De beste zomer ooit (acid)

|| 10 ||

Even voor de mensen die het nog niet weten, Nathan heeft een tweede strike gekregen en kan daarom 2 weken niet uploaden. Daarom gaat hij elke dag livestreamen op twitch.

Melanie's p.o.v.

We gaan vandaag naar Nice zelf en we mogen daar heel de dag vrij rondlopen. We gaan te voet naar ik loop naast Marlee en Celine en achter ons lopen Hermes en Nathan. We praten heel de tijd over de belachelijkste dingen en lachen ons kapot met alles. Als we aankomen krijgen we nog een saaie uitleg over alle dingen die we wel en niet mochten doen, bla bla bla. Toen we eindelijk mochten vertrekken wisten we eigenlijk niet goed waar we naartoe zouden gaan, dus begonnen we maar wat rond te wandelen. Af en toe gingen we is in een winkeltje binnen. meestal keek ik naar de armbandjes, ik koos vroeger op vakantie bijna altijd een armbandje op vakantie, dat ik dan droeg tot ik het vergat of kwijtspeelde. Ik vond een mooi wit armbandje met een zilvere steentjes in, kocht het en deed het direct aan. We liepen weer verder tot Celine met het idee kwam om naar een thrift shop te gaan. Dat vonden we allemaal wel een goed idee dus liepen we verder tot we er een vonden, en binnen gingen.

De thrift shop waar we zonet binnen zijn gewandeld is echt een hele mooie. Vol met merken zoals adidas, nike,... en hij was ook nog eens redenlijk groot. Ik loop eerst even naar de schoenen om te kijken of er misschien mooie zijn in mijn maat. Ik zie heel een paar waar ik direct verliefd op ben, maar ze passen me niet, typisch. Ik loop door naar de sweaters, ik wil al heel lang een mooie sweater, maar ik vind er om de een of andere redden nooit een die ik mooi genoeg vind. Ik zoek het rek met sweaters, en drie keer raden wie daar ook staat. Juist ja, Nathan. Ik loop er naartoe "Ug" zeg ik, en daar heb ik direct spijt van, ik heb de rare gewoonte om mijn vrienden op vreemde manieren te begroeten. Hij draait zich om en als hij mij ziet staan lacht hij. "Buenos dias" antwoord hij. Ik lach kort. Ik begin een beetje te kijken naar de sweaters tot ik er een paar vast heb. Ik ga naar de paskamers. "Mag ik mee?" vraagt Nathan. "Als je flink buiten blijft wachten." zeg ik met een gespeelde strenge blik. Hij draaid lachend zijn ogen "zie ik er uit alsof ik zoiets zou doen" Ik antwoord gewoon door mijn handen in de lucht te steken.

Als ik uit de paskamer kom en de sweaters die ik niet wil weg leg, kijk ik hoeveel de sweater die ik wil kost. Ik heb ze alle drie gepast en aan Nathan en ik vonden deze allebei de mooiste Hij kost 15 euro. Ik betaal hem en we lopen naar buiten. Marlee, Celine en Henk waren al weggegaan terwijl ik was aan het passen. "Oke wat kunnen we nog doen vraagt Nathan?" ik trek mijn schouders op "geen idee". Tot ik in de verte een ijskraam zie "wel een idee, kom" en ik begin sneller te stappen, Nathan kijkt me vragend aan, tot hij ziet waar ik naartoe stap en zijn gezichtsuitrukking veranderd naar een glimlach. Ik kies een bolletje stratiatella en een bolletje banaan en hij een bolletje witte chocola en een bolletje speculaas. We stappen nog wat rond, praten wat, lachen met elkaar en dan is het alweer tijd om terug te gaan.

Het is net donker aan het worden. We hebben daarnet gegeten en ik zit met een kop thee aan op het strand, zo dicht mogelijk bij de zee zelf maar nog net ver genoeg om niet nat te worden. Ik kijk naar de prachtige zonsondergang en denk na over van alles, over nathan, over wat mijn mama zou zeggen, over hoe leuk het hier is,... ik schrik op als ik ineens een hand voor mijn mond krijg en een voor mijn ogen. Mijn eerste reactie is om aan denke hand te likken zodat hij zou me loslaten, en dat doe ik dan ook. "Gadver, you nasty girl" zegt nathan die naast me gaat zitten en zijn hand aan mijn t shirt afveegt. Ik grijns. "Je weet toch wel dat ik mijn handen nooit was he" mijn grijns veranderd in paniek. Hij begint te lachen. "Wat zit je nu te lachen" "het was maar een grapje hoor" zegt hij, zich nog steeds kapotlachend om mijn gezicht. Maar na een tijdje wordt hij serieus. "Weet je dat je echt een heel leuk meisje bent" zegt hij, terwijl hij diep on mijn ogen kijkt, ik verdrink bijna in zijn prachtige blauwe ogen. Ik wend mijn blik snel af en staar naar het zand. Tot hij mijn gezicht zachtjes vastpakt en me kust. Eerst schrik ik, maar dan glimlach ik en kus hem terug tot we geen adem meer hebben. Hij trekt zich terug en slaagt zijn arm over mijn schouder. "Ik had niet verwacht dat ik mijn mama dankbaar ging zijn om mij in te schrijven voor dit kamp". Ik zei niks en glimlachte enkel. Starend naar de maan die weerspiegeld in de zee. Misschien is het leven niet altijd zo slecht als het lijkt.