Chasing the Sunset

13*

"Τυχερή, εσύ θα έχεις την τιμή να δοκιμάσεις πρώτη!", χαμογελάει και επεξεργάζεται τα ποτά που αγόρασαν τα παιδιά και τα υλικά που υπάρχουν στο ψυγείο. "Τι θέλεις να σου φτιάξω;"

"Χμμ, αφού λες πως τα κοκτέιλ σου είναι θρυλικά, τι λες να μου φτιάξεις ένα που να έχει γεύση ουράνιου τόξου;", του λέω με flirty διάθεση. "Θα δοκιμάζω μέχρι να το πετύχεις!", προσθέτω και ανεβαίνω στο island της κουζίνας.

Εκείνος δαγκώνει αμέσως τα χείλη του και έχει μείνει λίγο να με κοιτάζει.

"Να φανταστώ ξανασκέφτηκες την πρότασή μου;", με ρωτάει μετά από λίγο ενώ έχει αρχίσει ήδη να δοκιμάζει συνδυασμούς για το κοκτέιλ που του ζήτησα.

"Μα δεν είπα ποτέ όχι..."

"Ούτε ναι είπες όμως...", λέει προσφέροντάς μου το πρώτο σφηνάκι. "Δοκίμασε!", με κοιτάζει με ανυπομονησία.

"Μμμ, δεν είναι κακό, αλλά θα έλεγα να δώσεις λίγη περισσότερη έμφαση στο ξινό, παρά στο γλυκό.", του λέω και του κλείνω το μάτι.

"Αυτοσαρκασμός;", με ρωτάει.

"Ίσως...", του λέω και αρχίζω να παίζω με τα μαλλιά μου. "Σκέφτομαι να ακολουθήσω τη συμβουλή σου, αλλά πρέπει να με βοηθήσεις σε αυτό."

"Ποια συμβουλή από όλες;", λέει εξακολουθώντας να δοκιμάζει διαφορετικούς συνδυασμούς

"Να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Και νομίζω ένα νησί είναι το ιδανικό μέρος για να ξεκινήσω, δε συμφωνείς;", λέω και τον πλησιάζω.

"Και πώς μπορώ να βοηθήσω;", λέει αμέσως μειώνοντας ακόμη περισσότερο την απόσταση μεταξύ μας.

Αγγίζω τα χείλη του με το δάχτυλό μου και τον σπρώχνω απαλά προς τα πίσω.

"Αρχικά μπορείς να μου δώσεις αυτό το σφηνάκι που κρατάς εκεί.", λέω και αμέσως υπακούει.

Το δοκιμάζω και νιώθω να το έχει σχεδόν πετύχει.

"Πλησιάζεις επικίνδυνα αλλά νιώθω ότι λείπει κάτι ακόμη.", λέω και γλείφω τα χείλη μου.

"Ξέρεις τις γεύσεις σου εε Σοφάκι;", χαμογελάει. "Και για πες τι άλλο μπορώ να κάνω;", με ρωτάει καθώς σπάει το κεφάλι του να δει τι λείπει.

"Εγώ θα ρωτάω, κι εσύ θα απαντάς. Αν ακούσω αυτά που θέλω θα πάρεις περισσότερα από ένα απλό 'ναι'.", του λέω παιχνιδιάρικα.

"Σε ακούω λοιπόν."

"Οκ. Αρχικά θέλω να μου απαντήσεις σε αυτό που σε ρώτησα έξω από το πλοίο το πρωί. Πώς βρεθήκατε εσείς εδώ μαζί μας;"

"Ααα τύπου ανάκριση θα είναι;"

"Μπορείς να το σταματήσεις ανά πάσα στιγμή αν δεν θέλεις να απαντήσεις."

"Και τι γίνεται αν δεν θέλω να απαντήσω;"

"Χάνεις.", λέω και αρχίζω να τεντώνομαι και να χαϊδεύω τους ώμους μου.

Ο Ίαν συνεχίζει να παρακολουθεί την κάθε μου κίνηση και να χάνει την ψυχραιμία του λίγο λίγο τη φορά. Αφού αναστενάζει μου λέει:

"Θα χαλάσω την έκπληξη τώρα αλλά δε γαμιέται. Ο Χρήστος μας κάλεσε. Έχει τα γενέθλιά του την Κυριακή όπως ξέρεις και ήθελε να παίξουμε με την μπάντα μου στο πάρτι του για να το γιορτάσουμε. Κι εμείς γουστάραμε τη φάση Σαντορίνη-σπίτι-μουσική-πάρτι και προφανώς δεχτήκαμε. Ευχαριστημένη;"

Γνέφω θετικά. Τον παρατηρώ να συνεχίζει να ψάχνει τη γεύση που λείπει και λέω να του δώσω ένα μικρό hint.

"Νομίζω αυτό που λείπει είναι λίγο πάθος...", λέω τονίζοντας την τελευταία λέξη και τον κοιτάζω όλο νόημα.

"Πάθος ε; Θα σου δείξω τι σημαίνει πάθος...", ψιθυρίζει μέσα από τα δόντια του και αρχίζει να ψάχνει για κάτι μέσα στα ντουλάπια.

Πού'σαι Φαίη να με καμαρώσεις, σκέφτομαι και προσπαθώ να πνίξω ένα γελάκι.