Eclipse (แปล) | Harry Potter Fanfic [#Drarry]

บทที่ 5 ไม่มีอะไรจะเสีย

ตอนนี้เขามองไปยังแรงดึงดูดของเขาจากข้างนอก เดรโกยังไม่ได้ให้ความสำคัญในการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นแม้กระทั่งครอบครัวของตนเอง แต่กับพอตเตอร์เขาได้ก้าวข้ามช่องว่างนั้นมาแล้ว แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ตอนนี้เขาถือคติใหม่แล้ว เขาอยากได้มากขึ้นอีก กระหายมากขี้นอีก

เขาแทบไม่อยากยอมรับกับตนเองว่าเขาได้พูดคุยกับพอตเตอร์ แต่นั่นคือสิ่งที่มันเกิดขึ้น เป็นการคุยกันแบบดี ๆ และมันทำให้เขากระวนกระวายใจอยู่ไม่น้อย เหมือนกับเด็กที่เพิ่งเจอโถใส่ลูกกวาดที่ซ่อนอยู่หลังตู้กับข้าว กลัวว่าจะโดนจับได้ แต่ก็หักห้ามใจกับรสชาติหอมหวานที่ยั่วยวนอยู่ในนั้นไม่ได้ คำพูดเหล่านั้นเล่นวกวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวของเขา และช่องท้องเขาโลดเต้นไปมาอย่างรวนเรเมื่อนึกถึงแต่ละถ้อยคำ

ตอนแฮร์รี่ท้าเขาให้เอ่ยชื่อจอมมาร มันทำให้เขากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เมื่อยิ่งคิดถึงมัน ยิ่งทำให้ทำเขาหายใจติดขัด เขารู้สึกเหมือนมีหนามแหลมแปลก ๆ ทิ่มเข้ามาบนศีรษะเมื่อพอตเตอร์เอ่ยขอบคุณเขา และเหมือนมีแรงกระตุกประหลาดเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาบังเอิญไปสบสายตาแรงกล้าคู่นั้นเข้า สายตาที่เจาะลึกเข้ามาในสมองเขา แทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของเขาแม้กระทั่งเขาเองยังไม่อยากจะยอมรับ ตอนที่เขาจับข้อมือของแฮร์รี่และตอนที่เขาประคองอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ล้ม กายสัมผัสนั้นรู้สึกแปลกไปสำหรับเดรโก เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านเข้ามา

เดรโกรีบสลัดความคิดเกี่ยวกับสัมผัสนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งกับครอบครัวเขา การสัมผัสทางกายยังมีขอบเขตของมัน ความใกล้ชิดไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา แต่ใครจะคิดล่ะว่าการสัมผัสเพียงชั่วครู่กับคนที่เขาปฏิญาณแล้วว่าเป็นศัตรู จะสามารถสร้างรอยร้าวบนกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตนเองจากความรู้สึก การสัมผัส และอารมณ์ของมนุษย์ได้ สิ่งเหล่านั้นไม่เคยอยู่ในวิถีของมัลฟอย ไม่มีพื้นที่เพียงพอสำหรับมัน