meet me at times square - sm.

3. De Brief

Nu.

'Lieve pap en mam, ik houd zoveel van jullie. Het is niet makkelijk zonder jullie, maar ik zie weer een beetje toekomst. Het gaat weer beter op school, en als ik mijn best doe, kan ik aanstaand schooljaar slagen. Soms denk ik wel eens terug aan die zomer, twee jaar geleden. Ik was in New York, weten jullie nog? Dat waren de leukste twee weken van mijn leven. Ik wilde dat ik jullie al mijn belevenissen had kunnen vertellen. Maar dat kan niet meer.'

Ik zit bij het graf van mijn ouders. Het is begin Augustus, een paar weken voor de dag dat mijn ouders precies twee jaar dood zij. Ik geniet van de stilte die op het kerkhof hangt, hoe raar dat ook klinkt. Als ik hier zit, heb ik het gevoel dat mijn ouders toch nog een beetje bij me zijn.

Na een tijdje sta ik op. Ik zeg mijn ouders gedag en ga terug naar huis. Omdat ons huis al jaren in de familie zit, heeft mijn oma geregeld dat het huis van mijn ouders op haar naam staat, maar ze is er eigelijk bijna nooit. Je zou kunnen zeggen dat ik sinds mijn vijftiende alleen woon.

Als ik thuiskom, voel ik me verdrietig, zoals altijd. Het is niet fijn om altijd alleen te zijn, maar als ik met mensen ben voel ik me ook verschrikkelijk. Na een vrij zorgeloze jeugd was ik op mijn vijftiende gedwongen volwassen te worden. Zoals eigenlijk wel logisch is, bracht dat een enorme depressie met zich mee. Waar ik nog steeds in zit. Soms denk ik dat als ik verliefd word, en iemand heb met wie ik alles kan delen, het beter zal gaan. Maar ik heb nul ervaring in de liefde. Ik zal het vertellen.

Het speelt zich af in New York, twee jaar geleden. Ik en Shawn, een best wel leuke jongen, waren op zijn verjaardagsfeest. Hij nam me mee naar het dakterras van het hotel waar we zaten. We keken uit over de lichtjes van de stad, toen hij zachtjes zei: 'Ik vind je een heel leuk meisje. Ik wil je graag beter leren kennen.' Toen gaf ik toe dat ik hem ook leuk vond, pakten we elkaars handen vast, en dat was dat.

Ik besluit maar te gaan slapen. Dat doe ik altijd als alles me te veel word. Ik kruip mijn bed in, en sluit mijn ogen.

Opeens galmt de bel door het lege, grote huis. Wie belt er nou weer aan? Het is nou niet alsof ik echt veel vrienden heb. Ik ren de trap af en zie op de deurmat een envelop liggen. Ik open de deur om te kijken of ik iemand kan zien, maar de straat is leeg. Nieuwsgierig kijk ik naar de envelop. Ik ga naar de woonkamer en plof neer op de bank om hem te openen. Ik zie twee papieren. Ik pak de eerste.

Dear Nova,

Meet me at Times Square. 7PM.

SM

Wat is dit? Times Square ligt in New York. Wat word hiermee bedoelt? En wat is SM? Ja, ik weet wat het is, maar ik hoop dat dat er niet mee word bedoeld. Zal ik het googelen? Ik doe het gewoon. Ik typ het in op mijn telefoon, maar naast plaatjes van zweepjes en rare latex pakjes vind ik niks.

Ik vouw het andere papier open. Een vliegticket naar New York? Voor Morgenochtend? Wat moet ik hiermee? En beter gezegd, van wie komt dit allemaal?

De rest van de dag ben ik bezig met nadenken van wie dit ooit kan komen. Ik bedenk de raarste theorieën, maar niks lijkt logisch. Waarom zou iemand sowieso een vliegticket voor mij kopen?

Dan komt er een andere vraag op in mijn hoofd. Moet ik gaan? Een of andere "SM" wilt mijn ontmoeten op Times Square in New York, maar ik heb geen idee wie het is. IK denk aan mijn ouders, die waarschijnlijk gezegd zouden hebbend at je niet met afspreken met mensen die je niet kent op onbekende plaatsten. Misschien is het iemand die iets slechts met me wilt doen.

Maar misschien, heel misschien, is dit wel de enige kans in mijn leven die ik heb, om gelukkig te worden. Om te ontsnappen uit dit dertien in een dozijn leven.

Wat doe ik ook moeilijk. Ik ga gewoon.