My Heaven

1.31

(τραγούδι: Sølv - Mile High)

*awkwardly steps into the scene after a century*

Για όσους το διαβάζετε ξανά και έχετε κάνει παράληψη τα προηγούμενα κεφάλαια όπου εξηγώ δύο τρία πράγματα, θα έχω αυτό το κείμενο πάνω από κάθε κεφάλαιο μέχρι να ανεβάσω ξανά ολόκληρη την ιστορία. Ναι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος (λογικά, ελπίζω). Θέλω επίσης να τονίσω ότι ο λόγος που άλλαξα τα ονόματα είναι καθαρά προσωπικός, δεν έχει να κάνει με τίποτε άλλο. Συγγνώμη αν αυτό προκαλεί μπέρδεμα. Επίσης τα νέα ονόματα κρύβουν και πολύ ωραίες σημασίες για όποιον θέλει να τις ψάξει. Όπου βλέπεις:

Ίρις = Άντα
Ορφέας = Πέτρος
Μίλτος = Μίλτος (σταθερή αξία)
Πάρης = Κυριάκος
Ιωάννα = Άννα
Ερμιόνη = Έφη

Να σημειωθεί ότι έχουν συστηθεί χαρακτήρες και για τον απλό λόγο ότι είναι καινούριοι δεν αναφέρονται στο παραπάνω μήνυμα. Ευχαριστώ τους παλιούς αναγνώστες που επέστρεψαν κι ελπίζω να σας αρέσει και να μην σας έχω μπερδέψει πολύ. Καλή ανάγνωση!

Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο!

ΊΡΙΣ

«Ορφέα, σε θέλει η Βασιλείου», είπε ο Πάρης καθώς περπατούσε προς το μέρος μας και πραγματικά τραντάχτηκα ολόκληρη. Ειλικρινά είχα ξεχάσει ότι υπήρχε για λίγο. «Θα κάνει κάτι αλλαγές στο κείμενο», συμπλήρωσε καθώς ερχόταν προς το μέρος μας. Νομίζω ότι μου πήρε λίγο καιρό να επιστρέψω στην πραγματικότητα όμως με την παρουσία του Πάρη τα κατάφερα γιατί πολύ απλά δεν είχα κι άλλη επιλογή. 

«Όλα εντάξει;» με ρώτησε ο Πάρης και εκείνη τη στιγμή ένιωθα απίστευτες ενοχές για όλα οπότε απλά κούνησα το κεφάλι μου.

Θέλω εσένα ειδικά.

Οτιδήποτε θέλεις θα στο δώσω.

Κοίταξα τον Ορφέα χωρίς να το θέλω, αλλά εκείνος προσπέρασε και εμένα και τον Πάρη και κάπως έτσι μπήκαμε πάλι στην αίθουσα χωρίς να πούμε κάτι άλλο.

🎨

Περίπου μισή ώρα μετά η πρόβα τελείωσε. Ήμουν τόσο αποσυντονισμένη που πέρασε από μπροστά μου θολά. Η Ερμιόνη όντας ο πιο υπέροχος άνθρωπος κατάφερε να κρατήσει σημειώσεις αντί για μένα οπότε δε θα μείνουμε πολύ πίσω. 

Καθώς μάζευα τα πράγματά μου απ' την καρέκλα ο Πάρης έδωσε σε όλους προσκλήσεις για το πάρτι γενεθλίων του όπως κάθε χρόνο. Το μόνο διαφορετικό είναι ότι αυτή τη φορά ήμουν η πρώτη στην οποία έδωσε πρόσκληση και επέμενε ότι πρέπει να πάω.