Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Geïrriteerd kijk ik naar het filmpje op SpaceNet. Er zijn honderden variaties op gemaakt, maar uiteindelijk is het origineel nog het ergst. Daar kan je het hele incident duidelijk op zien. De titel passen er ook zo "mooi" bij.
Max Weijters heeft zijn moeders hulp nog nodig bij het aankleden.
Max Weijters' grote faal op het podium.
Ik dacht dat ze het over mijn laatste geflirt hadden gehad toen ik het nieuws van Jane hoorde, maar dit is totaal iets anders. Net alsof ik nooit een foutje hoor te maken.
'Broek goed?' Door de blauwe haren van het meisje dacht ik even dat Jane me voor schut stond te zetten, maar aan het goud te zien, lijkt het totaal iemand anders te zijn. De goud- en blauwkleurige lokken zitten in twee vlechtjes.
'Erg grappig,' zeg ik lichtelijk geïrriteerd, maar wel met een schuine glimlach. Je kan niet eeuwig boos blijven om zoiets stoms. Waarschijnlijk gaat het ieder moment weer over.
'Stiekem ben je gewoon jaloers op mijn populariteit.'
Met een voldane grijns ga ik door mijn bronskleurige haren heen. Echter had ik niet gedacht dat het stoere meisje iets terug zou kaatsen. Laat staan zoiets fels.
'Ja, echt wel. Zeker nu je o zo geweldig op het nieuws komt.'
Mijn ogen worden groot als ze dat antwoord, maar terug reageren lukt niet. Mijn baas zit al te schreeuwen in mijn oortjes.
Ik trek mijn felgele stropdas nog recht alsof me dat nog wat waardigheid geeft.
'Ik houd je in de gaten jij kreng.'
'Dit kreng heet Alex,' zegt ze vol zelfvertrouwen. Het laat me even schrikken. Zeker als je een klungel als Jane gewend bent.
Net te laat besef ik dat ik op het podium met mijn rug naar het publiek sta, maar ik hervat me al snel met mijn zwoele blik.
'Welkom bij...' Ik laat een stilte vallen zodat het publiek het kan opvullen met vrolijk geschreeuw. 'Let's Talk!' zegt een verrassend groot aantal mensen. De zaal lijkt veel voller. Misschien heeft het filmpje mij inderdaad extra publiek geschonken.
'Vandaag hebben wij een Lost & Found expert van aarde. Ze heeft namelijk meegedaan met de eerste versie en denkt ook klaar te zijn om aan de buitenaardse versie mee te doen.' Er klinkt verbaasd ge-oeh uit het publiek. Dit is de eerste keer dat een ex-Lost & Found opnieuw meedoet en ook ik zelf voel me een beetje zenuwachtig.
'We hebben het natuurlijk over Emily!'
Een blondine -al is haar haar bijna bruin- komt het podium opgelopen. Ze bloost nerveus naar de camera en knijpt haar hazel ogen een beetje dicht door het licht. Even kort keur ik haar van top tot teen ook al was ik al verkocht toen ik zag dat ze blond was.
Wat heb ik toch weer een geluk dat er zo veel lekkere blondines op aarde zitten.
'Welkom bij Raytis!' zeg ik enthousiast als ik op de oranje draaistoel ga zitten. Hoe graag ik ook bij haar op de rode stoel wil zitten, of op haar schoot, ik moet toch voorzichtig zijn. Mijn baas kan niet nog een uitbarsting aan. Straks ontploft hij nog.
'Thanks,' zegt ze met de glimlach die niet van haar gezicht af is geweest. Misschien zijn haar mondhoeken stijf geworden van de zenuwen. Of door mijn absolute schoonheid. Al moet ik zeggen dat ik er vandaag goed uitzie. Ik heb het eindelijk voor elkaar gekregen dat stomme plukje in toom te houden. Ik heb het er namelijk afgeknipt.
