Główna bohaterka, Shailene jest zakochana w swoim partnerze filmowym, Theo Jamesie. Jednocześnie wie, że nie ma szans, aby byli razem - Theo od kilku lat ma dziewczynę, Ruth.
Shailene próbuje żyć normalnie, ukrywając swoją miłość do Theo, co nie je...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Przez całą noc mam koszmary z Shailene i Milesem w roli głównej. Najpierw oświadcza się jej, gdy mam już powiedzieć, co do niej czuję. Później sen się zmienia i jestem pastorem, który udziela im ślubu, by na koniec patrzeć na gromadkę ich dzieci.
"Wujek Theo, Wujek Theo" - te głosy jak echo odbijają się w mojej głowie. Chcę im powiedzieć, że to ja powinienem być ich ojcem, a nie Miles, ale nagle znikają.
Budzę się gwałtownie, krzycząc. Próbuję uspokoić oddech i powtarzam sobie, że to tylko chory sen. Shai i Miles nie są małżeństwem i nie mają dzieci. Uffff...
***
Dzisiaj w końcu nagrywamy scenę, gdzie nasi bohaterowie uciekają z Chicago. Na dworze jest tak gorąco, że nie mogę wytrzymać w czarnym stroju Nieustraszonego. Moje ciało jest przystosowane do pogody, która panuje w Anglii. Tutaj jest zdecydowanie za upalnie, czuje się jak w piekle.
- Jak ja nie cierpię biegać - mruczy do siebie Shailene, kiedy przechodzę obok niej.
Uśmiecham się i idę do reżysera, który chciał mi jeszcze wyjaśnić jak dokładnie ma wyglądać ta scena.
- Zjeżdżasz do Shai, strzelasz do bezfrakcyjnych, uciekacie, bierzesz ją na ręce i biegniecie po ścianie.
- Bułka z masłem - odpowiadam sarkastycznie.
Shai podchodzi do nas z kwaśną miną.
- A cóż to za mina? - Pyta Robert, patrząc na nią rozbawiony.
- Taka na specjalne okazje jak ta dziś - odpowiada ironicznie. - Nawet ją nazwałam! Wiesz jak? "Nienawidzę biegać, a szczególnie po ścianach."
Podchodzimy do wielkiej betonowej ściany. Przypinają nam wszystkie zabezpieczenia, a Shai mruczy, że przeklina dzień, w którym zgodziła się na zagrać w tej serii. Chcę się do niej uśmiechnąć i ją pocieszyć, ale widzę, że Miles się do niej nachyla i coś szepcze jej do ucha.
Czuję niemiły ucisk w sercu i odwracam wzrok. Ona mnie nie potrzebuje... Ma Milesa.
***
- I cięcie! Koniec na dzisiaj! Dziękuję wam! - Woła Robert, a my wzdychamy z ulgą. Koszulka klei mi się do ciała, jestem spocony i marzę o zimnym prysznicu.
Wracamy do hotelu i od razu idę do łazienki.
Gdy z niej wychodzę, już czysty i pachnący, zastanawiam się, co mógłbym zjeść. Wybór jest prosty - wyciągam z zamrażalnika moją ulubioną pizzę i wkładam ją do piekarnika, po czym wychodzę na balkon, żeby zapalić.
W międzyczasie dzwoni do mnie mama. Marszczę czoło i odbieram.
- Hej mamo - witam się z nią.
- Witaj, Theodore - zawsze zwraca się do mnie pełną wersją mojego imienia, czego szczerze nie znoszę. - Chciałam się upewnić, czy przyjedziesz w przerwie do domu?
- Tak, tak jak mówiłem wcześniej - odpowiadam, znużony.
- A ta Ruth będzie z tobą? - Słyszę w jej głosie udrękę.
- Nie, zostaje w Irlandii.
- To dobrze. A co u Shailene? - Zmienia temat.
- Wszystko okej. Byłem z nią w jej rodzinnym domu w Simi Valley.
- Tak, słyszałam. Muszę jeszcze do niej zadzwonić - mówi, a ja wytrzeszczam oczy. Dobrze, że mama nie widzi w tej chwili mojej twarzy.
- Jak to zadzwonić? - Pytam zdziwiony.
- Jestem z nią w stałym kontakcie - wyjaśnia mama. - Dzwonimy do siebie raz na tydzień. Zawsze jest taka sympatyczna, wypytuje jak się czuję i co u moich wnucząt... Naprawdę bardzo ją lubię.
Zdaję sobie z tego sprawę. Uwielbia Shai i szczerze nie znosi Ruth.
- To dobrze. Czy przywieźć ci coś z Ameryki? - Pytam jeszcze, dobrze wiedząc, jaka będzie odpowiedź.
- Amerykanie nie mają nic takiego, co chciałabym od nich dostać. Muszę kończyć, Theodore. Do zobaczenia niebawem i kocham cię, synku.
- Ja ciebie też mamo. Trzymaj się.
Rozłączam się i wracam do pokoju. Moja pizza zaczyna pachnieć w całym pomieszczeniu, aż ślina napływa mi do buzi.
