απαγορευμένα χάδια

κεφάλαιο 14

george's P.O.V

Με το που παρκάρω το αμάξι μου στο πάρκινγκ του αεροδρομίου, βλέπω κι άλλο ένα τζιπ να φρενάρει απότομα δίπλα μου.

"Μπαμπά."

Λέω δυνατά. Ξέρω ακριβώς τον λόγο που βρίσκεται εδώ. Είναι για να με σταματήσει. Ξαφνικά νιώθω κάτι να διαλύεται μέσα μου σε μυτερά μικροσκοπικά κομμάτια.

"Πρέπει να τελειώνεις με αυτήν την ιστορία γιε μου. Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρω κι εγώ. Εκείνη βγάλε την από το μυαλό σου κι έλα να γυρίσουμε μαζί στο χωριό"

Ξέρω ότι έχει δίκιο. Ξέρω ότι θέλει το καλό της οικογένειάς μας. Πια, δεν αισθάνομαι τίποτα, πάρα μόνο τη πικρή χαμένη αγάπη μου να μου πικραίνει τον λαιμό.

"Δίκιο έχεις πατέρα. Σαν άντρας προς άντρα σου υπόσχομαι, τέτοια αδυναμία δεν ξανά κάνω."

"Ξέρω ήντα συμβαίνει Γιώργο μου. Θα περάσει. Καλιά έτσι χωρισμένοι παρα να είναι οι οικογένειες στα μαχαίρια εξ αιτίας σας. Καλιά έτσι."

Εκείνη την στιγμή σχεδόν άκουσα την μικρή μου να φωνάζει τ'όνομά μου. Και έκλεισα με πείσμα τα αυτιά μου.

Ιταλία, 4 χρόνια αργότερα...

Ilianna's P.O.V.

"Τα ετοίμασες όλα;" μου φωνάζει η Αγγελική από το σαλόνι. Η μικρή Ευτυχία παίζει και τρέχει γύρω γύρω στα πόδια μου και η Εύα προσπαθεί να την συμμαζέψει. Ανοίγει τα χέρια της και την σηκώνει με ευκολία.

"Δεν το πιστεύω ότι επιτέλους πάω στην Ελλάδα. η γιαγιά μου πάντα έλεγε ότι είναι πολύ όμορφη χώρα!!"

"Είναι. Δίκιο είχε..."

Η Εύα αρχικά ξεκίνησε να δουλεύει σε εμένα και να με βοηθάει με την μικρή. Πάνω κάτω, στην ίδια ηλικία ήμασταν, και την συμπαθούσαμε πολύ και εγώ και η Αγγελική. Σπίτι μόνιμο δεν είχε, εδώ λοιπόν και ένα χρόνο έμενε στο δικό μας. Και οι τρεις μαζί κάναμε ωραία παρέα. Βοηθούσαμε η μία την άλλη με το σπίτι, όλες φροντίζαμε την μικρή Ευτυχία και είχαμε και οι τρεις μία δουλειά για να μπορούμε να βγάλουμε τα έξοδα μας. Όμως η στιγμή που θα γυρνούσαμε πίσω στην Ελλάδα γνωρίζαμε όλες ότι ήταν κοντά και πλησίαζε, Ιδιαίτερα όταν πήρα την πρόσκληση της αδελφής μου για τον της.

Εκείνη την μέρα, μετά από τόσο καιρό άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να σκεφτεί εκείνον. Πρώτη φορά άλλωστε ένιωσα τις αναμνήσεις να με χτυπούν τόσο δυνατά που έκλαψα, και χλόμιασα και είδα εφιάλτες που έμοιαζαν τόσο με την αλήθεια. Το παρελθόν λοιπόν με κυνηγούσε και εγώ έπρεπε να γυρίσω πίσω και να το αντιμετωπίσω.

"Τι σκέφτεσαι; Πάλι αυτός;"

"Πάντα αυτός θα είναι Εύα... μην το ψάχνεις.."

"Ξέρεις μου φαίνεται περίεργο που έχω ακούσει τόσα πράγματα για έναν άνθρωπο που δεν με ξέρει καν.."

"Καλά, θες δεν θες θα σε μάθει σύντομα..."

Λέει η Αγγελική και μπαίνει με φούρια μέσα.

"Ηλιάννα, τον ηλεκτρικό φούρνο θα τον πάρουμε;"

"Αυτό είναι το πρόβλημά σου;"

  Γελάω εγώ και γελάει και η μικρή μου. Τον σκέφτομαι να μου λέει πόσο βαθιά ειναι η αγάπη του. Τον ξαναφέρνω στο μυαλό μου και ένα δακρυ κυλάει από τα μάτια μου όσο σπρώχνω την βαλίτσα στο αυτοκίνητο.