απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 27

   Hlianna's P.O.V

   Ο ήλιος δεν έχει ανέβει ακόμη ψηλά στον ουρανό... Καθισμένοι σε ένα ξύλινο τραπεζάκι στο μπαλκόνι απολαμβάνουμε το πρωινό μας. Ένας καλοκαιρινός αέρας μου σφυρίζει στα αυτιά και εγώ, άθελα μου ανατριχιάζω. Κοιτάζω τον Γιώργο μες στα μάτια και βρίσκω σχεδόν όλες τις απαντήσεις που ψάχνω. 

   Νιώθω ολοκληρωμένη. Ευτυχισμένη. Είναι εκείνο το περίεργο συναίσθημα που κάνει τα πόδια μου να τρέμουν, την ανάσα μου να βαραίνει, την καρδιά μου να χτυπά δυνατότερα. Το καλύτερο όμως είναι ότι και εκείνος νιώθει το ίδιο.

   Τώρα όμως τον βλέπω σκεπτικό.

  "Τι συμβαίνει;"  

  "Καρδιά μου... Απλώς σκέφτομαι τι θα γίνει με την μικρή μας. Το ξεχάσαμε τελείως αυτό το ζήτημα και δεν θα 'πρεπε. "

  "Έχεις δίκιο, πρέπει να της πούμε ότι είσαι πατέρας της." λέω. 

Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Γιώργος τώρα. Να κρυφτούμε; Να 'μαστε μαζί;

  " Κοίταξε Ηλιάννα... Ξέρω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα, και ούτε έχω ακριβώς ότι χρειάζεται αλλά...." πιάνει το μεταλλικό σιδεράκι που είναι γύρω από το μπουκάλι του νερού μας. Από πότε βάζουν τέτοια στα μπουκάλια; Νόμιζα ότι είχαν καταργηθεί από τότε που εφευρέθηκαν τα καπάκια..  Φτιάχνει κάτι σαν δαχτυλίδι και εγώ αρχίζω να καταλαβαίνω.

  " Θα με παντρευτείς;" 

   Τον κοιτάζω και δεν υπάρχουν τσιρίδες, ουρλιαχτά ή άγχος. Μόνο σιγουριά. Μόνο αγάπη

  " Ναι. Χίλιες φορές, ναι." περνάει το σιδεράκι γύρω από το χέρι μου. Τόσο φτωχό μα με γεμίζει με συναισθήματα. 

  " Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε στην μικρή. Μπορούμε να της πούμε τα πάντα. Μας χρειάζεται ενωμένους τώρα." συνεχίζει.  

  Σηκώνεται από την καρέκλα του και μου τείνει το χέρι του για να σηκώσει κι εμένα.  Ξαφνιάζομαι όταν εκείνος με κλείνει στην αγκαλιά του γλυκά και τρυφερά

  " Που να 'ξερες τι σημαίνεις για εμένα, Ηλιάννα. Είσαι μοναδική. Θέλω να είμαστε μαζί για πάντα. Μαζί να μεγαλώσουμε την μικρή μας και να σε ακούω να της τραγουδάς πριν κλείσει τα μάτια της. Μαζί να πηγαίνουμε διακοπές στα νησιά τα καλοκαίρια και να σου αρπάζω τα ψάθινα καπέλα που φοράς συνήθως στον ήλιο. Κι ακόμη μαζί να μας βρουν τα γηρατειά και να διαβάζουμε μαζί "Ρίτσο" στο μπαλκόνι του σπιτιού μας."