Marrying My Ex [MinSul]

Chapter 19

“I-I’m so sorry, Jaehee. I’m so sorry.”

Pumikit ako. Parang may kung anong nagsasabi sa akin na humarap sa kanya at yakapin siya kasi sincere naman siya sa paghingi niya ng tawad. Pero may nagsasabi rin sa akin na magmatigas at huwag ibababa ang pride ko. Dahil kung bibigay ako, ako na naman ang kawawa. Hindi ako masokista.

“Jaehee~~” Hindi ako lumingon.

“I’m sorry.” Yung boses niya para bang naiiyak na. Alam niyo yun. NO TAEJOON STOP. BAKA BUMIGAY AKO. NO.

“Jaehee. Please. ” Wag kang lilingon,  Jaehee. Pabayaan mo siya diyan parang sirang plaka. Bakit ba biglang nag-sorry itong taong ito? Ano na naman bang pumasok sa kokote niya at biglang naisip niya ang salitang sorry. Nagsisisi na ba talaga siya? Nagsisisi na siya na iniwan niya ako noon? Bakit? Kasi ako nalang ang pag-asa niya para manatili diyan sa pangarap niya? Oh sorry.

“I’m sor---“

“STOP! Ano ba, Taejoon?! Hindi ka ba titigil?!” napasigaw ako. Nakita kong nagulat siya. Ako rin naman nagulat, pero bugso ng damdamin yun eh. Hindi ko na napigilan, katulad ng naunang sinabi ko sa kanya kanina.

“Jaehee…”

“Wag ka nang magsalita! Ayoko nang marinig ang boses mo! Ayaw na kitang makausap kahit kailan! Taejoon, pwede ba? Pabayaan mo na ako!” pagkasabi ko nun ay iniwan  ko siya, bumaba na ako at dumeretso sa CR at doon ko ibinuhos lahat ng sakit dito, dito sa puso ko. Umiyak ako nang umiyak. Pinagtitinginan nga ako ng ibang babae na pumasok sa CR eh, pero wala akong pakialam. Umiyak din sila kung gusto nila. Mga tsismosa.

Luhaan pa rin akong lumabas ng CR kasi dumating yung janitress na maglilinis, panira ng moment eh. Nag-eemo ako.

“Ah miss, pwede ba lumabas ka muna kasi maglilinis ako?”

Tiningnan ko lang siya at lumabas na. Pumunta ako sa field at umupo sa damuhan. Wala naman sigurong janitor na dadating dito at paaalisin na naman ako diba? Bakit ba kasi kailangan kong mahirapan ng ganito? Bakit kasi kay Taejoon pa ako ikakasal? Pwede namang sa ibang lalaki nalang ah. Yung hindi ako iiwan. Tulo pa rin ng tulo yung luha ko. Hindi ko alam kung bakit, siguro kasi hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako.