Chasing the Sunset

69* Broken

[1 εβδομάδα μετά]

Ο Ίαν στέκεται ανυποψίαστος απέναντί μου και χαζεύει στο κινητό του. Ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι, δεν παίρνει άλλη αναβολή το θέμα.

"Ίαν... Πρέπει να σου πω κάτι που με τρώει εδώ και μέρες..", ξεφυσάω νευρικά.

Σηκώνει το βλέμμα του απότομα από το κινητό του και με κοιτάζει με απορία.

"Τι είναι; Με τρομάζεις.."

"Φεύγω.. Βρήκα δουλειά στη Νέα Υόρκη. Σε 3 εβδομάδες πρέπει να είμαι εκεί."

"Υποτίθεται πως πρέπει να γελάσω εγώ τώρα; Έλα, Σοφία, κόψε. Είναι πολύ κρύο το αστείο σου.", λέει ο Ίαν δύσπιστος.

"Μακάρι να ήταν αστείο..", του λέω με ένοχο βλέμμα και απολογητική διάθεση.

"Σοφία...; Τι εννοείς φεύγεις;", απαντάει αρχίζοντας να συνειδητοποιεί αυτό που προσπαθώ να του πω.

Τον πλησιάζω και σκύβω μπροστά στα γόνατά του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι αρχίζω να εξηγώ.

"Στην Πάρο αν θυμάσαι με ρώτησες τι συμβαίνει, γιατί δεν ήμουν καλά τους τελευταίους μήνες.. Η περιοδεία με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι εκεί ανήκω, στο δρόμο, στην περιπέτεια και ένιωθα ότι κάτι μέσα μου είχε ραγίσει. Δεν είχε να κάνει με σένα σε καμία περίπτωση απλά όταν πήγαμε στη Νέα Υόρκη θυμήθηκα όλα τα σχέδια και τα όνειρα που έκανα για μένα και τη ζωή μου εκεί και μια μανία με κατέκλυσε. Δεν μπορούσα να το ελέγξω αλλά το πάλεψα.. Μέχρι που η εταιρεία που είχα αιτηθεί πέρυσι με προσέγγισε πάλι και μου πρότεινε δουλειά. Και τότε ήξερα πως ήταν καιρός να δεχτώ. Δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο λάθος ξανά.."

"Λάθος; Τι στο διάολο μου λες Σοφία, καταλαβαίνεις;", με κοιτάζει θυμωμένος ο Ίαν και βγαίνει από το δωμάτιο βροντώντας την πόρτα πίσω του.

Το ήξερα ότι θα το έπαιρνε άσχημα. Το περίμενα. Με σκοτώνει που πρέπει να του το κάνω αυτό αλλά θέλω να με καταλάβει έστω και ελάχιστα..

Τρέχω από πίσω του πληγωμένη. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να γίνει αυτή η κουβέντα.

"Ρε Ίαν κάτσε λίγο να το συζητήσουμε.. Δώσε μου έστω ένα λεπτό!", τον παρακαλάω καθώς έχει βγει στο μπαλκόνι και καπνίζει ήδη.

"Γιατί θα αλλάξει κάτι αν σου δώσω ένα λεπτό;", συνεχίζει θυμωμένος και κοιτάζει το άπειρο.

"Δεν θέλω να χωρίσουμε, το καταλαβαίνεις; Κι αν πρέπει να γίνει αυτό τουλάχιστον ας μην είμαστε μαλωμένοι..", τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια.