De beste zomer ooit (acid)

||12||

Het is vandaag al de voorlaatste dag van het kamp en ik kan nog steeds niet geloven dat ik iets heb met Nathan. Ik zit nu naast hem in de hut, harry potter aan het kijken. De aftiteling komt op het scherm en ik ben nog steeds een beetje verdrietig omdat dobby gestorven is. Ik pak mijn gsm en ga een beetje op twitter, Nathan ook maar mijn hoofd ligt tegen zijn borst dus ik kan niet zien wat hij doet. Tot ik zie dat er een tweet van hem op komt, ik moest lachen met wat hij schreef, waardoor hij naar mijn scherm keek en zag dat de tweet van hem was. "heu je volgt me al op twitter? Hoe heb je me gevonden" maar hij begint stiller te praten en ik zie dat de puzzelstukjes bij hem in elkaar vallen. Hij gaat wat naar achter en kijkt me een beetje verraden aan "Je wist al heel de tijd dat ik een youtuber ben". Ik wordt een beetje bang ik wil niet dat hij denkt dat ik dit alles gewoon doe omdat hij bekend is. "Waarom heb je het niet gezegd?", "ik weet niet je vroeg er niet naar". Hij gaat rechtstaan met zijn rug naar mij en legt zijn handen op zijn hoofd. Hij zegt iets maar zo stil dat ik het maar half versta en hij loopt de hut uit, nu pas dringt het tot me door wat hij zei, "ik wist wel dat dit geen goed idee was". 

Ik probeer mijn tranen tegen te houden, maar mijn ogen lopen vol. Ik sluit mezelf op in de toiletten tot mijn ogen niet meer rood zien en ga dan op zoek naar Nathan. Ik ga eerst naar zijn tent, maar daar is hij niet, uiteindelijk vind ik hem ergens wat verder weg. "Kunnen we er alsjeblieft over praten?" vraag ik, "Waarover praten? Je hebt tegen me gelogen.", zegt hij recht voor zich uit starend. hier werd ik even stil van, ik slik en begin te praten "Ik wou gewoon dat je me leerde kennen zoals ik ben en niet met in je achterhoofd dat ik een fan van je ben", nu was het zijn beurt om stil te zijn. Na een tijdje zegt hij toch iets "Snap je dan niet hoe dit voor mij overkomt? Het is echt frustrerend om niet te weten of mensen je nu echt leuk vinden of gewoon met je omgaan omdat je 'bekend' bent." Je kon horen aan zijn stem dat hij een beetje gekalmeerd was. "Sorry, ik snap wat je bedoelt, en misschien had ik het vanaf het begin moeten zeggen. Maar denk je niet dat dingen dan anders waren gelopen?" terwijl ik dit zeg ga ik naast hem zitten. "Ik had sowieso niet verwacht dat ik op het einde van dit kamp een vriendin zou hebben. " zij hij met een lichte glimlach. Het feit dat hij in de tegenwoordige tijd sprak stelde me gerust. "Dus het is niet gedaan?" vraag ik. Hij schudt zijn hoofd, "Je hebt wel een punt, ik had mezelf gewoon altijd gezegd dat ik geen fans zou daten, en hier zit ik nu." Ik glimlach, maar dan moet ik opeens ergens aan denken, het kamp is morgen gedaan. "Wat gaan we eigenlijk doen na morgen? Ik bedoel jij woont in Blankenberge en ik in antwerpen. En wat met youtube?". "We zullen elkaar niet zo vaak zien als andere koppels, maar we kunnen nog altijd met de trein naar elkaar komen. En over youtube, zou ik je liever geheim houden zeg maar, als je dat niet erg vind tenminste." "Nee ik snap het wel, ik zou het denk ik ook niet leuk vinden om ineens het middelpunt van de belangstelling te worden." Hij knikt, ik leg mijn arm op zijn schouder. "Sorry" zegt hij, "excuses NIET aanvaard antwoord ik met een grijns en ik spring op een loop weg met mijn armen achter me. Maar terwijl ik loop springt hij op mij en vallen we lachend in het zand.