Anna's POV
Το ξυπνητήρι του κινητού μου χτυπάει και το κλείνω αμέσως.
Νιώθω λίγο καλύτερα από τα χαράματα που γύρισα από την δουλειά. Βλέπω πώς είναι μεσημέρι οπότε καλύτερα να σηκωθώ. Στρώνω το κρεβάτι και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Ανοίγω το νερό του νιπτήρα και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου.
Κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη,βλέπω το πόσο χάλια δείχνω. Τα μαλλιά μου είναι άλουστα και μπερδεμένα. Το πρόσωπο μου χλωμό και τα μάτια μου σχηματίζουν μαύρους κύκλους. Θα πρέπει να κοιμάμαι περισσότερες ώρες.
Δουλεύω σε μια ώρα οπότε προλαβαίνω να κάνω ένα μπάνιο και να φάω.
[…]
Παρκάρω το αμάξι μου και κατευθύνομαι πρός την πόρτα του Νοσοκομείου.
Εφόσον χτύπησα την κάρτα πάω στον όροφο που προσέχω τους αρρώστους.
Αλλη μια μέρα χωρίς νόημα στην ζωή μου.
Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια!
Νιώθω πως δεν με χωράει τίποτα σε αυτή την ζωή. Ούτε το σπίτι μου, ούτε η δουλειά...τίποτα!
Ακόμα και το ίδιο μου το σώμα δεν αντέχει την ψυχή μου. Το βάρος είναι μεγάλο αλλά όχι τόσο όσο το μίσος.
Αυτή είμαι,η Anna η φρενοβλαβής. Αυτό έχω ακούσει να λένε πίσω από την πλάτη μου.
Κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να ρωτήσει αν είμαι καλά ή μάλλον καλύτερα. Γιατί να ρωτήσουν κάτι μόνο και μόνο απο ευγένεια; δεν την χρειάζομαι.
Ούτε την ευγένεια τους δεν θέλω ούτε τίποτα!
Βάζω την άσπρη ενδυμασία του νοσοκομείου,τα γάντια και την μάσκα μου.
"Καλημέρα Anna." λεει η Ashley με ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Δεν μισώ κάποιο τόσο απλά.Με ενοχλεί η ψευτιά που διαθέτει και μου την μεταδίδει.
Αηδιάζω.
"Καλημέρα." λέω ανέκφραστα.
Ακούω το κουδουνάκι που το πατούν οι ασθενείς για να μας ειδοποιούν πως χρειάζονται βοήθεια. Ο αριθμός από το δωμάτιο που με καλεί είναι το 709.
Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και πάω στο δωμάτιο.
Υπάρχουν 3 άτομα μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Οι 2 είναι μεγάλης ηλικίας και ο ένας είναι ο νεαρός με τις καστανές μπούκλες.
"Ποιός χρειάζεται βοήθεια;" λέω τελικά.
"Εγώ!" απαντάει το νεαρό αγόρι.
