Chasing the Sunset

48*

Παρκάρω το αμάξι μου λίγο πιο μακριά για να μη με δει κανείς και αρχίζω να περπατάω προς το μαγαζί. Δεν έχω ιδέα για το τι θα πω ή πώς θα αντιδράσω. Ξέρω μόνο ότι είναι το μοναδικό μέρος που θέλω να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Είτε όνειρο, είτε όραμα ήταν όσα μου είπε ο Ντίνος, ξέρω ότι στην καρδιά μου θέλω να είναι αλήθεια!

Στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα στην είσοδο της καφετέριας και αφού παίρνω μια βαθιά ανάσα, μπαίνω αποφασιστικά μέσα. Τα μάτια μου πέφτουν αρχικά στον Δημήτρη που παίρνει παραγγελία από ένα τραπέζι και βαδίζω γρήγορα προς το μπαρ πριν με καταλάβει. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο αυτή την ώρα. Ο Ίαν είναι απασχολημένος πίσω από τη μπάρα αλλά είναι ολοφάνερο ότι το μυαλό του δεν είναι εκεί. Όλο ξεφυσάει και πιάνει το κεφάλι του. Ξαφνικά αρχίζω να νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου. Ξέρω πολύ καλά την αιτία που είναι σε αυτή την κατάσταση. Όλα θα ξεκαθαρίσουν τώρα όμως και θα ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας, ελπίζω δηλαδή.

Πηγαίνω και πιάνω το σκαμπό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά του. Εκείνος σηκώνει τα μάτια του προς στιγμήν για να δει ποιος κάθισε και μένει παγωμένος να με κοιτάζει. Το ποτήρι που κρατάει αρχίζει να γλιστράει από τα χέρια του.

"Πρόσεχε!", του λέω ήρεμα δείχνοντας το ποτήρι.

Αφήνει το ποτήρι βιαστικά στον πάγκο και έρχεται προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα στο θέαμα αυτό. Μου έλειψε αρκετά κι ας μεσολάβησαν όλα αυτά. Με πλησιάζει και δείχνει μπερδεμένος. Είμαι σίγουρη πως δεν μπορεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις.. Απλά με κοιτάζει απολογητικά και με αγκαλιάζει. Αιφνιδιάζομαι από αυτή του την κίνηση, αλλά δεν αποτραβιέμαι. Εκείνος σφίγγει τη λαβή του ακόμη πιο πολύ όταν βλέπει πως ανταποκρίνομαι και μένουμε εκεί για μερικά δευτερόλεπτα.

"Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ..", λέει μόλις με αφήνει.

"Ήρθα γιατί η Φαίη μου είπε ότι δεν είσαι καλά..", του λέω διστακτικά.

"Μόνο αυτό σου είπε;"

"Δεν χρειαζόταν να ξέρω κάτι παραπάνω.."

"Και τι σημαίνει αυτό για εμάς;", ρωτάει με ανυπομονησία.

"Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω από τώρα. Αλλά είμαι εδώ για να ακούσω. Δεν σε άφησα να μου πεις τη δική σου πλευρά της ιστορίας οπότε υποθέτω να η ευκαιρία σου.."

"Μήπως θέλεις να πάμε κάπου αλλού να μιλήσουμε; Μπορώ να πω στο Μπούκουρη να με καλύψει!", λέει ενθουσιασμένος από την τροπή που πήραν τα πράγματα.

"Όχι, καλύτερα έτσι. Νομίζω θα μας κάνει καλό αυτή η 'απόσταση'. Εσύ θα συνεχίσεις κανονικά τη δουλειά σου και ταυτόχρονα θα μιλάμε. Τι λες;"

"Όπως θες!", απαντάει αμέσως και επιστρέφει στο πόστο του. "Τι να σου φτιάξω;"

"Είναι πολύ νωρίς για να αρχίσω τα κοκτέιλ λες;", αστειεύομαι και τον ακούω να γελάει πίσω από τον πάγκο.

"Το αγαπημένο σου;", ρωτάει με νόημα.

"Αφού ξέρεις..", κοιταζόμαστε κι οι δυο με νόημα.

Ξεροβήχω για να σπάσω την οπτική μας επαφή και συνεχίζω.

"Δεν ήταν εύκολο, Ίαν..", αναστενάζω βαριά. 

Εκείνος πάει να πει κάτι, αλλά τον κόβω αμέσως.

"Δεν ήταν εύκολο να αποχαιρετήσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου.. Τις προάλλες στο σπίτι της Φαίης, αυτό έπαθα. Έλαβα ένα εμαιλ που έλεγε πως με δέχτηκαν στη Νέα Υόρκη. Προσπάθησε μόνο να φανταστείς την αντίδρασή μου.. Δεν ήθελα να με δεις έτσι γι' αυτό και πήγα στου Ντίνου. Ήθελα να κλάψω, να ξεσπάσω, να το βγάλω από μέσα μου κι αυτό έκανα. Και τότε ο Ντίνος αποφάσισε να μου πει τα πάντα. Δεν περίμενα ποτέ ότι κάτι που σε μένα μοιάζει τόσο σωστό, τόσο πέρα για πέρα αληθινό και πάνω από τις δυνάμεις μου να είναι ψέματα.."

Δεν αντέχει την απόσταση ανάμεσά μας και έρχεται βιαστικά και στέκεται και πάλι μπροστά μου.

"Μόνο που δεν πρόλαβε να σου πει τα πάντα, δεν τον άφησες.. Τίποτα δεν ήταν ψέματα! Αυτό προσπάθησα να σου πω τις προάλλες στο σπίτι σου, αλλά εσύ είπες τέλος.. Έχασα τη μισή μου ζωή από εκείνη τη στιγμή.. Νόμιζα πως θα έφευγες και δεν θα σε ξαναέβλεπα ποτέ.. Ήμουν ένας ζωντανός νεκρός μέχρι που σε είδα σήμερα και πήρα ανάσα ξανά!", λέει ανακουφισμένος σαν το βάρος του κόσμου να έφυγε ξαφνικά από τους ώμους του.

"Το ότι είμαι εδώ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα μείνω, Ίαν. Μην μπερδεύεσαι. Ούτε σημαίνει ότι δια μαγείας φτιάχτηκαν όλα.. Όπως είπα, είμαι εδώ για να δώσω μια ευκαιρία και για έναν περίεργο λόγο η διαίσθησή μου λέει να σε πιστέψω. Αν θες να σε συγχωρήσω λοιπόν, απόδειξέ μου ότι τα εννοείς όλα. Κι εγώ υπόσχομαι να το αφήσω πίσω μου και να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει.", λέω χαμογελώντας.

"Έχω κάνει μαλακίες και μαλακίες στη ζωή μου, αλλά σου ορκίζομαι ότι αυτό μεταξύ μας είναι το πιο αληθινό.. Λυπάμαι που μου ζητάς αποδείξεις για να καταλάβεις αν μπορείς να με εμπιστευτείς..", λέει ξενερωμένος και γυρίζει πάλι πίσω από τον πάγκο.

"Ίαν, για ένα λεπτό προσπάθησε να μπεις στη θέση μου και σκέψου τι είμαι έτοιμη να θυσιάσω εγώ για σένα. Αν δεν το διανοείσαι τότε ίσως καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα..", λέω νευριασμένη και με μιας σηκώνομαι να φύγω.

"Περίμενε! Το κοκτέιλ σου.", λέει κρατώντας το ποτήρι.

"Πιες το μόνος σου! Όταν ωριμάσεις ξέρεις που θα με βρεις.", λέω και προχωράω προς την έξοδο χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.