69 Shades of Mark [GOT7 Fanfic] (COMPLETED)

31: Doomed

"Pag nahanap niyo na siya, kita tayo sa Gotvelvet ulit. Entrance. Pag wala kayong nahanap, bumalik kayo sa Gotvelvet ng mga bandang 9pm." Nakaconference call kami para habang naghahanap kami, mabilis na lang namin makuha ang kahit anong impormasyon about kay Wendy. It is NEVER too late.

Alam kong maisasalba namin si Wendy sa depression niya o sa kung ano pa mang plano niyang pagtitiwakal.

-

8:30pm na at hindi ko parin siya nahahanap sa daan. Until I saw Yeri. Gaya namin, tumatakbo din siya. Hindi ko alam kung naghahanap siya or what. Lumapit siya sakin at nagaalala. Nagaalala nga ba?

"MARK! W-Where's.— Wendy?" Shivering and stuttering, she whispered.

"How dare you to ask something like that after all you've done. Wala ka ba konsensya? Dapat ikaw na lang ang nasa posisyon ni Wendy na sobrang depres—"

"I KNOW I KNOW IT'S MY FAULT I KNOW!!!" Inilabas niya ang tungkol samin and then ngayon pagsisisihan niya yun? Wow. Ubang klase talaga siya.

"Get lost." I don't get you Yeri. Sana umalis ka ng tahimik.

"Mark!"

She called my name but it doesn't mean I turned back. I ignored her and I let her do what she wants. Tutal it can't be helped. Ganun na siya since the beginning. Malaki ang sapak sa utak.

All I need to think is Wendy and where she is now.

Pagod na pagod na ko sa kakatakbo. Nararamdaman ko na yung sakit ng paa ko pero hindi ako titigil hangga't hindi ko siya makikita.

Nasa may tapat ako ng pedestrian lane at hinanap kung nasaan siya. Tumalikod ako at tumakbo palayo sa kalsada, sa inaakalang wala akong madadatnan.

Ilang segundo lang ng pagtakbo ko at nakarinig ako ng malakas na busina.

Hindi kaya—

-Wendy-

Wala na ata ako sa katauhan. Sa totoo lang, hindi ko na alam kung saan na ko pupunta ngayon. Pinapabayaan ko na lang ang sarili ko na maglakad hanggang sa dalhin ako sa kung saan. Bahala na.

Nakikita ko na ang nakakasilaw na ilaw ng kotse. Para bang nabingi ako sa tunog ng busina, at sa mga tilian ng tao. This time naramdaman ko na ulit yun. Ang mabagal na pagtakbo ng oras.
Mabagal ang takbo ng oras hindi dahil sa gusto kong masalba pa ko. Mabagal ang oras dahil ayokong magsisi sa gagawin ko.

Sa gitna ng kalsada, isang nakakabinging tinig ang narinig ko. Mula iyon sa busina ng kotseng papalapit sakin.

Wendy..

But, in the midst of that loud horns, I heard my name. Someone is calling it.

Wendy...

Hindi ko alam kung sa imagination ko lang ba yun or what, but it was clear. Kung sino man yun, he/she must be a mind reader.

Oh well,

But it's too late. Napapikit ako ng maramdaman ko ang pagkabangga ng isang bagay sa gilid ko. Doon nawalan ako ng malay na may takot na dinadala.

But wait,

why I'm still breathing?

Nagsisigawan ang mga tao sa gilid ko. Yung iba nanghihingi ng tulong, yung iba nagcucurse sa gulat, at yung mga paa na nagtatakbuhan palapit samin ang naririnig ko. Nakapikit ako pero nasisilaw padin ako sa ilaw ng kotse sa tapat ko. I fell but I didn't die?

I started to feel something on my hand. Kamay ito, sure ako. It's warm. Doktor na siguro ito, maari.
Just to clarify na may malay ako, I opened my eyes. Nagulat na lang ako ng makakita ako ng sobrang daming tao. But on my suprise, hindi sila kumukuha ng letrato.
Napansin kong may tumutulong mainit init na likido sa ulo ko. Hinawakan ko iyon at hindi na ko nagulat. It was blood.

Kapag naaksidente ka, hindi mo agad malalaman na masakit ang isang bagay kung hindi mo mahahalata. It's like, buhay pa ang adrenaline sa katawan ko so para akong manhid dito na hindi alam ang nangyayari. Hindi alam ang nangyayari kung hindi pa gagalaw ang tao na nakadapa sa may hita ko.

It was Mark.

Did he save me from the fall, I don't know. Pero sa gulat ko, he is still smiling at me. "Thank God." He whispered and fell into a slumber.

Just like me, may dugo din siya sa ulo, and that made me worried. Natataranta ako kung anong gagawin ko. I tried to utter a word and the only word that I spoke was his name.

Nagsimula nang magblur ang paningin ko, and I just realized I'm crying.
But the blurred vision is not because of my tears. I don't know why my vision starts to blur. Nakarinig din ako ng high frequency sound na nakakabingi. Ang typical beeping sound na maririnig mo kapag hindi pa nagbubukas ang channel station o wala pang show. Though, the sound was very deafening.

I felt like I want to sleep.

As I am getting weak, I closed my eyes. Waiting for what's going to happen.