Mirror of the Past (COMPLETED)

Chapter 32: A painful goodbye

>Michie's POV<

"Anong oras na ba Cath? ba't parang ang tagal ata nila" naiinip kong tanong.

"Oo nga, ten minutes na lang bago mag 5" sagot niya

Oh shoot! muntikan ko ng makalimutan yung tungkol sa usapan namin ni Drake na makikipagkita nga pala siya sa akin.

"Naku! mukhang kailangan ko na atang umalis. May pupuntahan pa pala ako." paalam ko atsaka ay isinukbit sa balikat ko ang shoulder bag ko.

"Ha? iiwan mo ko?" nagtatakang tanong ni Cath.

"Pasensya ka na Cath, importante kasi eh"

"Okay lang! sanay naman akong palaging naiiwan eh" nakapangalumbaba niyang wika. Ang hilig talaga nitong humugot. Ang lalim lalim pa.

"Huwag na nga lang..."

"Hahaha joke lang yun Mich, ano ka ba! eto naman, hindi ka na mabiro" natatawa niyang sabi.

"Sigurado ka?" nag-aalinlangan kong tanong.

"Oo naman, ano ka ba. Pipigilan pa ba kita kung importante yang lakad mo." Binigyan ko lang siya ng isang matamis na ngiti at kaagad na naglakad paalis.  

Habang mag-isa akong naglalakad sa hallway ay natanaw ko si Stef na papalapit sa kinaroroonan ko habang nakayuko lang. Napansin kong basa ng luha yung pisngi niya at ang pula-pula pa ng mga mata niya.

"Stef? umiiyak ka ba?" bungad ko sa kanya

"Michie" sambit niya at saka ako niyakap.

"Bakit anong nangyari?" nag-aalala kong tanong.

"Eh kasi ang sakit nung sinabi ni Kylie sa akin" umiiyak pa rin niyang sagot.

Kung ganoon ay sinundan nga talaga ni Kylue si Stef kanina. But for what? If I am not mistaken, maybe there has something to do this about kanina nung nagkasagutan sila sa loob ng cafeteria.

"Bakit ano bang sinabi niya sa'yo?" tanong ko ulit sa kanya habang hinahagod yung likod niya.

Bumitiw siya mula sa pagkakayakap ko at tumungo na para bang imiiwasan akong tignan.

"She accused me something without any proofs. She even threatened me that she will going to end our friendship if ever she finds out the truth. But please believe me Michie, I swear what ever it is, I didn't did anything"  

What should I do? I can't afford to leave my friend in this state. Stef needs someone to comfort her. I know that she really needs me right now.

>Cath's POV<

Umalis na si Michie at ako na lang yung naiwan ngayon sa table namin. Napagpasyahan kong ubusin muna ang pagkain ko bago umalis.

"Uhmm... can I sit besode here?" tanong ng isang pamilyar na boses.

Napatingala ako at bumungad sa akin si Andrei Mendez na may dala-dalang tray ng pagkain. I don't want to be rude so I just nodded my head.

"Thanks!" sambit niya at naupo na sa harapan ko.

Tahimik lang kaming kumakaing dalawa kaya ang akward lang sa feeling. Pakiramdam ko ay pareho lang kaming nagpapakiramdaman kung sino sa aming dalawa ang mauunang magsalita.

"Mauna ka na" sa ikalawang pagkakataon ay nagkasabay na naman kami sa pagsasalita.

"Sige, mauna ka na Lyn"

"No, I insist. Ikaw na muna. Ano ba yang gusto mong sabihin?" Nagpakawala muna siya ng isang malalim na buntong hininga bago nagsalita.  

"Gusto ko lang sanang magpaalam sa'yo bago man lang ako aalis papuntang ibang bansa"

Napatigil ako sa pagsubo. Aalis siya? kung ganoon, iiwan niya ako? I already expect that this will going to happen.

"Bakit mo sinasabi sa akin ngayon ito?" diretso at malamig kong tanong.

"I'm not telling this to make you stop me. I'm telling this because I still can't deny the fact that you've once became part of my life and right at this moment, I want to personally bid my goodbye to you"
I look at him with a straight face trying not to burst into tears. I don't want to look pathethic infront of him.

Diba ito naman talaga ang gusto ko na magkahiwalay ang aming landas. At sa tingin ko naman ay umaayon sa amin ang tadhana. Nagulat ako ng bigla niyang hawakan ang isa kong kamay na nakapatong sa mesa.

"I want you to be happy Cathyn even if that happiness no longer includes me"  iyan ang mga salitang namutawi sa kanyang labi.

Napakagat ako ng aking pang ibabang labi. Namumuo na ang mga luha sa mga mata ko ngunit pinipigilan ko pa ring tumulo ito. Diba ito naman talaga ang gusto ko, yun ay ang layuan na niya ako.

"Same goes with you and I'm sorry for everything" I said with a cracked voice.

Honestly, I want to tell him how much I still love him. How much he mean the world to me but I'm scared to the point that I don't want to risk my Step Father's company. I knew what his father is capable of. He can even destroy my future and that's because he's only protecting his son.

>Drake's POV<

It's already passed 5'oclock but still Michie didn't show up. Magkakalahating oras na akong naghihintay dito sa sekretong hardin kung saan nabuo ang masasaya naming ala-ala. I wonder kung sisipotin pa kaya niya ako?

Ano ka ba naman Drake. Siguro naman oo, kasi kalahating oras ka pa lang naghihintay dito kaya konting tiis rin. Wala lang naman ito kumpara sa mga idinulot ko kay Michie.  

Naisipan kong tawagan yung number ni Michie total meron naman ako nun. Ano pa bang silbi nun kung hindi ko rin lang gagamitin diba?

Kaso nakailang ring na ako ngunit hindi niya pa rin sinasagot yung tawag ko. Kaya naman ay ibinalik ko na lang sa bulsa ko yung cellphone ko. Tumingala ako sa kalangitan, mukhang uulan pa ata.

Lumipas ang dalawang oras na paghihintay ngunit walang Michie na dumating. Kasabay ng pagbagsak ng ulan ay ang pagbagsak din ng aking mga luha. Does it only means na kailangan ko na talagang itigil ang kahibangang ito? Maybe it's about time to accept everything we have.

Kailangan ko na ngang tanggapin ang katotohanang hindi na kami magkakabalikan pa ni Michie. Bakit pag nalaman ba niya ang totoo tungkol sa amin ay may magbabago ba? Hindi malabong sa oras na malaman niya ang katotohanan sa likod ng pagkabura ng kanyang mga ala-ala ay kamuhian pa niya ako ng tuluyan.

Nakakadalawang hakbang pa lang ako ng biglang may nagsalita sa likuran ko.  

"Drake?!" sa narinig ko ay para bang nabuhayan ako ng loob.

(A/N: Sorry if this chapter is short, bangag lang talaga ako nung time na ito. XD Pero bawi po ako sa next chapter which atlast, it will be the revelation. )