Sarışınlar Aşkına

13

.... 2 YIL SONRA....

Ellerimi açıp Funda'yı kucağıma aldım. Bana sarılıp gülmeye başladı. Odasından çıkıp balkona çıktık. Sultan yengem keyif kahvesini içerek manzarayı seyrediyordu. Kucağımdaki Funda'yı görünce sevindi. Kollarını açıp;

- Ver bakalım bana torunumu.

Torunu nu onun kucağına bırakıp mutfağa indim. Hala alışamadım bu eve. Gerçek evim evet ama hala alışamadım işte. Üniversite bittiğinde dedemim ısrarları üzerine Mardin'e dönmüştük. Burada büyük bir konağımız vardı. Dedem hep ailenin bir arada kalması gerektiğini ve tüm zorluklara beraber göğüs germektir asıl aile olmak derdi. Bu yüzden kızlar hariç evlenen hiçbir erkek başka eve taşınmamıştır. Buna babalarımızda dahilmiş. Kızların ise yanı kocalarıymış. Yoksa dedeme kalsa bizide göndermez damatları konağa getirirdi. Buna yengelerim karşı çıktı Allah'tan. Şimdi ise iki yıl boyunca olan değişikliğe bakılırsa ben Berat'ı reddetmiştim. Bana duygularını söylemişti ben ise karşı çıkmıştım. Bu Sultan yengemle aramızı hafiften açsada yapılcak birşey yok. İsterse benimle hiç konuşmasın. Ben istemedim bir evlilik yapmak istemediğimi söylediğimde biraz olsun anlayışla karşıladılar. Daha sonra ise Berat bir yıl içinde evlenmişti. Karısını sevmediğimizi hepimiz adımız gibi eminim ama saygısı vardı o kıza karşı. Gül. Benimle ilk başlarda bana sinirli olsada, Berat'a karşı birşeyim olmadığını anlayınca bana karşı yumuşamıştı. Ben ise ona hep soğuk ve mesafeliyim. Ön yargıyla yaklaştığı için. Bunu onun yüzünede söylemiştim. Bana "Kocamdan uzak dur Nehir!" diğip üzerime yürüdüğünde sinirlenmiştim. Bende onu ittirerek
" Unutmaki ben Berat'a evet deseydim senin şu an burada yerin yoktu. Kocan dediğin benim kuzenim. Kimsenin evli kocasında gözüm olmaz. O benim kuzenim. Lafını bilde konuş edebini takın! " demiştim. O ise bu sözlerimden sonra utanıp benden özür dilemişti. Ben ise " Allah'a yakın bana uzak ol! " demiştim. Allah var Berat'ın kızı Funda çok tatlı ve çok şeker. Onu tüm ailece seviyoruz ve çok akıllı bir kız.

Esat ve Kumsal ise kendi aleminde tek tabanca takılan tipler. Hayatlarında bir değişiklik olmadı. Benimle uğraşmaları dışında.

Ecrin ve Evrim ise her zamanki gibi ikiz ikiz takılıyolar.

Ceylan. Benim şeker kuzenim. Küçğk kuzucuğum ise 7 yaşına bastı ve okul hayatı başladı. Onunla ilgileniyorum genelde.

Amcalarım ve yengelerim aynı. Ben ise normalim.
Yani hayatım normal. Normal. Ben öyle sanıyor olabilirim de tabiki. İki yıl geçmişti aradan. Dedemin ve babamın dediği gibi olmuştu. Emir'i hiç görmemiştim. Ne oldu ona bilmiyorum tabiki. Dedemin dediğine göre cezasını çekmiş.

Yanıma gelen Kumsal ile düşüncelerimden sıyrıldım.

- Ne oldu Nehir neyin var?

- Bir şey yok Kumsal. Sadece dalmışım.

- Tamam gel aşağı in merdivenlerden düşersin.

- Tamam

Kumsal'ın koluna girerek merdivenlerden aşağı indik. Kolundan çıkıp mutfağa girdim. Ecrin ve Evrim yemek hazırlıyorlardı. Sultan yengede yanlarında yardım ediyordu. Az önce yukarda değilmiydi? Hangi ara indi acaba!

Yengem bana dönünce gine tavırlarını takınmıştı. Bense ona gözlerimi devirdim. Ecrin'in yardıma ihtiyacı olunca ona yardım etmeye başladım. Yangem burun kıvırmaya başladı yine. Bense onu takmadım.

- Düzgün doğra şu domatesleri Nehir!

Sinirli sesini duyunca doğradığım domateslere baktım gayetde düzgündü. Hatta evdeki en iyi aşçı bendim. Yengeme bakmadan doğramaya devam ettim.