frienemies

veintiseis

warning: typos and grammar errors ahead.

shanta's pov

Inaayos ko ang mga gamit sa bag ko ng mapansin akong may nakatayo sa harapan ko. Biglang bumundol ang kaba sa aking dibdib. Hindi pa man ako nag-aangat ng mukha ay may hula na ako kung sino sya. At nakompirma nga ang hinal ko ng magsalita sya.

"Shan, let's talk." aniya.

Lakas-loob akong tumingin sa kanya. Seryosong-seryoso yong anyo habang titig na titig sa'kin. Nag-iwas ako ng tingin. Sinukbit ko ang bag ko sa balikat ko saka tumayo.

"I'm sorry, may klase pa ako." nakayukong wika ko at akmang aalis na pero hinarangan nya ako. Sh*t naman oh.

"Don't fool me Shanta, alam kong wala ka ng susunod na klase." may igting sa boses nya. Nanlalaki ang mata kong nag-angat ng mukha. Bakit nya alam na wala na akong klase? Aish! Bakit kasi yon pa ang naisip kong irason?

I heave a sigh. "I need to go." ani ko at akmang aalis pero di naman ako makadaan dahil nakaharang sya.

"Hindi ka makakaalis hangga't di tayo nagkakausap ng maayos." may halong awtoridad ang boses nya. Ano bang kailangan naming pag-usapan. Sa tingin ko ay wala naman.

"Wala naman tayong dapat pag-usapan. Just let me pass. I have---"

"Cut it, Shan. Don't give me stupid excuses." napayuko akong muli. He sounded angry na mas ikinakaba ko. "Gusto ko lang malaman kung bakit mo ako iniiwasan. Kung dahil sa mga pang-aasar ko. I'm sorry." ramdam ang pagbabago sa tono nya. Hindi naman dahil sa pang-aasar nya. Sanay na ako. Kahit ano pang pang-aasar ang gawin nya ay balewala naman sa'kin. Hindi ko naman din kasi alam kong bakit ko sya iniiwasan. Nagtataka din ako sa inaakto ko. Di ko alam kung bakit ako nagkakaganito. Ang gulo. Tapos ngayon ay nakakaramdam ako ng pagkailang sa kanya.

"You don't have to say sorry. Hindi ako galit? Now please let me pass." ani ko na di sa kanya nakatingin. Di ko kayang tumingin sa kanya ng deretso.

"Kung ganon, bakit ko ako iniiwasan?"

"Please, Thunder... padaanin mo ko." iritang sabi ko. Bakit ba kailangn nya pang itanong? Pwede namang wala nalang syang pakialam.

"Answer my f***ing question Shanta." naestatwa ako sa biglang pagtaas ng boses nya. Kita ko din ang pag-iigting ng panga nya. Biglang nakaramdam ako ng takot. He never raise his voice on me kahit na anong pang-iinis ang gawin ko sa kanya dati. He never get's angry. Napipikon lang. Ngayon ko lang sya nakitang ganito. Ramdam kong nag-iinit ang gilid ng mata ko. Bigla namang lumambot ang aura nya. "I'm sorry." aniya sabay ng tuluyang pagbagsak ng luha sa mata ko.

"Sh*t!" bigla nya akong niyakap. "I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry." paulit-ulit syang nagsorry. "I'm sorry. Don't cry, Shan. Please." masuyong sabi nya na agad namang nagpakalma sa'kin.

"I'm sorry." he said in a low voice before he planted a soft kiss on my forehead. My heart suddenly went frantic.

Jeez! why did he do that?