Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kon heel slecht tegen verandering. Echt heel slecht. Maar om origineel te zijn en populairder te worden met je talkshow, moest je nou eenmaal wel eens wat veranderen.
En dus zat ik daar, in mijn paarse fauteuil, met een gezicht als van een donderwolk.
Hoewel het mijn show was, had ik hier niets over te zeggen gehad. De kijkcijfers waren gezakt en daar moest iets aan gedaan worden; punt uit. Ik had er maar mee te dealen.
Aan de andere kant baarde het me toch wel zorgen. Ik had geen idee hoe deze omslag in kijkers kwam – behalve dan dat ik niet al te regelmatig uitzend. Misschien was dat het wel, bedacht ik me peinzend.
Mijn brein bleef daar alleen niet te lang bij stil staan – blijkbaar was er nog wat Killy in mijn bloed aanwezig - want al snel besefte ik me weer wat ik straks moest gaan doen. In plaats van de normale, geforceerde vragen, moest ik een écht gesprek gaan voeren met iemand die ik niet kende. In mijn hoofd liep het al over van eventuele vragen, maar uit ervaring wist ik dat het nooit zo ging als normaal. In mijn hoofd ging het altijd perfect, maar in het echt struikelde ik over woorden en durfde de persoon tegenover mij negen van de tien keer niet eens aan te kijken.
Om mijn gedachten van het gesprek te verplaatsen, pakte ik een spiegeltje uit mijn vrolijke gekleurde rugzak en controleerde mijn make-up. Ik schoot meteen in de lach toen ik mijn eigen gezicht zag. Man, ik leek Trinica Zuurpruim wel!
Blijkbaar zagen de mensen achter de computers dat als het teken en niet veel later dimde de lichten. Ik weet nog dat ik de eerste keer nog dat ik toen het licht weer aanfloepte, de neiging had gehad om mijn handen voor mijn ogen te slaan. En nu had ik dat nog steeds, merkte ik toen het felle licht plotseling aansprong. Dat was ook het moment dat ik de mensen met een luide brul welkom heette in mijn show.
Wat niet veranderd was aan de show, was dat na mijn aankondiging iemand binnen kwam lopen. Alleen was het voor mij deze keer een complete verassing wie het zou zijn, want de directie had gewild dat het gesprek losjes zou overkomen. Ik blies mijn wangen bol, terwijl er een blondharige meisje kwam binnenlopen. Haar blauwe ogen keken mij strak aan, alsof ze bang was om ook maar één verkeerde beweging te maken. En het was nog wel zó bedoeld om het niet geforceerd over te laten komen, kon ik niet laten om sarcastisch te denken.
Toen ze in de stoel had plaatsgenomen, vroeg ik ietwat onwennig: 'Dus... Hoe heet je?'
Het meisje lachte zachtjes en haar blauwe ogen schitterde. 'Heb je je niet ingelezen ofzo?' vroeg ze plagend. 'Roxy is de naam – ook al is dat blijkbaar onbelangrijk voor jou.'
Mijn wangen kleurden rood en ik kuchte ongemakkelijk. Ik besloot er niet omheen te draaien en vertelden haar de waarheid. Ik had me nou eenmaal niet in haar mogen verdiepen, maakte ik haar duidelijk.
'What the fuck,' zei ze nog stilletjes lachend.
Ik keek haar verbaasd aan. 'Wat de wat?'
'What. The. Fuck.' De woorden werden extra duidelijk gezegd. 'Kennen jullie dat niet?' Eén wenkbrauw trok zich omhoog. 'Is een scheldwoord voor mensen op Aarde, wat ze dan ook vaak gebruiken. Het is wel geinig.'
Ik zei het een paar keer zachtjes voor mezelf, totdat ik het hardop zei.
'Ja!' riep Roxy enthousiast en ze wipte op en neer van haar stoel.
'Jullie hebben me een paar bijzondere woorden op Aarde; what the fuck...' Het klonk inderdaad best geinig. 'Maar wat vind je eigenlijk van Raytis? Had je überhaupt geloofd in leven naast dat op jullie planeet?
'Ik vind Raytis een súper gave planeet en vooral erg mooi bedacht. Het is één grote journalistenwereld! En ja, eigenlijk had ik wel gehoopt dat er leven zou zijn op Pluto. Alleen al de gedachte aan al die schattige Pluto hondjes!' Ze zuchtte dromerig en schoot daarna weer in de lach.
Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Pluto hondjes, dat klinkt echt geweldig! Zo te horen heb je wat met honden?'
Eerlijk gezegd hoopte ik van niet; ik haatte die beesten. Maar mijn interesse in mensen kon door niets gestild worden, dus ook niet door een paar grote, harige keffers.
'Honden zijn wel lief...' begon ze aarzelend, terwijl ik 'Ja, ja! Geen hondenmens!' dacht. 'Maar... Ik ben meer een kattenmens. Ook cavia's hebben mijn hart gestolen en paarde en shetlanders moet ik daar ook aan toe voegen.'
Om eerlijk te zijn, hield ik over het algemeen niet van dieren. Daarom dat ik ook ietwat teleurgesteld keek toen ze een heus dierenmens bleek te zijn.
'Om op het eigenlijke onderwerp van de show te komen, schrijven, vroeg ik me af of je ook veel dieren in je verhalen verwerkt?' Een onderwerp waar ik redelijk wat van afwist. Schrijven dan; dieren niet.
'Niet altijd. Maar mijn beste boek, Verdedigers van het Woud, gaat over cavia's. Mijn eigen cavia Babbel heb ik daar hoofdpersoon ingemaakt. En eerlijk gezegd vind ik het thema dieren ook best wel leuk. Ik plaats in andere genres dan ook vaak een dier – misschien het huisdier van de hoofdpersoon, misschien ook niet, maar altijd een dier. Ook schrijf ik graag over paarden en ben nu ook met iets bezig.'
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg haar wat dat 'iets' dan wel niet was. Ze vertelde dat ze met heel veel bezig was, maar waar ze echt serieus mee bezig is, was de Verdedigers van het Woud. Verder schreef ze aan een tienerfictie – de maand van liefde – en De Missie, een fantasieboek.
'Heel, heel erg veel succes met de schrijfwedstrijd. Zo te horen gaan we jou stukjes zeker herkennen door de dieren die je er in stopt. Ik ben benieuwd en ik wens je nogmaals succes. Dames en heren, dat was Roxy!'
Ze liep veel verender af dan ze op was gekomen en ik was blij dat ik haar zo op haar gemak had kunnen stellen.
Het was een leuk gesprek geweest en Roxy was een vrolijke, positieve meid. Als de kijkcijfers nu nog niet zouden stijgen, wist ik het ook niet meer!
