Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ik wist dat het niet kon wat ik had gedaan. En normaal gesproken was ik ontslagen geweest, als dit niet mijn show was geweest. Natuurlijk wist ik dat ik er toch voor terugbetaald voor zou worden - ik had al zo lang geen show meer gedaan! En ja, hoor. Toen ik op liep, was het eerst zo daverende applaus afgezwakt tot een zielig geklap; de tribune zat niet zo half vol als eerst. Ik probeerde mijn teleurstelling te verbergen en optimistisch te denken dat een paar mensen het toch de moeite hadden gevonden om naar mijn show te komen kijken, terwijl ik zo lang niets van me had laten horen. Gelukkig had Alex het voor me overgenomen en - ik moest eerlijk bekennen - ze had het goed gedaan.
Gehaast loop ik het podium op en struikel bijna op de hoge hakken die ik had aangetrokken. Rustig ging ik in mijn stoel zitten; benen over elkaar geslagen, kaarsrechte rug en een zweem van een glimlach rond mijn lippen.
'Goedenavond, dames en heren! Helaas was ik enige tijd afwezig. Ik had het druk met bepaalde dingen en - ik moet eerlijk bekennen - dat ik het een beetje vergeten was. Hoe ik zo'n geweldig publiek als u kon vergeten? Geen idee!' Ik probeerde het wat luchtiger te houden door een grapje te maken, maar vol van schaamte nestelde ik me toch wat verder in mijn stoel. Hoe had ik zo stom kunnen zijn het te vergeten? Nou ja, we moeten nou eenmaal verder, niet waar?'
Ik forceerde een glimlach en stelde onze gast voor. 'Een warm applaus voor Niemand!'
Een meisje met lang, zwart haar, liep het podium op. Het krulde zo erg, dat ik er jaloers op werd; ik had altijd al krullen willen hebben.
'Dus, Niemand, vertel eens wat over jezelf.' Ik leunde geïnteresseerd met mijn hoofd op mijn kin.
Ze wriemelde wat zenuwachtig in haar haar, waardoor het nog onstuimiger ging zitten en trok een bedenkelijk gezicht. 'Ik denk als gek, grappig en irritant.'
'Dus we moeten gaan oppassen voor jou,' grapte ik. 'Maar je bent vast een geweldig meisje.'
Niemand haalde haar schouders onverschillig op.
'Maar wat vind je van Raytis?'
'Ik weet het niet echt,' zei ze eerlijk. 'Ik ben er nog niet zo lang.'
Ik glimlachte haar bemoedigend toe. Ik wist zeker dat ze het geweldig ging vinden. Raytis was niet het meest perfect, maar het was zeker een leuke planeet. Schrijvers waren hier hip en voor iemand die zo van schrijven hield, moest dat toch leuk zijn om te zien? Over schrijvers gesproken...
'Favoriete schrijvers?' vroeg ik recht op de man af.
'Pfoe' - ze maakte haar wangen bol - '@_UndetectedNatures_ en @samf1301 vind ik wel echte goede schrijvers. Ook omdat ze best goede vrienden zijn.'
'Aha, ik zal eens kijken.' Ik ging verzitten. 'We hebben eigenlijk nog helemaal niet over de schrijfwedstrijd gehad. Je doet namelijk mee aan Tienerfictie.' Ik draaide me om richting de camera. 'En de wedstrijd begint op gang te komen. Vol is vol mensen, dus schrijf je snel in!' Hierna draaide ik me weer naar mijn gast. Je moest wel aardig wat conditie te hebben om interviewer te zijn; dat gedraai in de stoel kostte je meer energie dan dat je dacht. 'Waarom doe je er eigenlijk aan mee?'
'Het is gewoon mijn favoriete genre, zo simpel ligt het. Je kan er echt heel veel in verwerken.'
'Verwerk je er ook dingen in van je eigen leven?' vroeg ik te nieuwsgierig.
Ze wendde haar gezicht even af. 'Ja,' was haar enige antwoord.
Ik voelde aan dat het ongemakkelijk ging worden als ik te lang door ging, maar ik moest nog één laatste vraag stellen. Want wat zou ze de andere deelnemers toewensen? Haar mooie antwoord luidde dat je nooit moest opgeven, wat er ook gebeurde.
'En ik kan het weten,' had ze er snel aan toegevoegd.
Mijn nieuwsgierigheid kroop in mij naar boven, maar ik wist dat ik het niet erger moest maken dan dat het al was. Ik had haar al in een enigszins gênante situatie laten belanden en wilde haar niet meer tegen mij in het harnas jagen.
'Nou, het was leuk om zo met je te praten, Niemand! Hopelijk zien we je snel terug, wat zou betekenen dat je gewonnen hebt.' Ik knipoogde.
Niemand glimlachte ondertussen weer. 'Ja, ik geef namelijk niet snel op,' zei ze plagerig. Daarna liep ze onder geklap van de toeschouwers weg.
'Dag mensen en hopelijk tot de volgende keer!' Het licht dimde en onder wat zielig geklap liep ik weg.
Ik was bijna vergeten dat ik snel weer mensen moest zien te trekken - de kijkcijfers moesten niet te erg dalen. Ik had het idee dat ik met iets geweldigs op de knopen moest zien te komen om weer mensen te trekken. En mij kennende moest het dan ook echt iets knallends zijn.
