Harry's POV
H παλάμη μου εμποδίζει τα ουρλιαχτά που προσπαθούν να βγούν από το στόμα της.
Τα χέρια και τα πόδια της παλεύουν με το σώμα μου ώστε να ξεφύγει μα δεν την αφήνω.
Τι στραβά πάει μαζί της;
"Αφησε με!" προσπαθεί να πει με δυσκολία.
Χαλαρώνω το κράτημα από τους καρπούς της και απομακρύνομαι.
Τρίβει τα χέρια της νευρικά και με κοιτάει φοβισμένα. Ερχεται πρός το μέρος μου λες και θέλει να με σκοτώσει. Δεν μιλάω,δεν κάνω κανένα βήμα. Περιμένω την επόμενη κίνηση της.
Σταματάει απότομα σε απόσταση αναπνοής και με κοιτάει με ένα ύφος απορίας.
"Δεν φοβάται." λέει στον εαυτό της.
Σε εμένα το λέει; τι δεν φοβάμαι;
Τα χαρακτηριστικά της μαλακώνουν και από θυμωμένη γίνεται ανέκφραστη. Ισως και σοβαρή αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι συναίσθημα θέλει να βγάλει ή να κρύψει.
Τα δάχτυλα της αγγίζουν το πρόσωπο μου και δεν κάνω κίνηση.
Εχω παγώσει κάτω απο το άγγιγμα της και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω.
Να την σπρώξω;
Να περιμένω τι θέλει να κάνει;
Να φύγω;
Σηκώνει το πρόσωπο της και με κοιτάει. Τα μάτια της είναι και πάλι γαλανά σε αντίθεση που πρίν μερικά λεπτά ήταν σκούρo μπλέ.
Σαν να είχε μπεί ο διάβολος μέσα της μα τώρα μοιάζει σαν άγγελος,κατεστραμμένος άγγελος.
Τα χείλια της αγγίζουν ελάχιστα τα δικά μου και νιώθω πώς θα σκάσω σαν βόμβα πάνω της.
"Φύγε." μου ψιθυρίζει.
Να φύγω;
"Δεν ακούς; φύγε από εδώ." μου λέει ξανά και ίσα που μπόρεσα να ακούσω την φωνή της.
Απομακρύνεται από εμένα και κοιτάζει το πάτωμα.
Δεν λέω λέξη και φεύγω γρήγορα από το γραφείο. Κατευθύνομαι πρός το δωμάτιο που νοσηλεύομαι και κλείνω την πόρτα σχεδόν με δύναμη.
Οι γέροι κοιμούνται τόσο βαριά που δεν άλλαξαν ούτε πλευρό.
Τα δάχτυλα μου τραβάνε με δύναμη τα μαλλιά μου και τα πηγαίνουν πρός τα πίσω.
Είναι όλα θολά.
Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ;
Πρώτη φορά ο εγκέφαλος μου δεν μπορεί να λειτουργήσει.
