The new semester opens with a bang that shocks the four Houses of QED University, an exclusive school for promising students of the science of deduction and art of detection.
The Holmesian Harriet Harrison never thought that the day would come when...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
AIDEN
PARANG NASA ibang mundo kami pagpasok namin sa gubat. Kahit na umaga pa lang at maliwanag sa labas, parang magtatakip-silim na sa landas na tinatahak namin. Kasing taas ng school buildings ang mga puno at natatakpan ng mga dahon nila ang kalangitan. Kaunting liwanag lang ang nakakalusot.
"We've been walking here for almost fifteen minutes!" singhal ni Harriet. Lumingon siya sa aming naglalakad sa likuran niya. "Malayo pa ba tayo sa exit?"
"Can we take a break first?" Huminto sa tapat ng isang puno si Morrie at hinabol ang kanyang hininga. Hindi pa nga kami masyadong nakakalayo sa starting point, mukhang pagod na siya. "Unlike you, I'm not used to long walks."
Ngumisi tuloy ang Holmesian at nagsalita nang nakapamewang. Heto na naman siya. "Dapat kasi nag-e-exercise ka paminsan-minsan. Dinaig ka pa ni Mina pagdating sa stamina. Kung marathon ang labanan, siguradong matatalo tayo dahil sa 'yo."
Minsan lumalabas ang cuteness ni Harriet kapag inaasar niya si Morrie. Basta may makita siyang pagkakataon, hindi niya palalampasin. Ang dalawang iyan, parang aso't pusa kung magpalitan ng pang-asar.
"Sorry if I'm not as athletic as you are," tugon ng Moriartian na napahawak sa kanyang mga tuhod.
"Bakit hindi mo subukang magpakarga kay Aiden? Tutal magkakuntsaba naman kayong dalawa," hirit ni Harriet bago siya nagpatuloy sa paglalakad. Lumingon muna sa amin si Mina at saka sumunod sa tumatayo naming lider.
"Kaya mo pa ba?" tanong ko kay Morrie sabay alok ng aking kamay. "Kaya kitang kargahin kung gusto mo. Mukhang mahaba-haba pa ang lalakarin natin."
I know it sounded awkward, but maybe it's worth a try. Itinaboy niya ang aking kamay at saka siya naglakad ulit. Sinubukan niyang itago ang panghihina ng mga binti niya pero halata sa kanyang paghakbang na nahihirapan na siya.
Dahil kasing-taas ng mga puno rito ang pride ni Morrie, ayaw niyang may makitang kahinaan sa kanya. Pilit niya itong itatago hangga't kaya niya. Ako naman, nag-aala-good Samaritan. Kung ayaw niya ang tulong ko, walang problema.
Ako lang ba o parang may mga hindi makamundong tunog akong naririnig? Hindi siya huni ng ibon, hindi rin tunog ng kuliglig. Parang mga hinagpis na umaalingawngaw sa kalakhan ng gubat.
Baka guni-guni ko lang.
Nagpatuloy kaming apat sa paglalakad, diretso ang landas na aming tinatahak alinsunod sa direksyon na dapat naming puntahan. Wala ni isang gustong magsalita sa amin. Wala rin kaming naririnig na ibang paggalaw sa tabi. Ayaw kong isipin na baka naliligaw na kami rito.
Lalong nandilim ang paligid. Mas kumapal na yata ang canopy ng mga puno kaya katiting na liwanag na lang ang pumapasok. Nagpatuloy pa rin kami hanggang sa...
AWOOOOO!
Napahinto kami't lumingon-lingon sa paligid, hinanap kung saan ang pinagmulan ng tunog. Alulong 'yon ng isang aso, ha!
