Prince Charming Mayabang

44. together

Pumunta siya sa may sofa at humiga siya dun na nakadapa at pinikit ang kanyang mata.

"Please, don't sleep."

"I'm not sleeping, I just closed my eyes. My head's burning. Just say what you want to say, I'm gonna listen." -sagot niya na nakapikit pa rin.

May sakit nga siya. Dahil siguro 'to kahapon.

"Umuwi ka na, V."

"Sorry, I'm not gonna do that."

"Why do you keep chasing me? Why not just give up?"

"That's out of my vocabulary."

"Kung napatawad na kita, aalis ka na? Babalik ka na ba dun?"

He's answering me with his eyes still closed.

"No."

"You're insane."

"I have my plans."

"Ano ba talaga ang plano mo ha?"

"Why would I tell you?"

"V, hinahanap ka na dun. Bumalik ka na. Umuwi ka na. Paano kung malaman 'to ng parents mo? Wag mong gawing miserable ang buhay mo."

"No."

"Wag mo na akong isipin. Isipin mo na lang na hindi tayo nagkakilala. V, why are you still here?"

This time tinignan niya ako. Eye to eye contact with V.

"I'm here because you're here."

"Don't be so childish."

"I'm not."

Umupo ako. Ang hirap niya talaga kausapin.

"Can you please get me a glass of water?" -utos niya sa akin. Pinikit niya na naman ang mga mata niya.

Hindi ko sana papansinin yun pero sa sitwasyon niya ngayon hindi niya talaga kayang tumayo. Hinawakan ko ang noo niya. Damn! 100°!

"The water, Gaille. Please include my medicine."

"Kumain ka na ba?"

Hindi niya ako sinagot.

"KUMAIN KA NA BA?" -tanong ko ulit. This time nilakasan ko na ang boses ko para marinig niya talaga.

"Shh.. Don't shout please." -matamlay na sabi niya.

"Then answer me."

"Not yet."

"Magpapakamatay ka?"

"No, I still need to marry my future wife."

Wala na talaga siya sa katinuan niya. Damn! I'm not good at this. Hindi ako nagluluto.

"Lola, hindi pa siya kumakain."

I asked my Granny to come over and prepare him some soup para mainitan naman ang tiyan ng lalaking 'to.

"Okay, I'll just buy the ingredients I need."

Lumabas si Lola at naiwan ako sa natutulog na V dito sa sofa pa rin. Nakaupo naman ako sa carpet niya dito at nakaharap sa kanya.

"Ligo-ligo ka pa kasi sa ulan. You deserve that." -sabi ko sa kanya habang natutulog siya.

"I can hear you." -he says and smiles. Nakapikit pa rin ang mga mata niya.