Ghost Rockers- Alex en Jules (boyxboy)

20. Niemand begrijp mij

Jules pov

Ik word wakker. Ik kijk rond. Dit is niet mijn kamer. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Ik probeer me te herinneringen van wat er gebeurd is. Dan komt alles terug. De ontvoering, de brand, het huisje van Tom. Ik moet naar Alex toe. Hij heeft me nodig. Ik ga uit de kamer en zie Tom staan. "Hoelang heb ik geslapen?", vraag ik. "Best wel lang. Eergisteren ben je in slaap gevallen. Gisteren ben je een uurtje wakker geweest en dan ben je terug gaan slapen en nu ben je dus wakker. Dus eigenlijk 2 dagen", zegt hij. "Zo lang! Ik moet naar Alex. Ik ben al 2 dagen weg. Iedereen denkt dat ik dood ben", zeg ik. "Eerst naar de politie. Die moeten weten dat je terecht bent. Ze zoeken nog altijd naar je lichaam", zegt hij. Dit zegt hij mij nu. Hij is ongelooflijk. Ik moet hier weg.

*

Ik kom aan bij het politiebureau. Ik zie een man bij de receptie. "Ik moet iemand spreken", zeg ik tegen hem. "Naam?", vraagt de agent. "Jules curtis", zeg ik. Ik zie dat de agent wat wit word. "Gaat het meneer?", vraag ik. De agent raakt me aan. "Droom ik?", vraagt hij. Waarom doet hij nu zo vreemd? "Kan ik iemand spreken", vraag ik. Hij wijst naar een deur. Zijn vinger trilt. Hij kijkt me met een angstige blik aan. "D..aaa..rrr", stottert hij. Ik loop naar de deur en klop er op. "Binnen" hoor ik. Ik loop naar binnen.

"Sorry voor het storen. Ik ben Jules. Het is om te laten weten...." "Jules wie?", vraagt de agent. "Jules Curtis", zeg ik. "Dit kan niet! Jij was toch dood?", vraagt hij. "Ik ben kunnen ontsnappen meneer", zeg ik. "Dat is geweldig nieuws. Eerlijk gezegd hadden we de hoop al opgegeven", zegt hij. Iedereen dacht dus echt dat ik dood was. Ik had na de brand meteen naar hier moeten komen. "Iedereen dacht dat je het niet overleefd had. U moet mij allemaal uitleggen van wat er gebeurd is. Hoe de brand onstaan is en hoe u bent kunnen ontsnappen", zegt de man. Ik zucht. Ik wil nu naar Alex. Ik heb echt geen zin om heel mijn verhaal te vertellen. Dan moet ik waarschijnlijk ook mijn verleden van Tom en mij zeggen. Daar heb ik dus echt geen zin in. Dat is verleden tijd en wil ik dus het liefst vergeten. "Mag ik eerst even naar iemand bellen?", vraag ik. "Tuurlijk! Waarschijnlijk bedoelt u Alex. Bel maar met mijn telefoon. Zijn nummer staat er in", zegt de agent. "Danku", zeg ik. Zoals de man zei staat Alex zijn nummer erin. Dat betekent dat Alex hier ook al geweest is. Ik bel naar het nummer. Ik laat het even rinkelen.

Alex pov
(Voor de mensen die het niet doorhebben. Het is nu eigenlijk het vervolg van deel 18 toen Alex telefoon kreeg van de politie)

Ik heb echt geen zin om nu met de politie te praten. Dan komt alles terug naar boven van wat er gebeurd is en dan moet ik weer huilen. Ik ben die tranen beu. Ik moet is leren sterk zijn. Ze gaan me waarschijnlijk zeggen dat ik moet accepteren dat Jules weg is. Dat ze zijn lichaam gevonden hebben. Ik weet het liever niet. Ik heb nu nog altijd een beetje hoop en dat mogen ze niet van me afpakken. Ik leg af.

