/16/ Hanneul's wish

403K 15.9K 1.7K
                                    

Some futures are unavoidable

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

Some futures are unavoidable. Sometimes, things were not meant to be changed. You can predict its unstoppable conception. There's only one thing you can do: acceptance.We were forced to accept things no matter how good or bad it is, like accepting the cruelty of reality.

 "Mas lumala na ang sakit nya ngayon." maraming random errors sa buhay, things that happened naturally and cannot be controlled by humans

 Hanneul's time has to come. Yung oras na inilaan sa kanya rito sa lupa ay papaubos na. And if I could ask Him why. Why her, bakit kailangan Niyang kuhanin kaagad yung buhay na ipinahiram niya sa batang punum puno ng inosenteng pangarap. And I also wanted to ask... why me? Bakit ako ang kailangang makakita ng mga kapalarang naghihintay sa bawat tao?

"Hija." may tumapik sa balikat ko na nagpabalik sa'king sarili. Tumango sa akin si head nurs Rosalia, hudyat na pinapapasok nya na ko sa loob.Hindi ko alam kung saan ako nakahugot ng lakas ng loob na gawin 'to. Kahit na ang kailangan ko lang namang gawin ay magpakita.

 "Kanina ka pa nya hinihintay, Jillianne." Hanneul's mom said to me, holding back her tears. I knew what will happen next.I took a deep breath first before I opened the door. I need to do this because there's no more time left. The future I saw two years ago...

"U-unni." She's fragile. I can see through her eyes, she's tired. Her little body is still fighting and struggling over the pain. "Unni... A-any-eong.." it means 'hello' in Korea. She waved her hand, weakly.

"Hi" I smiled. Her hair was completely gone. Katabi ng kama nya ang mga naglalakihang aparato na halos iyon na yata ang kinalakihan nya mula ng magkamalay sa mundong ito.

 "Unni?"

 "Yes?"

 "Thank you."

 Hindi ako sumagot. Hindi ko kasi alam kung bakit siya nagpapasalamat. May dapat ba siyang ipagpasalamat sa'kin?

 "Unni?" she called again.

"Hmm?" lumapit ako at umupo sa may tabi ng kama nya.

 "I dreamed last night." Kahit na mahina, bakas pa rin ang munting ligaya sa kanyang tinig, "I saw you."

"Really?" pinilit kong magpakita ng kasiyahan.

"Remember when we first met here?" sabi nya, at bigla naming rumehistro sa utak ko ang nakalipas na mga pangyayari. "You have a long beautiful hair and you are smiling always."

"Hanneul?"

"Yes, unni?"

I stared for a moment before I drop those words...

The Peculiars' TaleTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon