Stiefbroer (voltooid)

Chapter 17.

P.O.V Fleur

Ik werd wakker van geruzie beneden. Ik spitste mijn oren om het beter te kunnen horen. Tot mijn schrik ging het om mij. "Je vind haar leuk, je praat over niets anders dan over haar!!!" hoorde ik Danielle zeggen. "Ze heeft een naar leven ik wil haar helpen Danielle!" klonk de stem van Jesse. "Nou, als je liever haar wil dan ga ik!!" Ze stormde de trap op en ik ging snel aan mijn bureau zitten. Naast mij hoorde ik de deur van de slaapkamer van Danielle en Jesse dichtslaan. Ik had medelijden met haar. Zal ik maar naar haar toe gaan? Ik liep langzaam de overloop op en stond stil voor de slaapkamerdeur van Danielle en Jesse. Zachtjes klopte ik op de deur. Een gebroken stem zei: binnen. Zo kende ik haar stem niet, het was te zacht. 

Langzaam liep ik naar binnen, Danielle keek me aan, haar ogen waren rood en opgezwollen. De tranen gleden langs haar gezicht. Ik hield het ook niet droog. Danielle klopte naast haar op het bed. Ik beschouwde dat als dat ze wou dat ik naast haar kwam zitten. Dat deed ik braaf. Toen ik zat sloeg ze haar arm om me heen. "het ligt niet aan jou, je bent een lieve meid" zachtjes knikte ik. "Het spijt me" zei ik schor. "het is niet jouw schuld, hij vind je leuk, daar kan jij niks aan doen" Als ik een bitch zou zijn zou ik zeggen dat het er aan ligt dat ik gewoon veel te knap ben. Nee, zo ontactvol ben ik niet om dat in deze situatie te zeggen. Ze haalde haar arm van mijn nek af en veegde haar tranen weg. "Ik denk dat ik even bij mijn moeder ga wonen, het is een break" Ik dacht aan James "oh," was mijn enige commentaar.

Ik liep zacht haar kamer uit en deed mijn kleren, make-up op, schoenen en jas aan en ik haalde een borstel door mijn haar. Daarna liep ik zonder Jesse een blik waardig te gunnen zijn huis uit. Ik liep naar de bus. In de bus deed ik mijn oortjes in en luisterde naar: We don't talk anymore

Ik liep bij de stad de bus uit en ging op een terrasje zitten. Ik bekeek iedereen die langs liep. Sommigen waren vrolijk en anderen verdrietig. Ik voelde me hetzelfde als de verdrietige mensen, alleen liet ik dat van buiten niet zien. Ik doe me anders voor hoe ik voel. Van buiten zou je zeggen dat er niks aan de hand was. Maar van binnen zou je het liefste in een witte kamer zitten, zonder mensen en zonder zorgen...

Voordat ik het wist was het etenstijd. Ik eet wel in de stad bedacht ik. Ik trok mijn rits hoog op. Ik verstopte mijn gezicht in mijn jas. Zodat niemand mijn eventuele tranen zou kunnen zien. Bij de snackbar snoof ik de heerlijke geur van frites op. Ik deed mijn jas open en liet de warmte mijn lichaam overspoelen. De man achter de vitrine keek me glimlachend aan. "En wat mag het wezen?" Ik bestelde frites, frikandel speciaal en 7-up. Ik nam plaats aan een tafel geïsoleerd van de meeste mensen. Alleen 1 iemand kon mij zien. Het was een jongen, ik schatte hem iets in de 20. Hij keek depressief voor zich uit. Mijn bestelling werd gebracht door een meid van ongeveer 17 jaar. Ik bedankte haar en at mijn eten op. Toen ik net weg wou gaan keek ik beter naar de jongen die depressief voor zich uit keek. Het was James... Ik deed mijn jas dicht en liep snel naar buiten. Het was koud, ik deed mijn handschoenen en oortjes in en liep naar de bus.

Terug naar Jesse...

Sorry dat ik zo lang niet heb ge-update... Wel een extra lang hoofdstukje!! :-)

-Vote, Comment & Follow

 ~liza