Chapter 36
Harelline-
"Mommy." Napangiti ako ng bumungad sakin ang mukha ni Lucy pagmulat ko sa aking mata.
"Good morning, baby," Bati ko sakanya.
"Morning, 'my. Ihahatid mo po ba kami sa school o si Daddy ang maghahatid samin?" Seryosong tanong nya.
Isang linggo nang nag-start ang klase nila Leya at Lucy.
They were four six months ago. Kaya allowed na silang mag-aral. Yun nga lang sa Kinder One palang.
Bumalikwas ako ng bangon. I looked at the wall clock.
"Alas siete na?!" Tinampal ko ang noo ko.
"Nandyan ba ang Daddy nyo, beh?" Napilitan kong tanungin si Rage.
"I think he slept on the couch. So he was here whole night,"
Palaging natutulog si Rage dito. He has some clothes here.
Isang taon na pala ang lumipas simula ng bumalik sya sa buhay ko rather buhay namin ng mga anak ko.
"Beh, pwede bang si Daddy nyo lang muna ang maghatid sainyo?" Hindi ko alam kung bakit ako nakaramdam ng hiya dahil sa sinabi ko sa anak ko.
Nakita ko ang lihim na pagsimangot ni Lucy.
Natutuwa akong nagiging normal na ang pagiging bata ng malayelo kong anak.
"M-My, may sakit po ba kayo at hindi nyo muna kami maihahatid?" Tanong nito sakin. Napangiti ako ng may nabakas akong pag-aalala sa boses ni Lucy.
"Wala akong sakit, 'nak. Nahihirapan lang akong maglakad dahil kay Baby Loki." Haay! Ang takaw ko kasing kumain at matulog kaya nahihirapan ako sa paggalaw.
Nagmamanas na din ang mga paa ko. Ang itim ko na din. Ang pangit pangit ko na.
"Baby Loki, hwag mo masyadong pahirapan si Mommy." Hinaplos pa nito ang tyan ko at dinampi ang labi dito.
"Hindi na daw nya ako masyadong pahihirapan si Mommy, beh. Ang bait bait naman ng Baby Loki natin. Nakikinig kay Ate Lucy." Ngingiti kong sambit.
"M-My, kelan lalabas si Baby Loki?!" inosente nitong tanong.
"Mag-aantay pa tayo ng 100 days beh. Lalabas na si Baby Loki."
"Matagal pa ba yun, My?"
Napahagikgik ako ng mahina. "Mabilis na yun, 'nak." Ginulo ko yung buhok nya. At hinalikan sa noo nya.
"Gising na ba si Leya, beh?" Hindi pa kasi sya pumupunta dito katulad ng palagi nyang ginagawa pagkagising nya.
"Opo, but nikakausap nya po si D-Daddy." Medyo naiilang parin si Lucy na tawagin si Rage ng Daddy.
"O-Okay. Tell them I won't go with you today." Bilin ko sakanya.
"M-My, kelan kayo magbabati ni Daddy?!" Napasinghap ako sa tanong nya.
Bakit ba palagi kong nakakalimutan na observant itong anak ko?
"H-Hindi naman kami nag-away ni Daddy, beh."
Kumunot ang noo nya. "Mommy, you have always told us not to lie." Binuo nya pa ang word na mommy.
"Beh, tignan mo na sila Leya at Daddy mo, maliligo pa si Mommy e." Pagkusa akusa nya sakin.
Alangan naman na sabihin kong hindi ako nagsisinungaling? Baka gayahin pa nila ako.
"My, you're ovious."
Napatampal ako sa noo ko. "Beh, hwag na makulit, nakukulitan na si Baby Loki sayo o." Hinawakan ko pa ang tyan ko para maniwala sya.
"Whatever you say, mommy?!" Ngingiti nyang sambit pagkatapos nya akong halikan sa pisngi.
Was it a good thing that Lucy is becoming sweeter and naughty? Mas pipiliin ko ngayon na maging normal Lucy sya para hindi ako napapahiya sa genious kong anak.
"Bye My. Rest well." I sighed with relief.
Inaayos ko ang gamit ko ng bumukas ang pintuan na sinara kanina ni Lucy.
"G-Good morning." Napaigtad ako ng marinig ko ang boses ng taong ilanv buwan ko na ding hindi pinapansin.
Hindi ako nagsalita. This is really awkward.
Naramdaman ko ang hininga nya sa likod ko.
I sighed secretly.
Ang lakas ng tibok ng puso ko. Hindi lang dahil dalawang puso ang tumitibok sa katawan ko kundi dahil nasa likuran ko ngayon ang pinakakinakatakutan kong tao ngayon.
I am scared he will break my heart again if he will know my feelings for him.
"I-I m-missed you!" Napasinghap ako ng maramdaman ko ang pagyakap nya sa likod ko.
I anticipated the feeling for few seconds. Thirry seconds for the exact.
I can feel his hearbeat on my back.
"Rage, let go of me!" Ayokong mag-emo ni mag-paka-bitter sa kanya.
Ayokong sumbatan sya ulit. Paulit ulit nalang kasi ang sakit.
"Never!" Bulong nya pagkatapos nya akong iharap sakanya.
"Hare, hindi mo na ba talaga ako mahal?" Napapikit ako ng makita ko ang intensidad sa mata nya.
"Rage, stop it." Nanghihina kong sabi. I don't want to be freaking emotional about it. But my feelings betrayed me. My feelings for him was greater than my pride.
"Just tell me you don't love me, and I'll stop loving you." Gusto ko ba yon? Masarap sa pakiramdam na sa wakas, naramdaman ko na ding mahalaga ako sakanya. Mahalaga kami sakanya.
Pero ang love kasi, kadugtong yon ng sakit na ayaw na ayaw kong maramdaman ulit.
I love you, Rage. I never stop loving you. "I-I d-don't know." Natatakot ako na baka tuluyan na syang sumuko.
Pero ano ba talaga ang gusto ko? Ang mahalin nya ako ng hindi ako makakaramdam ng sakit o ang tumigil na sya na mahalin ako para makaiwas sa posibleng heart break na mararanasan ko kasi pinayagan kong mahalin ako ng isang Rage Mikael Vergara?
"That's worse than saying you don't love me." Napabuga sya ng hangin. Napaiwas ako ng makita ko ang luhang kumawala sa gilid ng mata nya.
"T-Tell me, H-Hare. Gusto mo na bang hindi na lang kita mahalin?" Pinigilan kong hwag umiyak dahil sa pagkalito o dahil sa sakit na ideyang hindi na nya ako mamahalin?
This was my dream. To be loved by Rage. Rage's my greatest love.
"Y-Yon ba ang gusto mo?" Hirap na hirap ang pagkakasabi ko sa salitang iyon.
"Ibabalik ko yung tanong sayo, Hare. Yon ba talaga ang gusto mong gawin ko?
"I'm tired, Hare. Hindi ko alam kung ano bang estado ko dyan sa puso mo. I want to marry the woman I love. And that's you. Pero hindi ako santo, napapagod din ako."
"K-Kung pagod ka na. Tumigil ka na. H-Hindi naman kita pinipilit na manatili sa buhay ko." This is what people feel when they don't want what they said. It sucked. Freaking sucked.
"O-Okay."
--
