De beste zomer ooit (acid)

||14||

Ik wordt wakker van het meest vreselijke geluid dat er bestaat. En het is vandaag zo'n vreselijk leuke dag, de eerste schooldag. Dat is toch de favoriete van iedereen? *sarcasme*. Ik druk op zeker 5 keer op snooze, tot ik dan toch ergens de moed vond om uit bed te komen. Ik kijk even naar buiten om te kijken of het mooi weer is. Geweldig, alsof deze dag nog niet erg genoeg is regent het ook nog is. Gotta love Belgium. 

Als ik op de fiets zit begin ik wat na te denken, ik had echt gelijk toen ik een maand geleden dacht dat dit  de beste zomer ooit zou worden. Ik bedoel maar, het kamp was geweldig, en wie had er ooit verwacht dat ik verliefd zou worden op iemand die hetzelfde voor mij voelt. Als ik aan Nathan denk begin ik een beetje weg te dromen, het is nu anderhalve week geleden dat ik hem gezien heb. En dit weekend ga ik naar Blankenberge, en ga ik zijn mama leren kennen, die heb ik tenslotte nog maar een keer gezien en dat was toen Nathan en ik zo klef stonden te doen aan de bus. Door te denken aan Nathan rijdt ik bijna voorbij de plek waar ik altijd wacht op Marlee en Feline. Nog net optijd stop ik, Feline is er al, Marlee nog niet. Ik begin een beetje te zagen over hoe weinig zin ik heb om terug naar school te gaan, als Marlee aangereden komt. "Goeiemorgen" zegt ze, terwijl ze teken doet dat we naar haar moeten komen. "morgen" antwoord ik, ik ben gestopt met goeiemorgen zeggen sinds ik tot de conclusie ben gekomen dat goeie morgens niet bestaan. Ik trap een beetje door tot ik rechts van Marlee fiets, Feline fietst links van Marlee, aangezien er in deze straat toch amper auto's zijn. "Marlee kijkt me aan met een grijns "En, hoe is het met je loverboy? Hoe heet hij nu weer Nathan?". Ik kijk van Marlee, naar Feline. Marlee weet niet dat Nathan een youtuber is en kende hem helemaal niet, maar Feline kijkt wel youtube en weet wie Nathan is. Ze kijkt me vragend aan. Ik moet denken aan de afspraak die Nathan en ik gemaakt hebben, we zouden het privé houden. Maar ik vertrouw mijn vriendinnen. "Ik leg het straks op school wel uit" zeg ik, "als iedereen er is". Ze geeft me een kort knikje ter bevestiging.

Toen we de speelplaats opliepen was de rest er al. Anna en Céline stonden te wachten. Ik kijk even op mijn klok. Mooi, ik heb exact vijf minuten om dit alles uit te leggen en hen er van te overtuigen dat wat ik zeg ook echt waar is. Ik begon "dus..." maar nog voor ik het kon uitleggen onderbrak Anna me. "Waarover gaat het?", "Melanie heeft een vriendje" antwoorde Feline, "die jongen van op kamp? Wou ik had niet verwacht dat dat een serieuze relatie zou worden." "Dus je hebt een jongen leren kennen op dat kamp, hoe heet hij?" vroeg Feline. "Nathan" antwoord ik, "hoe oud is hij?" "17". Ik ben ondertussen echt in een soort van kruisverhoor beland. Haarkleur, kleur van zijn ogen, is hij nog maagd,... noem maar op alles hebben ze gevraagd. Toen zag ik aan Feline dat de beschrijving haar nogal bekend voorkwam. "Wacht, Nathan wie? Wat is zijn volledige naam?" "Nathan Vandergunst".