My Heaven

2.01

(τραγούδι: Hozier - Nina Cried Power ft. Mavis Staples)

Επειδή δεν ξέρω αν θα τα πούμε αύριο, εύχομαι σε όλους σας Καλή Ανάσταση με υγεία, αγάπη και ευτυχία! Να περνάτε όλοι όμορφα, όπου κι αν είστε <3

Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο!

ΟΡΦΕΑΣ

«Χρόνια πολλά!» φώναξαν όλοι στο δωμάτιο, και ενώ ήμουν πολύ χαρούμενος για όλα όσα γιορτάζαμε σήμερα, ήθελα να σταματήσουν να μου τραγουδάνε σ' όλες τις γλώσσες γιατί εκτιμούσα πολύ την ακοή μου για να τη χάσω στα τριάντα. 

Πήγα να σβήσω το κερί σε σχήμαερωτηματικού— Και τότε συνειδητοποίησα πόσο μεγάλωσα. Επίσης έβρισα τον Μίλτο που ήθελε να κάνει πλάκες για την ηλικία μου, λες και είμαι ογδόντα και δε θα χωρούσαν τα κεριά στην τούρτα. «Ευχή να κάνεις!» είπε η Νόρα από δίπλα μου και της χαμογέλασα.

Πρέπει να ήταν απ' τις λίγες φορές που δεν ήξερα τι να ευχηθώ, γιατί είμαι εντάξει μ' αυτά που έχω. Είμαι χαρούμενος μ' αυτά που έχω. Κοίταξα τα κεριά, και μετά τους φίλους μου, τους υπαλλήλους της γκαλερί μου, τη Νόρα, και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι ίσως θέλω παραπάνω δημιουργικότητα.

Δεν ξέρω γιατί είχα εγκλωβιστεί τόσο πολύ τελευταία, αλλά ένιωθα ότι απλά έκανα κάτι ρομποτικά, έκανα κάτι αποκλειστικά με τη ρουτίνα, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος με τη νέα μου δουλειά.

Όλοι περιμένουν την καινούργια έκθεση όμως όλες οι παλιές επιτυχίες απλά είναι μια θηλιά στον λαιμό που μου λέει ότι μάλλον έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και ίσως δεν έχω κάτι άλλο να δώσω.

Στα πέντε χρόνια που έχω την γκαλερί είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο στάσιμος, και δυσκολεύομαι πολύ να το διαχειριστώ. Μια ζωή ήμουν χείμαρος, ποτάμι κι ένιωθα πως όλα έχουν ροή, και πριν λίγο καιρό έβλεπα το Δέλτα μου να πλησιάζει, έβλεπα την ταχύτητά μου να μειώνεται, όμως πλέον έχω φτάσει στην πλήρη ακινησία. Έχω γίνει ένα έλος και βαλτώνω χωρίς να το θέλω.

«Το ερωτηματικό φαντάζομαι δικιά σου πινελιά», είπα στον Μίλτο έχοντας στενέψει τα μάτια μου. Εκείνος έβαλε τα γέλια, και λογικό, είχα σταυρώσει τα χέρια μου σα να του έλεγα: 'αποδέχτηκα την πρόκλησή σου, περίμενε και θα δεις τι θα σου κάνω του χρόνου στα γενέθλιά σου'. Ένιωθα ακόμα είκοσι, όμως δυστυχώς δεν είμαι πια.

«Ε, γέρασες και ήθελα ν' απαλύνω τον πόνο της επικείμενης τριχόπτωσης», απάντησε εκείνος. Και για να πω την πικρή αλήθεια, ο μεγαλύτερος φόβος μου εμφανισιακά είναι αυτός. Δε με νοιάζουν οι ρυτίδες και όλα τα υπόλοιπα αλλά τα μαλλιά μου... Άλλη ιστορία. Και ο μαλάκας ο κολλητός μου πρέπει να το διατυμπανίζει.