers zijn gekomen. Opeens bedenk ik me iets. 

Sirius. 

Vloekend sprint ik de trap af. Net snel genoeg om een zwarte schim het portret uit zien te rennen.
'Jij mislukte pannenkoek ik had je nog gezegd voorzichtig te doen' mompel ik. Ron en Harry komen naar beneden rennen en achter mij hoor ik ook op de trap naar de meidenkamer voetstappen.