Harry's POV
•Flashback•
Ακούω την αστυνομία να έρχεται.
Σκατά! Πρέπει να σώσω το τομάρι μου αλλιώς την γάμησα.
Τρέχω όσο πιο γρήγορα με πάνε τα πόδια μου. Το όπλο πέφτει κάτω αλλά δεν μπορώ να το αφήσω. Γυρίζω γρήγορα πίσω και το αρπάζω.
Βγαίνω επιτέλους στον δρόμο και σταματάω ένα ταξί.
Σταματάει εκείνος αποτόμα αφού παραλίγο να με πατήσει. Δεν χάνω χρόνο και βγάζω το όπλο έξω.
"Τσακίσου και βγες έξω τώρα!" τον απειλώ σημαδεύοντας με όπλο το τομάρι του.
Βγαίνει γρήγορα από το ταξί και μπαίνω γρήγορα μέσα.
Πατάω γκάζι και τρέχω σαν τρελός,αρκεί να ξεφύγω από τους μπάτσους. Βγάζω την κουκούλα από όλο το κεφάλι μου ώστε να βλέπω καλύτερα.
Δυναμώνω την μουσική και το τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο είναι το "are you mine" από τους "Artic monkeys".
Και μόνο που ανεβαίνει η αδρεναλίνη αξίζει τον κόπο για όλα.
Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν ξερούν να ζούν;
Ενας μαλάκας με το αμάξι του με τυφλώνει.Γιατί γαμώτο δεν νιώθουν ούτε να ρυθμίζουν τα φώτα του αυτοκινήτου;
Χάνω τον έλεγχο και χτυπάει δυνατά το κεφάλι μου στο τιμόνι.Το μόνο που θυμάμαι πρίν κλείσω τα μάτια μου είναι έναν δυνατό θόρυβο και κόρνες αυτοκινήτων.
•Τέλος Flachback•
Εχει αρχίσει και μου την δίνει ο ψυχολόγος του Νοσοκομείου. Δεν γουστάρω να λέω τίποτα για την κωλοζωή μου.Τι να πω; πώς έτρεχα από τους μπάτσους; δεν είμαι τόσο τρελός!
Μπορεί και να είμαι.
"Κύριε Styles γιατί δεν θέλετε να μου πείτε πως έγινε όλο το ατύχημα και γιατί τρέχατε τόσο πολύ;" λέει για τέταρτη φορά.
"Σας είπα! Ετσι γούσταρα και έγινε." του λέω απότομα.
"Μάλιστα κύριε Styles. Καλύτερα να σας αφήσω για λίγο και να έρθω αργότερα" λέει και σηκώνεται από την καρέκλα.
"Δεν θα αλλάξουν τα γεγονότα ακόμα και αν έρθεις μετά." λέω.
"Καλή σας μέρα." μου λέει με ένα ψεύτικο χαμόγελο και φεύγει από το δωμάτιο.
Γαμώτο πρέπει να φύγω από εδώ, αλλιώς μπορεί να με βρεί η αστυνομία.
Δεν θα αργήσουν να με ανακαλύψουν.
