Λάθος Επιλογές Book 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Φαίδρα; ....ο Φίλιππος άνοιξε τα μάτια...την ένιωσε...ένιωσε πως κινδύνευε....ενιωθε πως την έχανε...την είχε ακούσει... Ναι την άκουσε... Νόμιζε πως τα έβλεπε στο όνειρό του αλλά όχι... Ένιωσε την ζεστασιά του χεριού της... Ένιωσε τα δάκρυα της....το φιλί της... Αυτά τα ζεστά χείλη που ακούμπησαν τα δικά του... Τόσο γλυκιά αίσθηση...τόσο απαλό φιλί... Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ τόσο όμορφα στη ζωή του....

Πρέπει να την δω... Πρέπει να της μιλήσω.... Θέλω να είναι μαζί μου... Θέλω να βρίσκεται δίπλα μου.... Κάθε λεπτό της μέρας....καθε στιγμή... Την θέλω μόνο δικιά μου... Θέλω να είμαι ο προστάτης της.... Θέλω να είμαι ο έρωτας της ζωής της.... Όπως και εκείνη έγινε τόσο ξαφνικά ο δικός μου....

Δεν θυμάμαι τι έγινε... Ήταν όλα τόσο γρήγορα... Μόλις την άκουσα να μας φωνάζει να προσέχετε.... Έτρεξα μπροστά για να την φτάσω ...δεν με ένοιαζε τίποτα... Ούτε αν πάθαινα κάτι ούτε τίποτα... Μόλις την είδα που χτύπησε το Μάρκο και προσπάθησε να τρέξει έβαλα όλη μου την δύναμη για να την φτάσω.... Όταν ακούστηκε ο πυροβολισμός ήμουν πίσω της...την τράβηξα στην αγκαλιά μου....η σφαίρα χτύπησε εμένα....το ήξερα... Το τσούξιμο και ο πόνος με έκαναν να καταλάβω πως εκείνη ήταν καλά... Πέφτοντας την κράτησα αγκαλιά  πάνω μου... Την κοίταξα και νόμιζα πως ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα.... Ήταν αναίσθητη......έτσι και γω έκλεισα τα μάτια μου ήσυχος.... Την είχα αγκαλιά μου...δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο.... Ας πέθαινα αρκεί να ήξερα πως είχα καταφέρει να την σώσω από το κάθαρμα που την κυνηγούσε....

Την ίδια ώρα....

Στο διάδρομο του νοσοκομείου η Αναστασία με τον Μάριο καθόντουσαν σε αναμένα κάρβουνα... Η Φαίδρα ήταν πολυ ωρα μέσα και ανησυχούσαν... Ανησυχούσαν πολύ... Ήξεραν πως το σοκ ήταν μεγάλο αλλά έπρεπε να παραμείνει δυνατή.... Έπρεπε να συνέλθει και ο Φίλιππος... Σίγουρα θα την βοηθούσε αυτό... Σίγουρα ο Φίλιππος θα μπορούσε να την κάνει να ξεχάσει.... Να συνέλθει από το σοκ...

-Μάριε, δεν αντέχω άλλο... Τι κάνουν τόσες ώρες;
-Αναστασία μου ηρέμησε σε παρακαλώ...
-Φοβάμαι Μάριε... Φοβάμαι πολύ...
-Μην φοβάσαι άγγελε μου... Όλα θα πάνε καλά θα το δεις, μόνο θετικές σκέψεις καρδιά μου... Θα γίνουν καλά και οι δύο... Θες να πάμε στον Φίλιππο;
-Ναι... Μπορεί να κοιμάται βαθιά αλλά... Αλλά είναι καλά και μας ακούει έτσι; είπε με δάκρυα στα μάτια η Αναστασία....
-Ναι αγάπη μου... Μας ακούει.. Ο αδερφός μου είναι δυνατός... Πολύ δυνατός... Θα τα καταφέρει και θα ξυπνήσει...