Anna's POV
Η ώρα είναι 02:54 και εγώ κάνω βόλτες στους διαδρόμους ως συνήθως.
Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί επέλεξα να γίνω νοσοκόμα.
Μισώ αυτό το μέρος. Ολα μυρίζουν χλωρίνη,αντισηπτικό και φάρμακο. Οι άρρωστοι πολλές φορές φωνάζουν και έχουν απαιτήσεις.
Είναι σπαστικό το γεγονός που πιστεύουν πώς είμαστε θεοί και ότι θα τους σώσουμε.
Οι καταστάσεις που βίωσα στα 17 μου, με έκαναν να μισώ το κάθε ανθρώπινο είδος.
Το πώς σκέφτεται και το τι μπορεί να κάνει.
Ούτε εγω δεν είμαι αθώα.
[...]
Harry's POV
Το σώμα μου πονάει ολόκληρο και είναι μουδιασμένο. Το κεφάλι μου το νιώθω βαρύ και είναι σαν κάποιος να με χτυπάει με σφυρί.
Τα μάτια μου δεν μπορώ να τα ανοίξω.
Που βρίσκομαι;
Ακούω σειρήνες ασθενοφόρου.
Είμαι στο ασθενοφόρο;
Νιώθω δύο χέρια να μου σκουπίζουν τις πληγές στα χέρια.
Γαμώτο πονάει! Εδωσα εγώ δικαίωμα;
Τι σκατά έγινε;
"Θέλει οξυγόνο" ακούω μια κοπέλα να λέει.
Γιατί θέλω οξυγόνο; τι μου συμβαίνει;
Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά τα βλέπω όλα θολά. Διακρίνω μια κοπέλα που μου βάζει μάσκα στο στόμα.
Γιατί δεν μπορώ να μιλήσω;
Το μυαλό μου έχει κολλήσει και δεν μπορώ να θυμηθώ τι έγινε.
Αρχίζω και ζαλίζομαι και η τελευταία λέξη που ακούω είναι πώς έχω χαμηλό σφυγμό.
[...]
Anna's POV
Βγήκα έξω από το κτήριο να κάνω ένα τσιγάρο αφού δεν έχω και τίποτα σημαντικό να κάνω.
Εχω αρχίσει και δεν είμαι καλά.Οχι και ότι ήμουν μετά τα 17 μου. Θυμάμαι στιγμές που νόμιζα πώς είχα σκοτώσει με το μυαλό μου.
Τελικά τίποτα δεν μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να ξεχάσει. Δεν μιλάω για ασήμαντες στιγμές αλλά για δαίμονες πού σε κυνηγούν μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής σου.
Ερχονται και φεύγουν.
Αυτοί είναι οι δαίμονες του μυαλού μου. Δεν ξεχνάς τίποτα απλά το θάβεις στιγμιαία και μετά με ένα πέρασμα της βροχής έρχεται πίσω στην επιφάνεια.
Ακούω βήματα και γυρίζω πίσω.
Η Ashley έρχεται γρήγορα πρός το μέρος μου.
"Anna στα επείγοντα.Εγινε ένα περιστατικό με έναν νεαρό!"
Λέει με κοφτές ανάσες.
Κάνω μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου και το ρίχνω κάτω πατώντας το.
Ανεβαίνω στον πάνω όροφο με γρήγορες κινήσεις.
Ο μόνος λόγος που θα βοηθήσω κάποιον σε αυτό το αχούρι είναι για να πάρω τον μισθό μου.
Δεν δίνω δεκάρα αν πεθάνουν ή αν ζήσουν.
Καθώς κατευθύνομαι πρός στον διάδρομο βλέπω 3 νοσοκόμες να τρέχουν με το συρόμενο κρεβάτι.
Πηγαίνω γρήγορα πρός το μέρος τους και ακολουθώ.
"Γρήγορα πρός εντατική!" λέει η Mary.
Το αγόρι είναι νεαρό και αρκετά ψηλό. Υπάρχουν πολλά τατουάζ πάνω του. Οι καστανές μπούκλες στα μαλλιά του είναι γεμάτες με αίματα.
Καθώς τρέχουμε τον βάζουμε στην εντατική.
"Anna μην αναλάβεις εσύ,πήγαινε στο πόστο σου και αν σε χρειαστούμε θα σε φωνάξουμε." λέει η Ashley.
Γνέφω και ευχαριστώ τον Θεό που δεν μπαίνω στον κόπο να κάθομαι να ασχολούμαι με το ατύχημα.
Ανεβαίνω στον όροφο που προσέχω τους αρρώστους και κάθομαι στο ιατρικό γραφείο.
Αρχίζει και κουδουνίζει το κεφάλι μου και νιώθω πώς θέλω να λιποθυμήσω.
Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά μέσα από το στήθος μου,λες και θέλει να βρεί ελευθερία.
Παίρνω γρήγορα την τσάντα μου από το ντουλάπι και βγάζω τα φάρμακα μου.
Παίρνω λίγο νερό και καταπίνω το χάπι. Δεν θέλω να με πιάσει κρίση πανικού στο νοσοκομείο,ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Παλιά δεν μπορούσα να το ελέγχω αλλά πλέον έμαθα.
Η ώρα είναι 05:30 και ακόμα η βάρδια μου να τελειώσει. Σχολάω 07:00 και δεν ξέρω αν θα αντέξω.
Μισώ το εαυτό μου που είμαι ανίκανη και δεν μπορώ να συγκρατηθώ για λίγη ώρα. Αν είχα ένα όπλο θα μπορούσα να ικανοποίσω την ανάγκη μου.
Σταμάτα Anna!
Τελικά αποφασίζω να διαβάσω ένα περιοδικό για να περάσει η ώρα. Δεν μου αρέσουν τα περιοδικά αλλά αν δεν κάνω κάτι για να ξεχαστώ,θα κάνω καμία τρέλα.
[...]
Γειά σας!Eλπίζω να είστε καλά. Αυτό είναι το πρώτο chapter από το Misty. Ελπίζω να έχω τραβήξει κάπως την προσοχή σας αλλά δεν έχετε δει τίποτα ακόμα!
Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε αν βέβαια σας αρέσει. Μου δίνετε περισσότερο θάρρος να συνεχίσω την ιστορία.
~Kallia.Kn
