Montereal Bastards 3: To Chase A Playboy (COMPLETED) #WATTYS2017

14

Deireen

"What's this?" kunot-noong tanong ni Ruzz kinabukasan nang pumasok akong muli sa opisina.

The moment he arrived, I immediately went to him and gave him a folded paper. Medyo  nanginginig pa ang kamay ko dahil sa pagpipigil ng damdamin. Everything that I'm doing now, they all go against my nature.

Quitting, giving up, losing hope.. Lahat yun labag sa kagustuhan ko, pero iyon na lang talaga ang natitira pang dahilan kung bakit andito ako.

"Um, it's... it's my r-resignation letter sir." medyo nauutal kong saad.

I never really though that this time would come.

Na ako mismo ang kusang aalis. Ako ang unang susuko. Na sa huli, ako pa rin ang talo.

Lalong nangunot ang noo niya and for a moment I thought there was a flash of terror in his face. His lips bracketed into a thin line and I saw how his jaw clench and unclench. But when he talked, the only emotion I've heard is his indifference. Yung boses niya na walang pakialam kung anong nangyayari sa paligid.

Nailing ako sa naisip. Kung mag-isa ako ay malamang nabatukan ko na ang sarili ko. Aalis na ako't lahat, nag-iisip pa ako ng pangarap. 

"Resignation effective one month from now. Kailangan ko munang makakuha ng secretary na papalit sayo." walang emosyon niyang saad. 

One month!? E six days na nga lang ang natitira sa palugit sa akin ni mommy! Tapos mag-iisang buwan pa siya. Baka nga malamig na bangkay na ako sa time-span na yan!

"Sir, with all due resp---"

"Stop your due respecting Deireen. Anong nangyari sa 'baby' and 'Ruzzi' mo?  Are you trying to tell me na suko ka na?" his eyebrows rose in a mocking tilt as if daring me.

Daring me to what?

"K-kasi po.."

Natawa siya sa kawalan.

"Po naman ngayon? Wow, I should have known how fast girls actually move on." nanunuya niyang turan.

How fast girls move on..

Move on..

Ako? Nagmomove-on?

I looked at him straight in the eye before saying anything. I just looked. Hindi lang kokonting iritasyon ang nararamdaman ko ngayon. Nagagalit ako. Nagagalit ako, hindi lang sa sarili ko kundi pati na rin sa kanya.

Nagagalit ako sa sarili ko dahil hindi ko magawang magmove-on sa taong ito gaya ng ipinaparatang niya. Ganun din, nagagalit ako sa kanya kasi ilang taon ang ginugol ko sa paghahabol sa kanya tapos fast pa daw ang pag-move on ko!?

Na parang sinusumbatan niya pa ako na nagmomove-on na ako ngayon! Which I'm not anyway.

This is all so damned complicated.

"With all due respect--" matigas na saad ko, clenching my teeth to contain my anger, "I am resigning not moving on. At isa pa, you don't care if I move on or not. So leave my feelings alone."

His eyes blazed in anger after I said that.

Nanunuyo ang lalamunan na tinitigan ko ang kanyang gwapong mukha, my hands trying to contain its trembling. Something is different. Something I can't actually put a finger on.

I don't get his reactions and it's confusing the hell out of me.

Halos mapatid ko ang sarili kong paa nang bigla siya tumayo dahilan para marahas na umulos ang upuan niya palayo. I scrambled backwards a little father from him.