De beste zomer ooit (acid)

|| 1 ||

Ik hoor mijn wekker afgaan, maar druk op snooze, ik kan nog wel vijf minuutjes blijven liggen.

Als ik mijn ogen eindelijk open, kijk ik op de klok, fck, het is al half negen. Ik kom uit bed en kleed me snel aan, eet wat cornflakes, poets mijn tanden en zeg nog snel dag tegen mijn ouders. Tegen dat ik eindelijk de deur uit ben is het al vijf voor 9. Ik moet nog ongeveer een kwartier fietsen en we moesten er een kwartier op voorhand zijn. Dat haal ik nooit meer.

Als ik aankom op de plek waar de bus vertrekt is het al 7 over negen. Ik loop de bus op, mijn bagage hebben mijn ouders gisteren al gebracht omdat ik die niet mee kon nemen op de fiets. "Wat is jou naam?" vraagt een jongen die ik 24 schat, ik ga er vanuit dat hij onze leider is. "Melanie" antwoord ik , "goed" zegt hij, "dan missen we nog maar twee mensen".

Ik kijk door de bus en zie Marlee en Celine zitten. Ze zitten helemaal vanachter, omdat er anders iemand alleen zou moeten zitten. "Kunnen jullie geloven dat we binnen 12 uur liggen te zonnen op het strand van Nice?" zegt Marlee als ik me naast hen zet. "Binnen 12 uur is het daar nacht, veel zon zal er dan niet zijn". antwoord Celine. "Morgen dan, dat is allemaal hetzelfde" kaatst Marlee terug. Ik lach in mezelf om hun discussie.

Dan zie ik twee jongens bij de leider staan. Eerst denk ik dat ik het gewoon slecht zie, maar als de jongens dichter bij lopen om een plek te zoeken kan ik niet anders dan mijn ogen geloven. Hij is het geen twijfel mogelijk.