'Dus jij hebt al eerder meegedaan met Lost&Found?' vraag ik haar zodra ze comfortabel zit en het publiek is gekalmeerd. 'Waarom besluit je dan toch weer mee te doen?'
'Jup. Ik vond het de vorige keer gewoon zo leuk dat ik het best nog wel een keer zou willen doen. Daarnaast zorgt het ervoor dat ik blijf schrijven en niet stop. Als je daarmee te lang stopt dan kan je het vergeten namelijk.'
Ik knik begrijpelijk en draai even met de oranje stoel. Ik kan het niet laten. Het blijft zo leuk.
'Schrijf je dan al lang?'
Ze gaat even verzitten. 'Ik schrijf nu al vier jaar volop. Daarvoor ook wel, maar niet als hobby. Minder vaak dus. Die laatste paar jaren hebben er echt voor gezorgd dat ik erg verbeterd ben.'
'Gaat de vorige wedstrijd je ook wat helpen, denk je?' Ik kijk kort naar mijn broek, gewoon om zeker te weten dat het goed zit, en richt me dan weer naar mijn gast. Heel kort dwalen mijn gedachtes terug naar dat kreng genaamd Alex. Misschien bluft ze wel en is ze niet eens een reporter. Ik heb haar in ieder geval nooit eerder gezien.
'Heeft de vorige wedstrijd je net wat extra ervaring gegeven,' ga ik snel verder.
'Dat weet ik zozeer nog niet. Ik denk dat het meer gaat om de schrijvers dan de opdrachten, wat betreft ervaring. Al verwacht ik net zulke leuke en originele opdrachten als de vorige keer.'
'Heb je naast het grote evenement ook even rond de planeet gekeken?' Als ik ooit de kans kreeg om naar Aarde te vliegen, zou dat het eerste zijn dat ik heb gedaan. Ik snap ook niet waarom die Aardbewoners zich liever inschrijven om keihard te werken voor een schrijfevenement, dan dat ze schaatsen op het meren in het noorden.
'Ik heb nog niet veel gezien van de planeet, maar ik weet wel dat ik het er erg mooi uit vind zien! Alles lijkt zo goed bij elkaar te passen. Ook hoop ik ergens wel dat ik wat nieuwe mensen of Raya's kan leren kennen. Misschien ontmoet ik zo nog een paar vrienden.'
Ik zucht een beetje teleurgesteld. Ze wil alleen maar vrienden worden. Als ze nou meer dan vrienden wilde worden, was ik kandidaat. Daar gaat weer een potentieel blonde vriendin.
'Heb je nog iets te zeggen tegen je toekomstige vrienden?' Ik kan me nog net inhouden om dat enge laatste woord niet uit te spugen. Friendzone. Ze kent me niet eens en ze stopt me al in de friendzone.
'Ik wens iedereen veel plezier en geluk, want daar draait het om!'
Ik klap en gebaar de mensen achterin om het programma af te sluiten.
'Dit was Let's Talk!'
Ik knuffel mijn "vriend" voor ze van het podium af loopt en ga vervolgens snel op zoek naar Jane. Ik moet aan iemand mijn frustraties even kwijt.
'Jane!' roep ik een beetje verward. Ik heb haar al de hele dag niet gezien. 'Jane?'
'Max. Hé.'
Jane bijt op haar lip en staat in het midden van het gangpad. Er is nergens geklungel op te merken. Bloedserieus staat ze voor me.
'Ik moet weg weg na-.'
'Hoe bedoel je "je moet weg"?' onderbreek ik haar. Ik ken haar pas net, maar ik zou haar nu hier echt niet kunnen missen. Ze is al zo snel een goede vriendin geworden.
Ze zucht even. 'Ik moet weg naar Aarde.'
Even kan Jane me alleen aanstaren tot ze ineens mijn schouders beetpakt en een lichte kus op mijn lippen geeft. Beduusd laat ze me achter in de gang.
