meet me at times square - sm.

20. De Waarheid

'Nova, ik kan het je uitleggen. Echt. Maar liever niet hier.' Zegt Shawn. Ik zucht. 'Ik weet het gewoon niet meer, Shawn.'

'Nova, je moet me geloven. Zij is niks in vergelijking met jou. Ja, ze is heel aardig, maar mijn hart is bij jou, en ik weet dat ik jou hart ook heb. Ik koester het.' 'Nou Mendes, met deze actie heb je er anders behoorlijk hard in geknepen.' 'Nova...'

'Je zoende met een ander meisje Shawn. En ik snap het als het voor de publiciteit moest ofzo, maar je bent zelfs te laf om me daarna te bellen, zodat ik ervan weet!' Ik schreeuw, maar dat boeit me niet.

Ik pak mijn tas en zwaai hem over mijn schouder. Dan loop ik weg. Naar buiten, naar mijn fiets. Ik race naar huis, en ik begin weer te huilen.

'Verdomme!' Roep ik, en ik schop tegen de bank. Het geluid van een krak echoot door de ruimte, en er schiet een pijnscheut door mijn enkel. Jammerend laat ik me op de grond vallen.

Ik schreeuw alle scheldwoorden die ik ken. Ik ben wel eens boos geweest, maar zo boos niet. De woede verwarmt mijn lichaam. Dan gaat de bel.

Ik hink naar de deur, en zoals ik al verwacht had zie ik Shawn staan. 'Moet je eens heel goed luisteren, meneer Mendes..' Begin ik mijn zin, maar verder kan ik niet komen, want Shawn drukt zijn lippen op de mijne.

Eerst wil ik hem van me af duwen, maar zijn handen hebben hun weg naar mijn rug gevonden en houden me stevig vast. Ik trek mijn hoofd terug en Shawn kijkt me aan.

'Ik laat je niet los voordat ik het uitgelegd heb, en je het snapt.' Ik zucht, maar stiekem voelen zijn sterke armen om me heen wel heel goed. Shawn pakt mijn hand vast zodat ik wel normaal naar binnen kan lopen, en we gaan op de bank zitten.

'Ik kuste Camila niet, Camila kuste mij. We zijn al langer bevriend, en we wilden samen wat geen drinken omdat we tegelijkertijd in LA waren. Toen we naar buiten kwamen stonden er fotografen en kuste ze me.

Ze deed het voor de grap Nova, echt.'  'Echt?' 'Ja, Nova, jij bent de enige voor me, en ik zou jou nooit zo veel pijn willen doen.' Ik zie de spijt in zijn ogen, en alle woede in mij word weggevaagd. Ik wil hem niet zo zien. Ik buig me langzaam naar hem toe, en onze lippen raken elkaar.

'Nova, ik ben toch nog even langs gekomen... Oh, hoi Shawn.' Ik draai me snel om en zie mijn oma binnenlopen. 'Hallo, Ina.' Ik kijk verbaasd van Shawn naar mijn oma.

'Wat? Hoe?' Mijn oma glimlacht veelbetekenend naar Shawn, en zegt: 'Ik denk dat we Nova even iets uit moeten leggen.' Shawn knikt en lacht naar mij. 'Wat? Ik snap er echt niks van.' 'We leggen zo alles uit, maar eerst, thee.' Zegt mijn oma.

Als we even later alle drie in de woonkamer zitten, begint mijn oma met vertellen. 'Toen ik jong was, woonde ik in Portugal, dat weet je toch wel?' Ik knik. Haar ouders waren daarheen verhuisd na de tweede wereldoorlog, en oma was daar geboren.

'We waren toen de buren van een echtpaar, en waren goed met hen bevriend, en rond mijn vijftiende ik werd oppas van hun pasgeboren zoon, Manuel.' Ik zie Shawn glimlachen bij het horen van die naam.

'Toen we teruggingen naar Nederland, hebben ik en mijn ouders contact gehouden met de ouders van Manuel, en toen mijn ouders een paar jaar later stierven, kwamen ze naar de begrafenis.'

'Ik begrijp er nog steeds niks van.' Zeg ik. 'Dat komt nog wel.' Zegt Shawn, met een grijns op zijn gezicht. 'Verder met het verhaal. Manuels ouders stierven jaren later, en Manuel en ik hadden steeds minder contact. Het laatste wat ik van hem hoorde was dat hij een relatie had met een Engelse vrouw, en dat hij met haar naar Canada wilde verhuizen.'

Shawn's gezicht verraad hem. 'Wacht, ken jij die Manuel?' Vraag ik aan Shawn, en hij lacht. 'Mag ik verder vertellen?' 'Ga je gang, jongen.' 'Toen Manuel en Karen, zijn engelse echtgenote in Canada waren gaan wonen, kregen ze een zoon. En een dochter, maar die kwam later pas.'

'Is die Camila soms de dochter?' Shawn barst in lachen uit. 'Als je wilt dat ik mijn verhaal afmaak, moet je stoppen met zulke grappige vragen stellen.' 'Vertel dan verder.' 'Er is niet zo veel meer te vertellen, denk logisch na.' 'Ben je bevriend met de zoon? Waren Manuel enzo je buren? Heb je wat met de dochter gehad?' Ik vuur vragen op hem en mijn oma af, maar het enige wat ze doen is lachen.

'Ik vertel wel verder.' Zeg mijn oma, die nog en beetje nagiegelt. 'Ik en Manuel hadden jaren geen contact meer gehad, zestien om precies te zijn. Hij had het adres van het huis waar we toendertijd waren gaan wonen, oftewel dit huis.

Hij stuurde me een brief met onder andere de vraag of ik een kleindochter had die Nova heette, en toen ik terugschreef dat dat zo was, vertelde hij me dat zijn zoon haar had ontmoet in New York.' Ik kijk naar Shawn, en hij glimlacht terug. Shawn is de zoon van Manuel.

'Maar als je mijn adres had...' 'Ik weet het, Nova. Ik heb er zo veel spijt van.' 'Het is oke.' 'Maar nu over op een ander onderwerp, namelijk dat mijn ouders die Nova heel graag willen ontmoeten.' 'En je kunt geen nee zeggen,' Voegt mijn oma er aan toe. 'Ik heb onze tickets al betaald.' Het enige wat ik kan doen is grijnzen als een idioot en ja knikken. Ik ga naar Canada!

(A/N)

ghahaha die familiegeschiedenis is vrij droog maar oke.

Ik ga even een serieuze a/n maken want dit is best wel serieus. Ik had dus een beetje ruzie met mn moeder en toen heeft ze mijn telefoon ingenomen (voor waarschijnlijk een week..😐) Dus waarschijnlijk update ik dan wat minder omdat ik ook niet altijd op een laptop kan... Ik ga proberen alsnog wel een paar keer te updaten, maar als je je afvraagt waarom het wat langer duurt is het daarom.

Verder heb ik niet zo veel te zeggen haha

Byeeeeeee x