"Wie was dat", vraagt Charlie. Ik had gehoopt dat ze niks gingen vragen. Maar dat doen ze dus wel. Ik weet dat ze me willen helpen maar als ik uitleg waarom ik niet opnam, begrijpen ze me toch niet. "Niemand", zeg ik. "Alex..", zegt Charlie. Ik zucht."De politie oké", zeg ik. "Waarom leg je dan af?", vraagt Mila. "Gewoon". "Alex misschien hadden ze goed nieuws!", zegt Jonas. "Je moet terugbellen", zegt Mila. "Het is toch slecht nieuws" "Misschien niet", zegt Jimmy. "Laat het gewoon. Jullie snappen mij toch niet. Niemand begrijpt mij!", roep ik. Ik loop weg.  "Laat hem even", hoor ik Mila nog zeggen"

Ik kom Thuis. Ik heb geen zin meer in school. Leerlingen en leerkrachten die me de hele tijd aanstaren. Ik heb er genoeg van. Bij elk plekje op school denk ik aan Jules. Het is gewoon moeilijk.

Ik kijk in de spiegel. M'n haar zit door elkaar en ik heb dikke wallen onder mijn ogen. Ik zie er wit uit. M'n kleren zijn somber. Normaal draag ik gekleurde hemdjes met tekeningen erop. Maar nu draag ik zwart. Er is niks vrolijks meer aan mijn leven. Op mijn kast staat een foto van Jules en ik. We staan er zo vrolijk op. Het is een foto van bij de Kermis. We gingen in een achtbaan. Eerst durfde ik niet. Heel de rit had hij mijn hand vastgehouden omdat hij wist dat ik schrik had. Maar door hem werd ik kalmer. Daarna vond ik de rit ook super leuk. Het was echt een topdagje. Een traan vormt zich in mijn ogen. Ik mis Jules. Ik mis zijn complimentjes, zijn lach, geur, grapjes. Ik begin te schreeuwen. "Ik kan dit niet", roep ik. Ik gil. "Ik kan Jules niet zomaar vergeten. Ik kan niet sterk blijven", roep ik. Ik voel me duizelig. Ik zie zwarte vlekken. Ik moet even gaan liggen. Ik probeer naar mijn bed te stappen. Dit gaat moeilijk doordat ik maar half zie. Ik hoor iets vallen. Er ligt glas op de grond. De kader is gevallen. Ik begin te huilen. Waarom moet de wereld alles kapot maken?

Ik voel 2 armen om me heen. Het is mijn moeder. Ik draai me om en ik begin met grote uithalen te huilen. "Dit kan niet. Jules kan niet dood zijn", fluister ik. Ze kijkt me met een bezorgde blik aan. "Ik kan Jules niet zo maar vergeten" "Alex ik begrijp dat je hem niet kan vergeten. Jullie waren zo hecht. Als je met Jules afspreekte was je precies een ander mens. Je was zo blij en verliefd. Ik begrijp dat je hem niet kan vergeten. Maar je gaat het toch een plaats moeten geven dat hij er niet meer is. Jules is er niet meer. Maar jij bent er wel nog. Je moet doorgaan met je leven. Dat zou hij ook willen. Je houd Jules in je hart en hij zal altijd bij je zijn", zegt ze. Ik laat de woorden tot me doordringen. Ik zou nooit meer zijn stem kunnen horen. Nooit meer. Dat doet me zoveel pijn. "Waarom moeten alle goede mensen dood?", vraag ik zacht. Mijn vader is er ook niet meer. Ik was 8 toen hij overleed. Mijn vader was een held voor mij. Ik keek altijd naar hem op. Ik lijk zo hard op hem. Als er iets met mij was, ging ik altijd naar hem. Hij kon me laten lachen. Maar toen ik 8 was, overleed hij. Lang ben ik verdrietig geweest. Ik heb het een plaats kunnen geven. Maar Jules kan ik niet zo maar loslaten. Hij was het belangrijkste in mijn leven en nu is hij er niet meer.

Sws dacht dat je tijdens het lezen dit; Neem op Alex!! 😂😂

Maar wat vinden jullie van dit deeltje? x