Yaparım Bilirsin -Tamamlandı- GSA serisi 1. Kitap

23. Ah ki Ne Ah

Keyifli okumalar....

...

23.

"Dur!"

Yiğit'in önüne geçilemez öfkesiyle burun buruna gelen Aslı kocasını hiç bu kadar sinirli görmemişti. Bir an ürkecek bile olduğunu hissetti ama engel olmazsa Karahan buradan cansız çıkabilirdi. Karahan'a doğru adım atan Aras'ın önüne de Zeynep atladı. Adamın göğsüne ellerini dayayıp olduğu yerde kalması için tüm gücünü kullandı.

Yiğit ile Karahan'ın arasına girdi Aslı. "Yiğit bir dinle önce." dedi yalvaran gözlerle. Aslı'ya baktı Yiğit. "Neyi?" diye bağırdı. "Aklıma neler geldi biliyor musun? Sana-size bir şey olacak diye aklımı kaçırmak üzereydim. Ve sen bu adamla çıkıp geliyorsun."

Karahan eski dostu olan adam için üzgündü. Ama bunu belli etmek istemiyordu. Babasına hakaretlerin en kötüsünü içinden ediyordu. Bir kez daha bu insanları haklı çıkarmıştı. En çok da buna canı yanıyordu. "Onları sana getirdim. Benim bu işle alakam yok. Aslı hanım size anlatır." diyerek Yiğit'in yanından geçmeye kalkıştığında Yiğit adamın önünü kesti. "Baban yaptı! Yine yaptı yapacağını beni haklı çıkardı."

Karahan'ın seğiren çenesi hayra alamet değildi ama Yiğit'te ondan korkmuyordu.

"Mutlusundur. Haklı çıktın."

"Babanı öldüreceğim." dedi Yiğit. Aslı nefesini tutmuş ve bırakmıştı. Salonda herkes suspus olmuştu. Neriman hanım koşar adım gelmişti yanlarına ama gördüğü adamla olduğu yere çivilenmişti. Kızının kara bahtını göreceğini asla tahmin etmezdi. Karahan kadına kısa bir an baktı ve başını eğdi.

"Cenaze işlemleri bana ait. Babam sonuçta ben yapamıyorum sen yap." dedi ve bir adım daha attı. Yiğit tekrar önünü kesti. Karahan sıkkın bir nefes alıp verdi.

"Yiğit." dedi Aslı. Kocasına bakmıyordu. Görmüyordu, duymuyordu.

"Bir kez olsun beni yanılt." dedi öfkeyle bağırıp. "Ne hakla yapar bunu? Neye güvenerek, dayanarak? Babana sahip çık Karahan yoksa yemin ederim her şey en kötüye gidecek."

"Abi yeter!" dedi Nazlı'nın titreyen sesi. "Bırak gitsin. Onun en iyi bildiği şey gitmek!"

Karahan göz kapaklarını ağır ağır indirdi. Kıza dönüp bakamıyordu. Sözleri beynindeki hücreleri paramparça ediyordu. Kız kardeşinin ses tonunu duyumsayan Yiğit adamın önünden çekildi. Karahan salon kapısından çıkarken Nazlı'nın yanından geçmişti ve hiç durmamıştı. Kendine bakmamak için başını çeviren kıza bakamamıştı. Yüzü yoktu ona bakmaya. Sarılmaya dokunmaya...

Kapının sesini kalbinde hissettiğinde olduğu yerde sıçradı Nazlı. Boğazını temizledi. "İyi olduğunuza sevindim. Olanlar adına özür dilerim." dedikten sonra sesinin git gide azalmasıyla geldiği odasına hızla geri döndü.

Aslı yeşil gözlerini öfkeyle kocasına çevirdi. Kaşlarını çatan Yiğit karısının neden kendine öfkeyle baktığını anlayamamıştı.

"Bana bağırdın!" dedi Aslı. "Ölümle burun buruna geldik biz ve sen bana bağırdın. Karahan gelmeseydi bizi bulamazdın. Ona bir teşekkür edeceğin yerde adamı bizi kurtardığına pişman ettin."

Olaya bu şekilde bakmasını beklemediği kadına göz devirdi Yiğit. Karısına doğru bir adım attığında Aslı bir adım geriledi. "Yaklaşma Yiğit. İki olayı birbirine karıştırdın. Ve sen!" dedi adama parmağını sallayarak, "Bana bu kadar insanın içinde bağırdın." gözleri doldu kadının. Tüm günün stresi kara bir bulut gibi ruhuna çökmüştü. Hem Aslı'nın hem Yiğit'in. Kocasının yanından geçip odasına çıktı.