10 Days

1 Μέρα

Γιατί, για οτιδήποτε να ξεσπάει πάνω μου; Πολλές φορές το κάνει χωρίς να είναι μεθυσμένος, χωρίς να έχει θυμώσει με κάτι, καθαρά και μόνο για την πλάκα του. Αυτές είναι οι σκέψεις που με βασανίζουν κάθε μέρα. Ποτέ δεν είχα καταλάβει τίποτα από όσα γινόντουσαν. "Ηρέμησε Keld· μπορεί μέσα σε αυτές τις 10 μέρες να αλλάξει, να μετανιώσει για όλες τις φορές που σε χαστούκισε. Για όλες τις φορές που σε έκανε να νιώσεις σκουπίδι και για κάθε μέρα που ήσουν νηστικός" Ψηθυρίζω στον εαυτό μου όσο πιο σιγανά μπορώ ώστε να μην με ακούσουν. "Μπορεί να μετανιώσει ή τουλάχιστον να πει ένα συγγνώμη...." Λέω πάλι στον εαυτό χωρίς να καταλάβω ότι ένα δάκρυ άρχισε να τρέχει ξεκινώντας να κυλάει στο μάγουλο μου.

Το λεωφορείο σταμάτα μετά από λίγη ώρα και οι πόρτες ανοίγουν διακόπτοντας με από της σκέψεις μου. Σκουπίζω τα μάτια μου με το μανίκι μου και βγαίνω καθώς προχωράω ο πρωινός ήλιος με λούζει καιγοντας μου ελαφρά το δέρμα. Κάνει ζέστη μιας και είναι αρχές Νοεμβρίου όμως εγώ φορώ μακριά ρούχα για να κριψω τα σημάδια μου.

Ο δρόμος είναι γεμάτος με κόσμο, παρέες που πάνε μαζί σχολείο, ανθρώπους που πηγαίνουν στις δουλειές τους, εμπόρους του δρόμου και εγώ τι είμαι; ένα μικρό άστρο μέσα σε έναν ολόκληρο σύμπαν. Κανένας δεν νοιάζεται, κανένας δεν με βλέπει, κανένας δεν με ακούει. Ίσως να είμαι και ένα όνειρο χωρίς ήχο, μια σχιοπιλη κραυγή που στην πραγματικότητα είναι τόσο δυνατή. Πάντα τα δάκρυα μου βγαίνουν σαν βροχή. Πόσο θα ήθελα να είχα μια ζωή σαν τους υπόλοιπους. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν έχει γονείς αλλά τουλάχιστον δεν ζουν αυτό το βασανιστηριο.

Φτανω στο σχολείο μετά από δεκαπέντε λεπτά περπάτημα και Διστιχως έχω χάσει το πρωινό αρα είναι η ώρα που μπαινουν στις τάξεις. Χωνομαι στο πλήθος με τους συμμαθητές μου και κατευθυνομαι στην τάξη. Καθόμαστε στις θέσεις μας εγώ φυσικά τελευταίο θρανίο για να είμαι σαν αόρατος. Η καθηγήτρια μπαίνει και ξεκινάει να παίρνει παρουσίες. Κοιτάζω την καρέκλα δίπλα μου γεμάτος απογοήτευση. Ίσως και στενσχορια και έναν μικρό πανικό ταυτόχρονα. Αφού λείπει αυτό σημαίνει ότι είμαι μόνος μου...Μόνος ανάμεσα σε 20 παιδιά στην τάξη.

"Ανοιξτε τα βιβλία σας στην σελίδα 58." Λέει η καθηγήτρια και αρχίζει να γράφει έναν τύπο φυσικής στον πίνακα. "Ποιος θα έρθει να λύσει την άσκηση με βάση αυτό το τύπο;" Λέει κοιτώντας όλη την τάξη αλλά μόνο τα ίδια παιδιά με πάντα σικονουν το χέρι για να την λύσουν. Ξαφνικά γυρίζει κοιτώντας με. "Keld μήπως θα ήθελες να την λύσεις;" Λέει χαμογελοντας ζεστά. <<Είναι εύκολη δεν γίνεται να μην την κάνω σωστα.>> "Ναι κυρία." Λέω και σηκωνομαι από την καρέκλα μου περπατώντας προς τον πίνακα.
Ξαφνικά κάποιος προσπαθεί να  μου  βάλει τρικλοποδια αλλά δεν πευτω. "χμ  καλή προσπάθεια David.  Αλλά  σε είδα." Λέω πηδωντας πάνω από  το πόδι του  David.   Μου δίνει τον μαρκαδορο η καθηγήτρια και ξεκιναω να λινω την άσκηση. Ακούγοντας διάφορες ομιλίες από πίσω μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς λένε αλλά είμαι σίγουρος ότι λένε για εμένα. Ακούγεται συνεχώς η λέξη 'φρικιό'  έτσι με αποκαλούν συνέχεια. Είναι σαν κωδικό όνομα για να μην καταλαβαίνω όμως το κακό είναι ότι καταλαβαίνω. Αλλά  δεν  πληγωνομαι με όσα λένε. Ας λένε έχω  σημαντικότερο  προβλήματα να  ασχοληθώ. Τελειωνω την άσκηση και η καθηγήτρια αρχίζει να την ελέγχει και παράλληλα να την εξηγεί. Δίνω πίσω τον μαρκαδόρο και κατευθομαι πάλι στην θέση μου. "Αναρωτιέμαι ποτέ θα επιστρέψει τα ρούχα στον καημένο τον σατανιστη." Ακούγεται ένας ψιθιρος από πιο πέρα και αμέσως μετά ένα χαχανιτο. <<Keld αγνόησε τους>>.Κάθομαι στην καρέκλα μου και στην αρχή σημειωνω αυτά που  λέει. Μου  αρέσει  η φυσική  μακάρι  να  μπορούσα  να  ασχοληθώ  λίγο  παραπάνω. Στερεωνω το κεφάλι μου στο χέρι μου και με παιρνει ο ύπνος σιγά  σιγά.