Raytis interviews

Let's Talk: benito_is_bae

[Vervolgd vanaf het nieuwsbericht, Helium criminelen, te lezen in Raytis Nieuws]

Het is niet te geloven wat Jabby heeft gedaan. Ik had hem gisteren nog uitgelachen om de vage sokken die hij aanhad. Het waren hartjes aan de ene kant en kusmondjes op de andere voet. Je was gek als je daar niet hard om had gelachen. Helaas loop ik hier dan toch nog met ongelijke, gevlekte sokken rond. Hoe kon hij nou één rode doek in mijn witte was doen! Misschien was het een beetje terecht, maar toch vind ik dat ik wel een beetje mag klagen.

Wacht maar Jabby, ooit ben ik rijk genoeg om zelf een appartement te betalen. Ooit zal Let's Talk de allergrootste show van heel Raytis worden.

Schuifelend op mijn rozige sokken, loop ik naar mijn kleedkamer. Ik moet een interview voorbereiden en hoop stiekem dat ik ook nog wat reservesokken ergens heb liggen. Al voor ik ook maar binnen ben, begin ik mijn hemd al te ontknopen. Een meisje knipoogt naar me als ze naar mijn sixpack kijkt. Plagend ontknoop ik nog een knoopje als ik mijn tong uitsteek naar de raya. Meisjes, je kan er geen genoeg van krijgen.

Ik stop even met lopen als ik op mijn zoektocht naar normale sokken stemmen hoor. Meteen herken ik de stem van mijn beste vriend, maar Alex die erover heen schreeuwt, was ook niet te missen.

Nieuwsgierig kom ik dichterbij tot ik zelfs in de deuropening kom te staan. Alex staat naar Oliver gekeerd met de woede nog in haar ogen gebrand.

'Weet je,vergeet dit gesprek en dat ik verliefd op hem ben, oké?'

Tegelijkertijd draaien ze zich om alsof ze me nu pas in het vizier krijgen. Met grote ogen kijk ik haar aan als de woorden tot me doordringen.

'Ben je verliefd?' Alex wil haar mond openen, maar ik onderbreek haar gelijk. 'Op Oliver?'

De twee staren elkaar vertwijfeld aan. Oliver is de eerste die uit zijn trans bezwijkt.

'Ja,' hij staart Alex absurd intens aan als hij een stilte laat vallen. Ineens geeft hij haar een pruillipje. 'Ik weet alleen niet zeker hoe we het moeten aanpakken.' Hij legt zorgzaam een hand op haar schouder voor hij haar in zijn armen neemt.

'Wat?' begint Alex als ze haar blikken afwisselt van mij naar Oliver.

Alsof ik een dramafilm aan het kijken ben, leun ik geïnteresseerd tegen de muur om het tweetal te bestuderen. Ik ben benieuwd of ik getuige ben van het opbloeien van een nieuwe relatie.

'Ik denk wel dat we het langzaam aan moeten doen. Het ligt niet aan jou, maar aan mij.'

Net als ze wil antwoorden, krijgt ze een bericht op haar mobiel. Ik kan niet zien wat het is, maar het laat haar verwarde gezicht gelijk verdrietig kijken.

'Ik ga,' zegt ze dan. Dit keer wel echt gericht op mij. Net alsof ik de boosdoener van alles ben. Net alsof ik het berichtje heb gestuurd.

Als Alex wegloopt, wacht ik eerst even tot ze zeker buiten gehoorafstand is.

'Je bent een goede vriend voor haar, Oliver,' zeg ik dan, nog leunend tegen de muur. 'Ik had het bijna nog geloofd...'

'...als je de waarheid niet al had gehoord,' maakt hij voor me af. 'Dus je weet wie het is?'

Ik grijns terug naar hem, maar schud ook mijn hoofd. 'Nee, maar ik weet wel dat jij het niet bent. Iemand met zulke vage sokken krijgt geen meiden achter zich aan.'

Oliver staart automatisch naar zijn gestipte, blauwe sokken. Heeft echt niemand op Raytis normale sokken?

'Oh ja? Deze zijn wel echt meidenmagneten.'

'Pas op,' antwoord ik daarop met een grijns, 'liegen is wel tegen de regels.'

'Heb jij geen interview,' reageert hij daarop. Waarschijnlijk om mij te plagen, maar het heeft meer als een hulp gediend. Ik produceer een scheldwoord dat niet bestemd is voor kleine kindjes en knoop tijdens het rennen mijn hemd dicht.

'Welkom bij...' Ik doe mijn oranje stropdas goed, terwijl het publiek mijn zin aanvult. Mijn stropdas matcht met mijn vertrouwde stoel.

'Vandaag hebben we weer een nieuwe gast in de show die ook weer meedoet aan de populaire coverwedstrijd. We hebben het over Jo!'

Het applaus vult de gehele ruimte als een zwartharig meisje de studio binnen loopt. Ze kiest ervoor om op de rode bank te zitten en staart nerveus met haar ogen naar boven.

'Welkom op Raytis!' groet ik haar om Jo wat meer op haar gemak te stellen. 'Hoe voelt het om je te hebben ingeschreven voor een rayaanse wedstrijd?'

'Ik vind het altijd leuk om met wedstrijden mee te doen.'

'Heb je veel ervaring met kaften?' vraag ik door.

'Ik maak vaak kaften,' antwoordt ze daarop. Ze kijkt me nu wel recht aan in mijn blauwe ogen. 'Vaak zijn dit simpele kaften.'

'Gaat deze ervaring ervoor zorgen dat je een kans hebt om te winnen?' Het varieert vaak erg hoe zeker mensen daar op zijn of hoeveel ze daar überhaupt op gericht zijn. Een paar jaar geleden werd er een raya geïnterviewd, Ilana heette ze, en die was pas fanatiek. Gelukkig maar dat ik geen interviewer was toen. Let's Talk bestond nog niet eens.

Ook Jo lijkt -gelukkig- niet gefocust te zijn op winnen. 'Ik heb gezien dat mensen meedoen die heel mooie covers maken,' geeft ze dan ook eerlijk toe, 'maar het maakt mij niet uit of ik win. Ik doe het voor de lol.'

'Maar natuurlijk wil je je tegenstanders nog wel iets toewensen!'

Ze knikt me toe. 'Ik hoop dat jullie het leuk vinden en een kans krijgen om te winnen.'

'Ik denk zeker dat je het geweldig gaat doen,' zeg ik met een lach voor ik me richt op het publiek en het interview afsluit. Zodra de lichten dimmen, dwaal ik automatisch af naar het gesprek van eerder. Oliver had misschien een waardeloos toneelstukje opgevoerd over Alex' zogenaamde liefdesbekentenis, maar ik ga het anders spelen. Ik had Alex woorden namelijk luid en duidelijk gehoord.